Made in Italy (2020)

Δραματική ταινία της HanWay σε σκηνοθεσία Τζέημς Ντ' Άρσυ, με τους Λίαμ Νήσον, Μάικλ Ρίτσαρντσον, Βαλέρια Μπιλέλο, Λίντσεϋ Ντάνκαν.

Με τη γυναίκα του να τον χωρίζει και την γκαλερί των γονιών της την οποία εκείνος διεύθυνε επί σειρά ετών να βγαίνει προς πώληση, ο Τζακ Φόστερ αποφασίζει να την αγοράσει ο ίδιος. Για τον λόγο αυτόν, αναγκάζεται να ταξιδέψει με τον αποξενωμένο πατέρα του στην Ιταλία για να πουλήσουν ένα σπίτι που έχουν από κοινού στην Τοσκάνη. Το θέμα είναι πως το σπίτι είναι παρατημένο μια ολόκληρη ζωή, από τότε που η μαμά του Τζακ σκοτώθηκε σε τροχαίο, κάτι που ο πατέρας του δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει. Με την πώληση έτσι όπως είναι να θεωρείται σχεδόν αδύνατη από τη μεσίτρια, πατέρας και γιος αναγκάζονται να το φέρουν σε μια κάποια αξιοπρεπή κατάσταση ώστε να μην διώχνει τους υποψήφιους αγοραστές. Μόνο που με κάθε σημείο του σπιτιού που επισκευάζουν, μοιάζουν να διορθώνουν και τα εμπόδια που υπάρχουν στον δρόμο τους και τα οποία τούς κράτησαν χώρια για πολύ καιρό.

Ο βρετανός ηθοποιός Τζέημς Ντ' Άρσυ γράφει και σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους και δεν τα πηγαίνει διόλου άσχημα. Με σενάριο που εστιάζει στο θέμα και στα ουσιώδη, χωρίς περιττές φλυαρίες, και με σκηνοθεσία που επιλέγει τα πρόσωπα, τις σιωπές και τα βλέμματα, με ικανές δόσεις χιούμορ και συγκίνησης, η ταινία ναι μεν αφηγείται ακόμα μια ιστορία για πατέρες και γιους, αλλά το κάνει με τιμιότητα, σοβαρότητα, βρετανικό φλέγμα και δέος έναντι του τοπίου της Τοσκάνης. Με τις επισκευές του σπιτιού να συμβολίζουν ξεκάθαρα τις "επισκευές" στη σχέση του Τζακ με τον πατέρα του, ο Ντ' Άρσυ είχε το επιπλέον πλεονέκτημα των ηθοποιών του: του πολύπειρου και με αμέτρητο εκτόπισμα Λίαμ Νήσον (νιώθεις σιγουριά και ασφάλεια μόνο που τον βλέπεις) και του αθώου και αυθόρμητου Μάικλ Ρίτσαρντσον, του γιου του στην αληθινή ζωή. Η χημεία μεταξύ τους (όπως μια κάποια αμηχανία από τη μεριά του νεαρού Μάικλ) οδηγεί σε σπουδαία συνύπαρξη και αληθοφάνεια, που κορυφώνεται σε αυτήν την πολύ όμορφη και μεγάλη αγκαλιά. Μια αγκαλιά άλλωστε είναι και όλη η ταινία, καθώς κυλά με τρόπο τρυφερό, μέχρι το τέλος που, μολονότι αναμενόμενο, στην ουσία είναι αυτό που θέλεις να έχει. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον βρήκα το μοντάζ (Μαρκ Ντέυ, Άντονυ Μπόυς) που κόντρα στο ύφος αντίστοιχων ταινιών προτιμά τα πιο κοφτερά κοψίματα, που προάγουν το τέμπο της αφήγησης και την έξαρση των συναισθημάτων.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.