Crimes of the Future (2022)

Ελληνικός τίτλος: Εγκλήματα του μέλλοντος

Θρίλερ επιστημονικής φαντασίας της Neon, σε σκηνοθεσία Ντέηβιντ Κρόνενμπεργκ, με τους Βίγκο Μόρτενσεν, Λεά Σεϋντού, Κρίστεν Στούαρτ, Σκοτ Σπήντμαν, Ντον ΜακΚέλλαρ, Γουέλκετ Μπουνγκέ.

Σε έναν κόσμο όπου η ανθρώπινη σάρκα έχει χάσει την αίσθηση του πόνου, μια εικαστική καλλιτέχνις συναρπάζει τα πλήθη πραγματοποιώντας παρουσία κοινού εγχειρήσεις στον σύντροφό της, του οποίου το σώμα παρουσιάζει εξελικτική αναβάθμιση, γεννώντας διαρκώς νέα όργανα άγνωστης λειτουργίας.

Ο Ντέηβιντ Κρόνενμπεργκ επιστρέφει στην αγαπημένη του θεματολογία περί "απανθρωπισμού" του ανθρώπινου είδους, αυτή τη φορά ταξιδεύοντας σε ένα δυστοπικό μέλλον (ή σε ένα παρόν που ακόμα δεν έχουμε εντοπίσει) όπου το είδος μας εξελίσσεται σε κάτι εφιαλτικό ή πιο απλά σε κάτι απόλυτα αρμονικό με την έμφυτη καταστροφική μας μανία. Πλήρες ιδεών (ίσως και περισσότερων από όσες η ίδια η ταινία μπορεί να αντέξει), το φιλμ ξεχωρίζει για τη νοηματική και την αισθητική του τόλμη, την ίδια στιγμή όμως που χάνεται μέσα στον στρόβιλο του προβληματισμού του και σε μια επιδερμική κινηματογράφηση που επιμένει στην όψη και στις προσχηματικές ερμηνείες. Οι δύο βασικές ιδέες της ιστορίας -η απώλεια της αίσθησης του πόνου στην ανθρώπινη σάρκα και η εξελικτική δυνατότητα να τρεφόμαστε με τα απόβλητα που παράγουμε- αποτελούν πραγματικό σοκ, ενώ αυτή η εφιαλτική πραγματικότητα υπογραμμίζεται εξαιρετικά από τον τρόπο με τον οποίο ο διευθυντής φωτογραφίας Ντάγκλας Κοχ κινηματογραφεί την Αθήνα ως τόπο σχεδόν μετα-αποκαλυπτικό (πολλές φορές απλά καταγράφοντας το αληθινό τοπίο του παραμελημένου κέντρου της πόλης). 

Από εκεί και μετά όμως δεν μπορείς να μην εντοπίσεις μια βιασύνη στην παραγωγή που είναι εμφανής στα μακρόσυρτα μονοπλάνα στους διαλόγους με τους ηθοποιούς να δίνουν την αίσθηση πως αυτοσχεδιάζουν αλλά και στην αληθοφάνεια των εφφέ, ειδικά στις σκηνές των επεμβάσεων, που μειώνουν την αίσθηση του γκροτέσκο. Καθώς δεν μπορώ να μπω στο μυαλό του Κρόνενμπεργκ (ενδεχομένως και να φοβόμουν να το κάνω, γιατί ποιος ξέρει τι θα με περίμενε εκεί μέσα), είναι πιθανόν αυτή η ψευδορεαλιστική αποστασιοποίηση να ήταν πρόθεσή του και όχι "ατύχημα", όμως ακόμα κι αν είναι έτσι, θα χρειαζόταν περισσότερη προσοχή ώστε να δηλωθεί ξεκάθαρα η επιθυμία. Το συνολικό πακέτο πάντως, παρά τις όποιες ανισότητες και τις επί μέρους αδυναμίες, δουλεύει αποτελεσματικά, μεταφέροντας τον θεατή σε ένα αλλόκοτο τριπάκι που εν τέλει προκαλεί περισσότερο τη λογική, παρά τις αισθήσεις. Στο φινάλε, το μυαλό μας ενδεχομένως να μην απέχει ήδη από όσα ο Κρόνενμπεργκ διαβλέπει πως έρχονται.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.