Contromano (2018)
Ελληνικός τίτλος: Χάσαμε το Δρόμο... Στοπ!
Κομεντί της RAI σε σκηνοθεσία Αντόνιο Αλμπανέζε, με τον ίδιο και τους Άλεξ Φόντζα, Ωντ Λεγκαστλουά.
Ο Μάριο Καβαλλάτο, που μόλις πρόσφατα έκλεισε τα 50, ξυπνά κάθε πρωί την ίδια ώρα, με τον ίδιο τρόπο, στο ίδιο σπίτι, στην ίδια γειτονιά του Μιλάνου. Ο Μάριο αγαπά την τάξη, την ακρίβεια, τη ρουτίνα και τον σεβασμό, πράγματα που συναντά κανείς στην απόλυτα ταχτοποιημένη ζωή του αλλά και στο απόλυτα τακτικό, ήσυχο, φιλόξενο κα κομψότατο κατάστημα με κάλτσες που κληρονόμησε από τον πατέρα του και το οποίο διατηρεί με ευλάβεια. Ο Μάριο τρομοκρατείται από τις αλλαγές, οπότε φανταστείτε τον πανικό του όταν το αγαπημένο του μπαρ αγοράζει ένας Αιγύπτιος. Και φανταστείτε την κατάσταση του πανικού του, όταν λίγες ημέρες αργότερα, ο Όμπα, ένας πλανόδιος από τη Σενεγάλη, πουλάει κάλτσες μπροστά ακριβώς από το μαγαζί του. Με τις αντοχές του να τελειώνουν χωρίς να μπορεί να συνεννοηθεί με αυτόν τον εφιάλτη που ζει καθημερινά, αποφασίζει το αδιανόητο: να απαγάγει τον Όμπα και να τον γυρίσει στη Σενεγάλη. Έτσι απλά.
Είναι ύψιστης σημασίας για το ψυχαγωγικό σινεμά να διατηρεί άρρηκτες σχέσεις με τον κοινωνικοπολιτικό του περίγυρο, με τον οποίο να βρίσκεται και σε ανοιχτό διάλογο. Και κατά πως φαίνεται, Γάλλοι και Ιταλοί (στην περίπτωσή μας) το καταφέρνουν με συνέπεια, ακόμα κι όταν η θεματολογία τους μπορεί εύκολα να χαρακτηρισθεί είτε έτσι είτε γιουβέτσι ανάλογα με το προς τα πού κινείται η πολιτική θέση του κάθε δυσκοίλιου που ενοχλείται. Στην προκειμένη περίπτωση, η συμπαθέστατη (αν και αμήχανη σεναριακά από ένα σημείο και μετά) κομεντί από τη γείτονα Ιταλία, τολμά να καταπιαστεί με ένα θέμα αρκούντως επικίνδυνο, το οποίο όμως χειρίζεται με αγάπη και αξιοπρέπεια. Είναι όμως υπαρκτό το πρόβλημα και αληθινό, γι' αυτό και δεν προσβάλει κανέναν η αρχική αντίδραση του φίλου μας του Μάριο, ο οποίος βλέπει στον Όμπα όχι έναν παράνομο ξένο, αλλά έναν άνθρωπο που του διαταράσσει το κατεστημένο, τη ρουτίνα και τον νόμιμο καθωσπρεπισμό του. Είναι πολύ αστείος ο τρόπος με τον οποίο περιγράφεται αυτή η κόντρα, όπως εξαιρετικά αποτυπώνονται και οι δύο διαφορετικές φιλοσοφίες περί της ζωής όπως εκφράζονται από τα δύο μέρη. Μόνο που λίγο εκεί προς τη μέση, η ταινία φαίνεται να ενστερνίζεται πλήρως τον τίτλο της (τον ελληνικό τουλάχιστον) και να χάνει όντως τον δρόμο της, αφού και σοβαρεύει ξαφνικά πολύ και στέκει αμήχανη ως προς την έκβαση της ιστορίας η οποία μεταστρέφεται έντονα. Πάντως, το χιούμορ παραμένει πάντοτε διακριτικό, χωρίς τίποτα να προσβάλει ποτέ κανέναν. Απλά, από ένα σημείο και μετά έχεις την αίσθηση πως δεν ξέρει προς τα πού ακριβώς θέλει να πάει, με αποτέλεσμα να πέφτει και η ίδια θύμα του καθωσπρεπισμού τον οποίο σατιρίζει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου