Rebel Moon - Chapter One: Chalice of Blood (The Director's Cut) (2024)
Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας του Netflix σε σκηνοθεσία Ζακ Σνάυντερ, με τους Σοφία Μπουτέλλα, Ντζιμόν Χουνσού, Εντ Σκράιν, Μίκιελ Χούισμαν, Μπάε Ντούνα, Ρέυ Φίσερ, Τσάρλι Χάνναμ και με τη φωνή του Άντονυ Χόπκινς.
Όταν ο φιλήσυχος αγροτικός οικισμός σε ένα απομακρυσμένο φεγγάρι απειλείται αναπάντεχα από τις δυνάμεις της τυρρανικής αυτοκρατορίας, μια μυστηριώδης ξένη που ζει ανάμεσά τους γίνεται η μόνη τους ελπίδα σωτηρίας. Η Κόρα συγκεντρώνει μια μικρή ομάδα από μαχητές και ξεκινά ένα ταξίδι στο μακρινό διάστημα και σχηματίζει έναν στρατό από απόκληρους, επαναστάτες, στρατιώτες, τυχοδιώκτες και ορφανά του πολέμου ώστε όλοι μαζί να μπορέσουν να αντισταθούν στον Μητρικό Κόσμο.
Το κείμενο που ακολουθεί αφορά στην εκδοχή του σκηνοθέτη διάρκειας 204 λεπτών, η οποία κυκλοφόρησε στο Netflix τον Αύγουστο του 2024, χωρίς αναφορές και συγκρίσεις με την αρχική ταινία την οποία άλλωστε δεν έχω δει.
Ο υπερφιλόδοξος όπως πάντα Ζακ Σνάυντερ ξαμολιέται στις εσχατιές του διαστήματος και μας συστήνει έναν δικό του πόλεμο των άστρων, με σαφείς επιρροές από το σύμπαν του Τζωρτζ Λούκας, το Ντιουν αλλά και από τους Επτά Σαμουράι του Ακίρα Κουροσάβα. Επί ενός μύθου οικείου για σατανικούς τυρράνους που παίρνουν βίαια την εξουσία του σύμπαντος, διαλύοντας βίαια κάθε ίχνος αντίστασης, η ταινία αποτελεί εμφανώς ένα παιχνίδι θρύλων και κινηματογραφικών ειδών, με ήρωες νέους μεν αλλά γνώριμους σε συμπεριφορά και πλαίσιο εν μέσω αυτής της διαχρονικής κεντρικής ιδέας για μια χούφτα αδύναμων που σηκώνει κεφάλι απέναντι στους ισχυρούς. Απαλλαγμένος δε πλήρως από συμβάσεις καταλληλότητας και στόχευσης κοινού, βουτάει το "Rebel Moon" στο αίμα, τη βία και την απελπισία που σκοτεινιάζουν κάθε αμυχή ελπίδας και εξαφανίζουν κάθε υποψία για happy end. Προς τιμήν του, δεν επιθυμεί να είναι ευχάριστος αλλά μένει αφοσιωμένος στην ιστορία του, την οποία αναδεικνύει πρωτίστως μέσα από το στυλιζάρισμα και την εικόνα. Άλλωστε, ο Ζακ Σνάυντερ που ο μισός κόσμος ξέρει και αγαπά (ενώ ο άλλος μισός αλλάζει δρόμο) δεν υπήρξε ποτέ σκηνοθέτης ηθοποιών και χαρακτήρων, αλλά ποσταρίσματος και color grading. Από τους "300" μέχρι τις ταινίες της DC, στην εικόνα, τις σκιές, το κάδρο και στο χρώμα ποντάριζε για να αναδείξει την ιστορία του. Το ίδιο πράττει και εδώ και -αφήστε τους haters να λένε- τα καταφέρνει υπέροχα, με μια εναρκτήρια σεκάνς που κόβει την ανάσα, συναρπαστική και βίαιη, σε ένα αξέχαστο οπτικά τοπίο πνιγμένο στα εφφέ και στις φωτιές τόσο υποβλητικό που σε κάνει να περιμένεις τα καλύτερα. Ούτε η συνέχεια σε απογοητεύει ως προς αυτό, με την εικόνα (και τον ήχο) να πρωταγωνιστεί σε κάθε ενότητα της ιστορίας. Δεδομένης μάλιστα αυτής της "οδύσσειας" των ηρώων μας από κόσμο σε κόσμο, ο Σνάυντερ έχει την ευκαιρία να παίξει με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια του αλλά και με τις κινηματογραφικές του μνήμες και να στήσει μικρά υποκεφάλαια διαφορετικής αισθητικής που κλείνουν το μάτι στα Γουέστερν, τον Ιντιάνα Τζόουνς και στον Μονομάχο μέχρι την Αρχαία Ελλάδα και το ναζιστικό Βερολίνο, όλα παραμορφωμένα μέσα από μία εφιαλτική και ζοφερή οπτική.
Όσο όμορφο όμως κι αν είναι αυτό το παιχνίδι αισθητικής, άλλο τόσο δείχνει να εμποδίζει την ενότητα της αφήγησης, καθώς η ταινία μοιάζει με συρραφή ημι-αυτοτελών επεισοδίων μιας μίνι σειράς, την οποία παρακολουθείς χωρίς διακοπή. Το δεύτερο πρόβλημα στο "Rebel Moon" είναι η απουσία του "μεγάλου" πρωταγωνιστή που θα κρατά γερά την ταινία από το χέρι. Το οπτικό παραλήρημα στους "300" για παράδειγμα είχε έναν χαρισματικό Τζέραλντ Μπάτλερ, που ήταν το αγκυροβόλι της ταινίας, ο Σούπερμαν είχε τον Χένρυ Κάβιλ κ.ο.κ. Το "Rebel Moon" σε αυτόν τον τομέα υστερεί, τόσο γιατί ουσιαστικά είναι ταινία συνόλου, αλλά και γιατί δεν έχει αυτό το αστέρι που θα την κουβαλήσει στους ώμους του. Ο Τσάρλι Χάνναμ θα μπορούσε να είναι αυτός, αλλά ο ρόλος του δεν του το επιτρέπει. Έχει όμως έναν εξαιρετικό κακό, στο πρόσωπο του Εντ Σκράιν, ο οποίος υποδύεται τον Άττικους Νομπλ, που θεωρώ ότι μένει αξέχαστος και ευτυχώς διόλου ανεκμετάλλευτος. Τέλος, αν κάτι αναγνωρίζω στην ταινία είναι πως αποφεύγει κάθε επιτηδευμένη πλακίτσα και καταναγκαστικό χιούμορ, μένοντας πιστή στη σκοτεινιά της. Δείτε την στη μεγάλη σας τηλεόραση, ανεβάστε την ένταση του ήχου και θα περάσετε μια χαρά, όπως με κάθε καλοφτιαγμένο παραμύθι που σας καλεί να το παρακολουθήσετε ακομπλεξάριστα και με καλή διάθεση.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου