Indigo (2016)

Μαγνητοσκοπημένη μετάδοση από το Arte και τη δημόσια ραδιοτηλεόραση της Φινλανδίας (YLE) της ροκ όπερας των Κιβιλάασκο Πέρτου και Έικα Τόπινεν, σε λιμπρέτο του Σάμι Πάρκινεν, από την Εθνική Όπερα του Ελσίνκι, σε μουσική διεύθυνση Γιάακο Κουούσιστο, σκηνοθεσία Βίλπου Κιλγιούνεν, με τους Μάρκους Νυλάνεν, Μαργιούκα Τέπονεν, Μάρι Πάλο, Κρίστιαν Γιούσλιν, Γιάακο Κόρτεκάνγκας, σε τηλεοπτική σκηνοθεσία Τίινα Σινίκετο.

Στο εγγύς μέλλον, η εταιρεία CoOpCo κατασκευάζει ένα φάρμακο που αυξάνει κάθετα την ανθρώπινη παραγωγικότητα, περιορίζοντας μόλις στις δύο ώρες την ημέρα την ανάγκη μας για ύπνο. Από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του το φάρμακο γνώρισε τεράστια επιτυχία, που όμως μετατράπηκε σε εφιάλτη 7 χρόνια αργότερα, όταν οι παρενέργειές του γονάτισαν την ανθρωπότητα. Σήμερα, με την εταιρεία να είναι έτοιμη να κυκλοφορήσει τη θεραπεία που υποθέτει πως έχει βρει ώστε να αποκαταστήσει την κανονικότητα στις ζωές του κόσμου (και στις μετοχές της στο Χρηματιστήριο), ο δημιουργός του φαρμάκου επιστρέφει από την εξορία που ο ίδιος είχε περιορίσει τον εαυτό του, έτοιμος να θυσιαστεί για να βρεθεί το αντίδοτο, ταξιδεύοντας στο πιο βαθύ σημείο του υποσυνείδητου, το επίπεδο Ίντιγκο.

Ακούγεται σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας από τα '80s, γεγονός που υποστηρίζεται τόσο από τα σκηνικά όσο και από τον ήχο της μελωδίας της που παντρεύοντας pοwer ballads με εφιαλτικά κρεσέντο φτάνει στα αυτιά σου ως κάτι γνώριμο μολονότι πρόκειται για πρωτότυπο έργο γραμμένο το 2016. Αυτό που κάνει το εγχείρημα ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι πως τη μουσική της ροκ όπερας "Indigo" υπογράφουν δύο μέλη του μέταλ συγκροτήματος Apocalyptica που έκανε αίσθηση καθώς αποτελείτο από τέσσερις τσελίστες, με αποτέλεσμα έναν άκρως πρωτότυπο ήχο. Αυτό το πάντρεμα λοιπόν της μέταλ με την κλασσική μουσική που χαρακτήρισε τους Apocalyptica, φαίνεται και εδώ πως πλάθει ένα ενδιαφέρον ακουστικό σύμπαν, η κόντρα του οποίου ενισχύεται περισσότερο από το ότι κάτι τόσο ροκ ανεβαίνει από μια σκηνή του κλασικού λυρικού θεάτρου. Μάλιστα, προσέξτε κάτι: η Εθνική Όπερα της Φινλανδίας δεν αντιμετωπίζει το "Indigo" ως μιούζικαλ αλλά ως όπερα κι αυτό έχει σημασία στην τελική αίσθηση, καθώς δεν το φιλοξενεί απλώς στη σκηνή της αλλά το ενστερνίζεται ως δικό της "παιδί", με τη χορωδία της και την ορχήστρα της σε πλήρη ανάπτυξη να δαιμονίζονται στο άβατο του υποσυνείδητου έτσι όπως το οραματίστηκαν οι δημιουργοί του. Θα ξαναγυρίσω όμως στην αρχική μου αίσθηση, αυτήν της μνήμης από '80s που κουβαλάει επάνω του το εγχείρημα, κάτι που από μόνο του δεν θα αποτελούσε μειονέκτημα, αν το λιμπρέτο (στα Αγγλικά) και η υπόθεση δεν ακούγονταν τόσο απλοϊκά στα αυτιά ενός ακροατή του 21ου αιώνα. Λίγο love story, λίγο καταγγελία των mega-corporations, κάμποση επιστημονική φαντασία και με όλο αυτό το "γνώριμο" του ήχου του, το "Indigo" μοιάζει και ακούγεται όντως σαν μελλοντολογικό έργο γραμμένο τότε για το σήμερα με μια "οργουελική" διάθεση, παρά με σύγχρονο έργο γραμμένο για το δικό μας μέλλον. Ακόμα και ένα από τα βασικά σκηνικά της παράστασης, η σφαίρα που σε ταξιδεύει στο υποσυνείδητο, μοιάζει με άπειρες άλλες sci-fi σφαίρες από το σινεμά και εν τέλει αναρωτιέμαι αν όλο αυτό υπήρξε εσκεμμένο ούτως ώστε εικόνα και ήχος να μην ξενίζουν τον θεατή που εκτίθεται για πρώτη φορά στο έργο. Πέραν αυτού, η παράσταση έχει κάποιες πολύ δυνατές στιγμές, η μουσική συναρπάζει, οι ερμηνείες και οι φωνές (μολονότι με μικρόφωνο) παντρεύονται αρμονικά τους ρόλους και το ύφος του έργου, ενώ σκηνικά και φωτισμοί σε κάποια σημεία γίνονται σωστή υπερπαραγωγή, ειδικά με αυτές τις δύο πλατφόρμες που ανεβοκατεβαίνουν σε διαφoρετικά επίπεδα προκαλώντας εφιάλτες σε όσους πάσχουν από υψοφοβία. Η μαγνητοσκόπηση δεν προδίδει το μεγαλείο του θεάματος, αν και η ιδέα των split screens το κάνει περισσότερο τηλεόραση από όσο θα χρειαζόταν και μάλιστα από τα τέλη των '80s -δηλαδή, εγώ φταίω τώρα;

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.