Notre-Dame de Paris (1956)
Ελληνικός τίτλος: Η Παναγία των Παρισίων
Δραματική ταινία της Cocinor σε σκηνοθεσία Ζαν Ντελανουά, με τους Τζίνα Λολομπρίτζιτα, Άντονυ Κουίν, Ζαν Ντανέ, Αλαίν Κυνί, Ρομπέρ Χιρς, Φιλίπ Κλέυ, Μωρίς Σαρφατί.
Ο Κουασιμόδος, ο παραμορφωμένος κωδωνοκρούστης της Παναγίας των Παρισίων, είναι ερωτευμένος με την Εσμεράλδα, μια τσιγγάνα που μαγεύει τους πάντες με την ομορφιά, τον χορό και το τραγούδι της. Τον ίδιο κρυφό έρωτα για εκείνη μοιράζεται και ο αρχιδιάκονος του καθεδρικού, ο Ζακ Φρολό, ο οποίος ξεσπά το καταδικασμένο πάθος του εναντίον της, όταν την παγιδεύει για τον τραυματισμό του αγαπημένου της, του στρατιώτη Φοίβου.
Η διαχρονικά κλασική και αξεπέραστη ιστορία που ο Βίκτωρ Ουγκό εμπνεύστηκε από τον εμβληματικό καθεδρικό της γαλλικής πρωτεύουσας, μεταφέρεται για πρώτη φορά έγχρωμη στον κινηματογράφο σε μια εντυπωσιακή και μεγαλόπρεπη παραγωγή. Προσηλωμένη στο βιβλίο και διατηρώντας το αρχικό φινάλε, η εκδοχή του Ντελανουά (σε σενάριο των Ζαν Ωράνς και Ζακ Πρεβέρ) είναι μια ταινία χολυγουντιανών προδιαγραφών, γυρισμένη σε Cinemascope και Eastmancolor, με Εσμεράλδα την εκτυφλωτικά όμορφη Τζίνα Λολομπρίτζιτα και Κουασιμόδο τον Άντονυ Κουίν. Τα θηριώδη σκηνικά της ταινίας, με λήψεις που προκαλούν ίλιγγο και υψοφοβία, στήθηκαν σε δύο διαφορετικά πλατώ των στούντιο της Βουλώνης, αναπαριστώντας με μεγαλοπρέπεια το Παρίσι του 15ου αιώνα, αλλά και τον ίδιο τον καθεδρικό της Νοτρ Νταμ, μεγάλα μέρη του οποίου κατασκευάστηκαν ειδικά για την ταινία.
Τεράστια εισπρακτική επιτυχία τότε στη Γαλλία, η "Παναγία των Παρισίων" υποφέρει στα μάτια του σημερινού θεατή για τις πνιγμένες στις συμβάσεις της εποχής ερμηνείες και από την ανάγκη του σκηνοθέτη να πλάσει ένα "κλασικό εικονογραφημένο" υπερθέαμα που στα σημεία του στερείται συναισθηματικής φόρτισης. Παρ' όλα αυτά, η δύναμη της εικόνας και της ιστορίας αυτής καθ' εαυτής εξακολουθεί να ασκεί μια ξεχωριστή γοητεία, ενώ το πρωταγωνιστικό δίδυμο προσφέρει δύναμη αστέρων. Για την ιστορία, να αναφέρω πως η ταινία έπρεπε να παλέψει κι εκείνη με τη λογοκρισία όπως και το βιβλίο του Ουγκό, καθώς η εκκλησιαστική ιδιότητα του Φρολό δεν έπρεπε να είναι εμφανής, τόσο για να μην δυσαρεστηθεί η καθολική συνείδηση στη Γαλλία αλλά και για να επιτραπεί η προβολή της στις ΗΠΑ, όπου βρισκόταν ακόμη σε ισχύ ο Κώδικας Χέυζ. Η επιμονή του σκηνοθέτη να αποδοθεί στην ταινία η σύγκρουση πόθου και αμαρτίας και του μοιραίου της ύπαρξης έπεισε τους παραγωγούς να διατηρήσουν τον προβληματισμό και το πνεύμα του Ουγκό, ενώ ο Ζακ Πρεβέρ στο σενάριο ελίσσεται με μαεστρία στους διαλόγους που σχετίζονται με τον Φρολό, αφήνοντας υπαινιγμούς για την ιδιότητά του, αλλά χωρίς ποτέ να την κατονομάζει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου