Maigret (2022)

Ελληνικός τίτλος: Ο Επιθεωρητής Μαιγκρέ και το μυστήριο της νεκρής κοπέλας

Αστυνομική ταινία της SND σε σκηνοθεσία Πατρίς Λεκόντ, με τους Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Τζέηντ Λαμπέστ, Μελανί Μπερνιέ, Ωρόρ Κλεμάν, Πιερ Μουρ, Ελιζαμπέτ Μπουρζίν.

Μια νεαρή κοπέλα αγνώστων λοιπών στοιχείων βρίσκεται δολοφονημένη σε μια πλατεία στο Παρίσι. Ο Επιθεωρητής Μαιγκρέ που αναλαμβάνει την υπόθεση, μαθαίνει από τον ιατροδικαστή πως μολονότι βρέθηκαν πέντε μαχαιριές στο άψυχο σώμα της, η κοπέλα είχε πεθάνει νωρίτερα και σε διαφορετικό σημείο. Τώρα, χωρίς το παραμικρό στοιχείο για το ποια ήταν και από πού είχε έρθει, ο Μαιγκρέ αναζητά πληροφορίες στα σημεία αυτά της πόλης που κυκλοφορούν και άλλες νεαρές κοπέλες που εγκατέλειψαν το σπίτι τους για να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή στο Παρίσι.

Με όλον αυτόν τον διαχρονικά τεράστιο πλούτο τηλεοπτικών σειρών που βασίστηκαν σε εμβληματικές φιγούρες της αστυνομικής λογοτεχνίας, το σινεμά (το σύγχρονο ιδιαίτερα) οφείλει να αντιμετωπίσει με μια εντελώς διαφορετική οπτική αντίστοιχες ταινίες, ούτως ώστε να μην μοιάζουν με τηλεοπτικό επεισόδιο μεγάλης διαρκείας αλλά και να αποκτήσουν μια ξεχωριστή καλλιτεχνική οντότητα. Ο Σέρλοκ Χολμς, ο Ηρακλής Πουαρό, η Μις Μαρπλ, και φυσικά ο Ζυλ Μαιγκρέ έχουν ευτυχήσει μέσα στα χρόνια σε τηλεοπτικές μεταφορές που όχι μόνο ξεχώρισαν μα στιγμάτισαν τόσο έντονα τον ήρωά τους που οποιαδήποτε κινηματογραφική απόπειρα φάνταζε αμήχανη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ο κατά Κένεθ Μπράνα Πουαρό υστερεί της εμβληματικής σειράς του BBC με τον εξαίρετο Ντέηβιντ Σάτσετ. Αντίστοιχη τύχη είχαν και οι "ανανεωτικές" επεμβάσεις τύπου Γκάι Ρίτσι που εκτροχιάζονταν από το ύφος και τον χαρακτήρα. Προφανώς και γνωρίζω πως είναι σφάλμα να συγκρίνεις μια σειρά διαρκείας με μια κινηματογραφική ταινία, όμως η πηγή του προβλήματος βρίσκεται στο ίδιο το σινεμά που προσπαθεί (όχι πάντα επιτυχημένα) να απομακρυνθεί από τις τηλεοπτικές ενσαρκώσεις.

Υπό αυτό πρίσμα λοιπόν, έχει μεγάλο ενδιαφέρον τούτη εδώ η προσέγγιση του ήρωα του Ζωρζ Σιμενόν από τον Πατρίς Λεκόντ, η οποία στηρίζεται τα μάλα στην παρουσία και στο ειδικό βάρος του Ζεράρ Ντεπαρντιέ που τον υποδύεται. Είναι πραγματικά συναρπαστικός ο τρόπος με τον οποίο ο σπουδαίος ηθοποιός μεταφέρει στην ερμηνεία του το βάρος και την κούραση του κορμιού του, την ίδια στιγμή που το βλέμμα του αντικατοπτρίζει όλη αυτήν την πίκρα με την οποία τον έχουν εμποτίσει τα ατελείωτα χρόνια που ζει με το έγκλημα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και το σενάριο (διασκευή: Πατρίς Λεκόντ, διάλογοι: Ζερόμ Τονέρ) που μένει απόλυτα πιστό στη σκοτεινιά και τον νουάρ τόνο του συγγραφέα, στοιχεία που ενισχύονται από την κλειστοφοβική φωτογραφία του Υβ Ανζελό, ο οποίος κινηματογραφεί το Παρίσι με μια ανείπωτη θλίψη, λες και η πόλη πενθεί για τους ανθρώπους της. Ατμοσφαιρική και εντός κλίματος και μελαγχολική μουσική του Μπρουνό Κουλαί. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.