Kedi (2016)

Ελληνικός τίτλος: Οι γάτες της Κωνσταντινούπολης

Ντοκυμανταίρ της Oscilloscope σε σκηνοθεσία Σεϋντά Τορούν, που μας συστήνει τους άλλους, τους αναπάντεχους κατοίκους της Πόλης, τις γάτες που κατακλύζουν τα στενά δρομάκια και που έχουν αποφασίσει μόνες τους τους ανθρώπους με τους οποίους συγκατοικούν.

Η Κωνσταντινούπολη είναι η μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας με πληθυσμό που φτάνει τα 15,5 εκατ. κατοίκους. Κι αν οι πολίτες της έχουν καταμετρηθεί, καμία απογραφή δεν έχει ασχοληθεί με τις χιλιάδες αδέσποτες γάτες που ζουν στους δρόμους της, παρέα ή μακριά από τους ανθρώπους. Η Σεϋντά Τορούν, αποφασίζει λοιπόν να χαμηλώσει το βλέμμα (και την κάμερα -κυριολεκτικά) και να μας συστήσει 7 από αυτές: Σαρί, Ντουμάν, Μπενγκού, Ασλάμ Παρτσαζί, Γκαμσίζ, Ψυκοπάτ και Ντενίζ είναι τα ονόματα που τους έδωσαν οι "φίλοι" τους, οι άνθρωποι με τους οποίους αποφάσισαν να περνούν κομμάτι της μέρας τους, ανταποδίδοντας τη φροντίδα που τους δίνουν με θαλπωρή και γουργουρίσματα ικανοποίησης. 

Με απίστευτη και σκληρή δουλειά που είχε προηγηθεί των γυρισμάτων και του post production, αλλά και με ένα πολύ προσεγμένο σενάριο, "Οι γάτες τη Κωνσταντινούπολης" δεν είναι απλά ένα βίντεο μεγάλου μήκους με γατιά από το Youtube, αλλά μια ταινία βαθιά ανθρώπινη (τι ειρωνεία, αφού ασχολείται με γάτες), σύγχρονη, αληθινή και ταυτόχρονα παραμυθένια. Παρακολουθώντας τις 7 "πρωταγωνίστριές" της, η σκηνοθέτις παρεμβάλλει αρμονικά τις συζητήσεις με τους ανθρώπινους "φίλους" τους, με αποτέλεσμα μια αδιάκοπη συνοχή και μία επιτηδευμένα ανεπιτήδευτη αφήγηση που κυλάει σαν νεράκι και κάνει την οθόνη σας να γεμίζει όχι μόνο από γατίσια βλέμματα και τριχόμπαλες αλλά και από αγάπη. Την αγάπη που η δημιουργός της ταινίας μοίρασε απλόχερα σε κάθε φράση, σε κάθε πλάνο και σε κάθε κόψιμο στη μονταζιέρα: αγάπη για τις γάτες, αγάπη για τους ανθρώπους, αγάπη για τη ζωή, αγάπη για την πόλη της. Μπολιασμένο με νιαουρίσματα, γουργουρητά, νάζια, παιχνίδια, συγκίνηση και κάμποσες καρτποσταλικές όψεις της Κωνσταντινούπολης (της γνωστής και της άγνωστης) το φιλμ απογειώνεται από την απλή τεκμηρίωση και αποκτά μια αξεπέραστη δραματουργική υπόσταση που υπερβαίνει την καταγραφή και φωλιάζει στο υποσυνείδητο και τη φαντασία. Είναι τέτοια η δύναμη της εικόνας που υπάρχουν στιγμές που δεν θα απορούσες εάν οι γάτες άρχιζαν να μιλάνε στην κάμερα, σαν σε ταινία της Disney, όμως τελικά παραμένουν μυστήρια σιωπηλές και απόμακρες, σαν πλάσματα που ήρθαν από άλλον κόσμο και μας ανέχονται για όσο δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν. Εξαιρετικό.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.