French Cancan (1955)
Ελληνικός τίτλος: Καν-καν
Μεταγενέστερος τίτλος: Φρεντς Καν-Καν
Μουσική δραματική κομεντί της Gaumont σε σκηνοθεσία Ζαν Ρενουάρ, με τους Ζαν Γκαμπέν, Φρανσουάζ Αρνούλ, Μαρία Φελίξ, Άννα Αμέντολα, Ζαν-Ροζέ Κοσιμόν, Τζιάνι Εσπόζιτο.
Ο Ανρί Ντανγκλάρ, ιδιοκτήτης ενός καμπαρέ στο Παρίσι του 1890, ονειρεύεται να ανοίξει έναν καινούργιο χώρο, πολυτελή αλλά και προσιτό στο ευρύ κοινό, όπου το Καν-καν θα έχει την τιμητική του, κόντρα στις μόδες της εποχής που το είχαν εξορίσει από τη γαλλική διασκέδαση, προς όφελος άλλων ευρωπαϊκών χορών. Με σκοπό να το επαναλανσάρει ως "French Cancan" για να το καταστήσει πιο μοντέρνο και πιο διεθνές στο άκουσμα, πουλάει την παλιά του επιχείρηση, δανείζεται και ξεκινά την κατασκευή του καμπαρέ που θα σημάνει το σύμβολο των καμπαρέ, το Μουλέν Ρουζ.
Φανταστική (και φαντασιακή) απεικόνιση της ιστορίας του Μουλέν Ρουζ, σε πλούσιο Technicolor, δια χειρός Ζαν Ρενουάρ, ο οποίος βυθίζεται στα χρώματα και τους πίνακες του Ντεγκά, των ιμπρεσιονιστών αλλά και του πατέρα του φυσικά, του Πιερ-Ωγκύστ Ρενουάρ. Με καπετάνιο έναν εξαίρετο Ζαν Γκαμπέν στον πρωταγωνιστικό ρόλο του οραματιστή, κυνικού και γυναικά επιχειρηματία, τον οποίο πλαισιώνει από ένα πολύχρωμο καστ χαρακτήρων, βγαλμένων σαν από παραμύθι για το Παρίσι της εποχής, ο Ρενουάρ (που υπογράφει και το σενάριο) ξεδιπλώνει το δικό του παραμύθι, τιμώντας την πόλη, τους ανθρώπους της και τις μουσικές τους. Με τα εντυπωσιακά σκηνικά που απλώνονται σε ολόκληρη την έκταση των στούντιο Ζουανβίλ, οργανώνει μια χολυγουντιανή υπερ-παραγωγή, που συνάμα είναι και τόσο "Φρεντς", καθώς παντρεύει με κέφι το μπουλβάρ με το αμερικανικό μιούζικαλ, χωρίς να ξεστρατίσει ούτε λεπτό από το κοινωνικό, ιστορικό και καλλιτεχνικό στίγμα της περιόδου όπου τοποθετεί τη δράση της ταινίας του.
Όσο ρομαντικός, όμως, είναι στην αναπαράσταση και στην εικόνα του, άλλο τόσο κυνικός είναι στη διαμόρφωση των συνθηκών και των συμπεριφορών των ηρώων του. Η δίψα για τη δόξα, οι υποχωρήσεις για τα χρήματα και την αναγνώριση, οι καταδικασμένοι έρωτες, η γοητεία που ασκεί στους άντρες η κατάκτηση της επόμενης γυναίκας και η μάταιη υπόσχεση του "french" american dream βρίσκουν τη θέση τους στην ταινία, εντός ενός πλαισίου ανάλαφρου και ταυτόχρονα τραγικού μέσα στη χαριτωμένη υπερβολή του, χωρίς να οδηγούν ποτέ στο happy end που περιμένουμε. Γρήγοροι ρυθμοί, εντυπωσιακές σεκάνς, χιούμορ, κοινωνική σάτιρα και ένας αρχοντικός Ζαν Γκαμπέν χαρίζουν στην ταινία αξία διαχρονική και κινηματογραφικό συναίσθημα. Το φιλμ απέσπασε το Μέγα Βραβείο της Ακαδημίας Κινηματογράφου, διάκριση που από το 1976 και μετά εξελίχθηκε στα γνώριμα πλέον Σεζάρ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου