L'homme qui aimait les femmes (1977)

Ελληνικός τίτλος: Ο άνδρας που αγαπούσε τις γυναίκες

Δραματική κομεντί των Artistes Associés σε σκηνοθεσία Φρανσουά Τρυφώ, με τους Σαρλ Ντενέ, Μισέλ Μαρτί, Μπριζίτ Φοσέ, Νελλύ Μπορζώ, Ζενεβιέβ Φοντανέλ, Λέσλι Καρόν, Ναταλί Μπαι, Βαλερί Μπονιέ.

Ο Μπερτράν αγαπά τις γυναίκες αλλά και την ιδέα της ίδιας της γυναίκας. Προδομένος από δύο γυναίκες της ζωής του, την ψυχρή και απόμακρη μητέρα του και τη Βερά που τον παράτησε προτού καν το καταλάβει, τώρα ταξιδεύει από γυναίκα σε γυναίκα, χωρίς ποτέ να μπορεί να δεσμευθεί αλλά και χωρίς ποτέ να πάψει να τις αγαπά. 

Ο ίδιος ο Φρανσουά Τρυφώ είχε πει κάποτε: "τα γυναικεία πόδια είναι οι πυξίδες που μετρούν την υδρόγειο προς πάσα κατεύθυνση ενώ της προσφέρουν την ισορροπία και την αρμονία της". Και κάπως έτσι φαίνεται πως ο Τρυφώ που αγαπά τις γυναίκες αφηγείται την ιστορία ενός άντρα που τις αγαπούσε εξίσου, σε μια ταινία που πέρα από τις γυναίκες αγαπά και το ίδιο το σινεμά. Ένα αμάλγαμα αναμνήσεων, flash back και περιστατικών με περίσσευμα καλλιτεχνικής αυτοτέλειας, σαν κολάζ από μικρού μήκους ταινίες που ιδωμένες όλες μαζί αποκαλύπτουν τη μεγάλη εικόνα συμπληρώνοντας το παζλ, ο "Άντρας που αγαπούσε τις γυναίκες" είναι μία από τις πλέον ώριμες ταινίες του σκηνοθέτη που δεν φοβήθηκε ποτέ να εκφράσει την κινηματογραφική του γνώμη και τα πάθη του. 

Ο Τρυφώ ανέκαθεν έκανε αυτοβιογραφικό σινεμά, κρυμμένος κάθε φορά πίσω από τον πρωταγωνιστή του, καταφεύγοντας στην τέχνη του όπως σε συνεδρία με ψυχολόγο. Κι αν στις προηγούμενες ταινίες του, το κινηματογραφικό του alter ego συμβόλιζε μια ξεχωριστή περίοδο ή/και ανασφάλεια του εσώτερου εαυτού του, ο Μπερτράν που αγαπούσε τις γυναίκες -ενόσω τον παρακολουθούμε σε διαφορετικές χρονικές στιγμές της ζωής του- μοιάζει να απορροφά όλα αυτά τα alter ego σε μια ενιαία ζωγραφιά που εν τέλει σκιαγραφεί τρόπον τινά την προσωπικότητα του ζωγράφου. Είναι εξαιρετική η χολυγουντιανά γαλλική φωτογραφία του Νέστορ Αλμέντρος και συναρπαστικό το μοντάζ (Μαρτίν Μπαρακέ), φαινομενικά απλό αλλά τόσο εξαιρετικά δουλεμένο. Εξίσου συναρπαστική και καταλυτική στην αφήγηση είναι η αποστασιοποιημένη ενσυναίσθηση του συγγραφέα-σκηνοθέτη Τρυφώ που ούτε κρίνει, ούτε σχολιάζει παρά μόνο αγαπά. Τον Μπερτράν, τους θεατές, τον εαυτό του, τις γυναίκες και το σινεμά.

Η ταινία είχε τρεις υποψηφιότητες στα Σεζάρ, ενώ ήταν επίσης υποψήφια για Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, τηλεοπτικών σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε το Cinemano στο Facebook και στο Instagram.