Apprentice (2016)
Ελληνικός τίτλος: Ο μαθητευόμενος
Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Μπου Τζουνφένγκ, με τους Φιρντάους Ραχμάν, Γουάν Χανάφι Σου, Μαστουρά Αχμάντ.
Ο νεαρός Αϊμάν, αφού απολύεται από τον στρατό, πιάνει δουλειά στο σωφρονιστικό σύστημα της Σιγκαπούρης, το οποίο μετά από δύο χρόνια προϋπηρεσίας τον μεταθέτει στη φυλακή υψίστης ασφαλείας Λαρανγκάν. Μολονότι το πόστο του έχει να κάνει με την επίβλεψη των κρατουμένων στο εργαστήριο της φυλακής, οι τεχνικές του γνώσεις τον φέρνουν κοντά στον Αρχιδεσμοφύλακα Ραχίμ, ο οποίος είναι εδώ και τριάντα χρόνια ο δήμιος της φυλακής, υπεύθυνος για τον απαγχονισμό των καταδικασμένων σε θάνατο. Η πρώτη του είσοδος στο δωμάτιο της αγχόνης μοιάζει να μαγνητίζει τον Αϊμάν, ο οποίος σταδιακά αναπτύσσει μια εμμονή με τον χώρο και τον άνθρωπό του. Έτσι, όταν ο Ραχίμ τού προτείνει να γίνει βοηθός του, τη στιγμή που ο προηγούμενος παραιτείται, ο Αϊμάν αισθάνεται σαν να εκπληρώνεται η επιθυμία του. Αυτό βέβαια που μόνο ο ίδιος γνωρίζει είναι πως ο Ραχίμ υπήρξε ο δήμιος στην εκτέλεση του βιολογικού του πατέρα, ενός δολοφόνου που ουδέποτε γνώρισε. Και όταν το μυστικό αυτό αποκαλυφθεί κατά τη διάρκεια ελέγχων ρουτίνας στο ιστορικό του Αϊμάν, θα επιφέρει συγκρούσεις τόσο με τον προϊστάμενό του όσο και με την αδελφή του, η οποία είναι ο μοναδικός άνθρωπος που του έχει απομείνει στη ζωή.
Κλειστοφοβικό μέσα στο ημίφως των διαδρόμων των φυλακών, με τον αντίλαλο των βημάτων ή της ανάσας των μελλοθανάτων να ακούγεται σαν απόκοσμη ψαλμωδία που ανταπαντά στους ήχους του χώρου, το φιλμ του σκηνοθέτη από τη Σιγκαπούρη είναι μια ψυχρή και μετωπιαία σύγκρουση με τον θάνατο, χωρίς ίχνος συναισθηματισμού και διδαχής, ειπωμένη μάλιστα υπό το πρίσμα ενός επαγγελματία του. Κατάλοιπο της βρετανικής αποικιοκρατίας μαζί με τα δεξιοτίμονα αυτοκίνητα και τα διώροφα λεωφορεία, η θανατική ποινή δι' απαγχονισμού στη Σιγκαπούρη εξακολουθεί να αποτελεί κατεστημένο του ποινικού της κώδικα και ως κατεστημένο παρουσιάζεται αποστασιοποιημένα και στον "Μαθητευόμενο". Ούτε στιγμή το σενάριο δεν μπαίνει στη διαδικασία να κρίνει το κατεστημένο, όμως πολύ έξυπνα ρίχνει το μπαλάκι στον θεατή, καθιστώντας τον μάρτυρα στις εκτελέσεις, τις οποίες απεικονίζει χωρίς συναισθηματικά τρυκ αλλά και χωρίς αποτρόπαιες εικόνες. Ο θάνατος στις φυλακές Λαρανγκάν επέρχεται με επαγγελματισμό και αξιοπρέπεια, έτσι όπως εδώ και τριάντα χρόνια το φροντίζει ο Αρχιδεσμοφύλακας Ραχίμ, που επιθυμεί -όπως λέει και ο ίδιος- να προσφέρει έναν γρήγορο και ανώδυνο θάνατο στους καταδικασμένους.
Η λεπτή ειρωνεία της απουσίας της πατρικής φιγούρας στη ζωή του Αϊμάν (αλλά και της οποιασδήποτε κοινωνικής ζωής κατά πως φαίνεται) που μοιάζει να αντικαθίσταται ελαφρώς αρρωστημένα από τη φιγούρα του άνδρα που εκτέλεσε τον πατέρα του είναι αυτή που ανεβάζει τη συναισθηματική φόρτιση του θεατή, αφού αναρωτιέσαι εάν τελικά ο Αϊμάν επεδίωξε αυτή τη θέση για να γνωρίσει τον πατέρα που του στιγμάτισε τη ζωή ακόμη και με την απουσία του ή για να συναντήσει αυτόν που τον εκτέλεσε. Οι προθέσεις του (όπως και το φινάλε) μένουν μετέωρες καθώς είναι ξεκάθαρο πως δρα περισσότερο με την εμμονή του και όχι με τη λογική, ενώ διαρκώς αναρωτιέσαι αν τελικά μήπως όντως τον γοητεύει η ιδέα του θανάτου (γιος δολοφόνου γαρ) και όλα τα υπόλοιπα δεν είναι παρά προφάσεις. Συγκινησιακά φορτισμένος μέσα στη χειρουργικής ψυχρότητας οπτική του, ο "Μαθητευόμενος" είναι μια ταινία που δεν προδίδει την εμπιστοσύνη σου, χάρη τόσο στην αισθητική της και τη δύναμη της ιστορίας της, όσο και στην πληθώρα των ιδεών που διαπραγματεύεται. Ίσως, βέβαια, εάν είχε επικεντρωθεί περισσότερο σε μία από όλες αυτές τις ιδέες να αποκτούσε και μεγαλύτερη δύναμη στη δραματουργία της.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου