The dig (2021)

Ελληνικός τίτλος: Η ανασκαφή

Δραματική ταινία του Netflix σε σκηνοθεσία Σάιμον Στόουν, με τους Κάρεϋ Μάλιγκαν, Ρέηφ Φάινς, Λίλυ Τζέημς, Τζώνυ Φλυν, Μπεν Τσάπλιν.

Παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, σε μια ιδιόκτητη έκταση στο Σάφοκ, ξεκινά μία από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές ανασκαφές στην ιστορία της Μεγάλης Βρετανίας, και μαζί της μία από τις πιο συναρπαστικές και άρτια γυρισμένες ταινίες του αγγλικού σινεμά.

Με πέντε υποψηφιότητες στα BAFTA, η "Ανασκαφή" είναι ένας πολύ καλός λόγος να βάλει κανείς Netflix αλλά και για να ανοίξει ακόμα μία φορά ο διάλογος για τον ρόλο που τελικά ο γίγαντας του streaming παίζει στο παγκόσμιο κινηματογραφικό γίγνεσθαι, ακόμα κι όταν οι ταινίες του -όπως αυτή εδώ για παράδειγμα- δεν φτάνουν ποτέ σε οθόνη κινηματογράφου.

Ο νεαρός Σάιμον Στόουν, ηθοποιός με μόλις μία ταινία στο σκηνοθετικό βιογραφικό του ("Η κόρη", 2015) "διαβάζει" στην ουσία του το σενάριο της Μόιρα Μπουφίνι και το μεταφέρει στην οθόνη εξαιρετικά, μπαίνοντας στο πετσί των χαρακτήρων και αναδεικνύοντας με μαεστρία τον τόπο, τον χρόνο και τις συνθήκες. Με τη δράση της να εξελίσσεται διαρκώς στην εξοχή, στο σημείο της ανασκαφής, η ταινία απλώνεται στον ουρανό, στη γη και τη θάλασσα, με τη φωτογραφία του ταλαντούχου Μάικ Έλεϋ να ψεκάζει με την υγρασία της βροχής και την ψύχρα του θαλασσινού αέρα τη ραχοκοκαλιά μας, την ίδια στιγμή που οι εκπαιδευτικές πτήσεις των Spitfire στον ουρανό προδικάζουν τον όλεθρο που θα ακολουθήσει σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι ο χρόνος λοιπόν που μετρά αντίστροφα, όχι μόνο για τα ευρήματα της ανασκαφής, μα και για τους ανθρώπους γύρω της, που ορίζει το στίγμα της αφήγησης και το σημείο αναφοράς των ηρώων, καθώς όλοι τους βρίσκονται έναντι των απαντήσεων που πρέπει να δώσουν, τόσο στους άλλους όσο και στον εαυτό τους, προτού ο δείκτης κάνει τον τελευταίο κύκλο του. Υπέρτατος αρωγός αυτής της αντίστροφης μέτρησης στην αφήγηση είναι το μοντάζ του Τζον Χάρις, ο οποίος χωρίς να αναστατώνει ποτέ του τη γαλήνη της αφήγησης και του τοπίου, χρησιμοποιεί τα cuts με έναν τρόπο μαγικό, εντείνοντας την αίσθηση του επείγοντος μα και αφήνοντας τις στιγμές, τις σκηνές και τους διαλόγους να εξελιχθούν στην ολότητά τους, κόντρα ενδεχομένως στην αντίληψη περί μακρόσυρτων πλάνων και dissolves ως προαπαιτούμενα για μια δραματική ταινία εποχής. 

Και εν μέσω όλης αυτής της ποιητικής ομορφιάς, βρίσκονται οι άνθρωποι της ταινίας, αυτοί οι τραγικοί ήρωες οι ζωές των οποίων συναντιούνται στον τόπο της ανασκαφής, αναπτύσσοντας δεσμούς, σχέσεις και αισθήματα με ημερομηνία λήξης μεν, αλλά βαθύτατα λυτρωτικά. Η Κάρεϋ Μάλιγκαν, αδύνατη, κουρασμένη, με βλέμμα όμως γεμάτο αποφασιστικότητα, σεβασμό και αγάπη, είναι ο συνδετικός κρίκος της ιστορίας, με ερμηνεία λιτή, εσωτερική που εξισορροπεί τη δύναμη του πνεύματος με τη σωματική οδύνη. Σημείο αναφοράς, άγκυρα σιγουριάς και μαζί μικρό παιδί που ανακαλύπτει θαύματα είναι ο Ρέηφ Φάινς, με βλέμμα ειλικρίνειας και ευγνωμοσύνης, χωρίς ίχνος επιτήδευσης ούτε σε μισή συλλαβή, καθώς κουβαλά στους ώμους του το βάρος της ιστορίας (και της Ιστορίας), ενώ σπαρακτικοί είναι οι αποχαιρετισμοί της Λίλυ Τζέημς (μιας ηθοποιού που διαρκώς ωριμάζει), του Μπεν Τσάπλιν και του Τζώνυ Φλυν. Οι τελευταιες σκηνές που οδηγούν προς το φινάλε είναι αξέχαστες.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.