Le comte de Monte-Cristo (2024) (IMAX)
Ελληνικός τίτλος: Ο Κόμης Μόντε Κρίστο
Δραματική περιπέτεια της Pathé σε σκηνοθεσία Αλεξάντρ ντε Λα Πατεγιέρ και Ματιέ Ντελαπόρτ, με τους Πιερ Νινέ, Αναΐς Ντεμουστιέ, Μπαστιέν Μπουγιόν, Αναμαρία Βαρτολομέι, Λωράν Λαφίτ, Πιερφραντσέσκο Φαβίνο, Πατρίκ Μιγ, Βασίλι Σνάιντερ, Ζυλιέν Ντε Σαιν Ζαν.
Μπερδεμένος άθελά του σε μια συνωμοσία στα χρόνια της αντιναπολεόντειας υστερίας στη Γαλλία, ο νεαρός Εντμόν Νταντές συλλαμβάνεται την ημέρα του γάμου του και φυλακίζεται στο Κάστρο του Ιφ, ανοιχτά της Μασσαλίας, όπου παραμένει έγκλειστος για 14 χρόνια. Θεωρητικά νεκρός για συγγενείς και φίλους, ο Εντμόν κατορθώνει να δραπετεύσει με τη βοήθεια ενός συγκρατούμενού του, ο οποίος συν τοις άλλοις τού έχει δώσει πληροφορίες για την τοποθεσία ενός αμύθητου θησαυρού στο νησί του Μόντε Κρίστο. Τώρα πια, ελεύθερος, πάμπλουτος και με νέα ταυτότητα, ο Εντμόν επιστρέφει για να διεκδικήσει όσα του έκλεψαν και να εκδικηθεί αυτούς που τον πρόδωσαν.
Επικό, περιπετειώδες, γεμάτο μυστήριο και μεγάλων διαστάσεων σινεμά, όπως αυτό που μάθαμε να αγαπάμε, ο "Κόμης Μόντε Κρίστο" αποδεικνύει για μία ακόμη φορά πως μόνο οι Γάλλοι θέλουν αλλά και ξέρουν να γυρίζουν καθαρόαιμες μπλοκμπαστεριές επί ευρωπαϊκού εδάφους. Επιστρατεύοντας ένα καστ πολλών αστέρων, με πολλά χρήματα στην παραγωγή και μια στοχευμένη σκηνοθετική ματιά, αυτή η νέα εκδοχή του κλασικού μυθιστορήματος του Αλεξάνδρου Δουμά, μεταμορφώνει τον αδικημένο Εντμόν σε πλάσμα που κινείται στις σκιές αποζητώντας εκδίκηση, σαν ένας σκοτεινός ιππότης μιας άλλης εποχής. Το μυθιστόρημα αυτό καθ΄ εαυτό, μολονότι η ίντριγκα της κεντρικής ιδέας του φαντάζει ιδανική για το σινεμά, δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο στη μεταφορά του όπως έχει αποδειχθεί και στο παρελθόν. Από τη μία οι υπερβολές στις μεταμορφώσεις του πρωταγωνιστή και από την άλλη το μεγάλο του μέγεθος, είχαν ως αποτέλεσμα οι πάμπολες κινηματογραφικές διασκευές του (με προσωπική αγαπημένη την εκδοχή του 1961 με τον Λουί Ζουρντάν) να χάνουν στα σημεία, μάλιστα προσπερνώντας με μεγάλη ευκολία τα κεφάλαια (και είναι πολλά) της φυλάκισης του Εντμόν στο Κάστρο του Ιφ και την καταλυτική γνωριμία του με τον επίσης φυλακισμένο Αββά Φαρία. Αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία της κινηματογραφικής απόδοσης δύο ανθρώπων που επί μήνες συνομιλούν μέσα από έναν τοίχο (κάτι που θα μπορούσε να είναι μια ταινία από μόνη της), αλλά η συνύπαρξη αυτή είναι απολύτως ουσιώδης, αφού δεν φέρνει στον άδικα φυλακισμένο μόνο χρήματα αλλά και όλες αυτές τις γνώσεις που θα τον καθορίσουν στη νέα του ζωή.
Στην περίπτωσή μας, το σενάριο που υπογράφουν από κοινού οι σκηνοθέτες της ταινίας, χειρίζεται πολύ καλύτερα το δύσκολο αυτό κομμάτι της ιστορίας, καθώς είναι ξεκάθαρο πως οι δύο δημιουργοί δεν φοβήθηκαν να του δώσουν περισσότερο χρόνο, δεδομένης της τρίωρης διάρκειας της ταινίας την οποία επίσης δεν φοβήθηκαν. Το τελικό αποτέλεσμα τους δικαιώνει, αφού το ενδιάμεσο αυτό κεφάλαιο ούτε κρεμάει αλλά ούτε και το εισπράττεις ως αναγκαία ξεπέτα. Ίσα-ίσα που εξυπηρετεί στον απόλυτο βαθμό το τρίπτυχο της ιστορίας, για τη βύθιση του ήρωά μας από το φως της αθωότητας στα κατασκότεινα τάρταρα και από εκεί στην αναγέννησή του σε ένα πλάσμα σκοτεινό και διψασμένο για δικαιοσύνη (ή εκδίκηση), σκιά του παλαιότερου ανέμελου και φωτεινού εαυτού του. Σας θυμίζει λίγο Μπάτμαν όλο αυτό; Μα, φυσικά. Ακομπλεξάριστη η ταινία, αντιμετωπίζει το μυθιστόρημα ως λαϊκό ανάγνωσμα (άλλωστε ο Δουμάς δεν ήταν ούτε Σταντάλ ούτε Μπαλζάκ) και το διαχειρίζεται με την οπτική μιας ταινίας κόμικ, αλλά χωρίς να το χλευάζει και πολύ περισσότερο χωρίς να γελοιοποιείται. Αυτό που επίσης έχει ενδιαφέρον είναι τόσο ο τρόπος που το σενάριο αντικατοπτρίζει την εσωτερική πάλη του Κόμη και την αντίστιξη δικαιοσύνης-εκδίκησης όσο και η αποτύπωση της ιστορικής περιόδου στο πρώτο μέρος, με τις ανακρίσεις των φίλα προσκείμενων στον εξόριστο Βοναπάρτη υπόπτων να παραπέμπουν στα χρόνια του Μακαρθισμού.
Τις λεπτές αυτές ισορροπίες μεταξύ σοβαρού και υπερβολής, εξυπηρετούν με επιτυχία οι υπέροχοι ηθοποιοί του "Κόμη Μόντε Κρίστο", με μπροστάρη φυσικά τον χαμαιλέοντα (και όχι μόνο σε αυτήν την ταινία) Πιερ Νινέ, ο οποίος υπερβαίνει εαυτόν και μεταμορφώνεται σε κάτι θεόρατο και μεγαλειώδες, διατηρώντας τις ανοιχτές πληγές που κουβαλά μέσα στο βλέμμα του και μόνο. Η Αναΐς Ντεμουστιέ είναι εξαιρετική στη σκηνή τους εκεί προς το φινάλε, ο Λωράν Λαφίτ προσφέρει ακόμα μία σπουδαία ερμηνεία, ενώ δεν μπορώ να μην αναφερθώ στον νεαρό Ζυλιέν Ντε Σαιν Ζαν, που στον ρόλο του προστατευόμενου του Κόμη, πλάθει έναν χαρακτήρα με φάτσα και τσαγανό. Εύσημα στη φωτογραφία του Νικολά Μπολντύκ για τον τονισμό και τους υπαινιγμούς σε κάθε ένα από τα τρία "κεφάλαια" της ταινίας και στη μουσική του Ζερόμ Ρεμποτιέ για τo μεγαλείο και τη συγκίνηση που αποπνέει με κάθε νότα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου