Pet Sematary (2019)

Ελληνικός τίτλος: Νεκρωταφίο ζώων

Ταινία τρόμου της Paramount, σε σκηνοθεσία Κέβιν Κολς και Ντένις Γουίντμάγερ, με τους Τζέησον Κλαρκ, Έημυ Σέιμετζ, Τζων Λίθγκοου, Ζετέ Λώρενς. 

Ένας γιατρός μαζί με τη γυναίκα του και τα δύο του παιδιά εγκαταλείπουν την πολύβουη ζωή στη Βοστόνη και έρχονται να ζήσουν σε μια μικρή κοινότητα στο Μέιν. Η κόρη του, σε έναν περίπατό της στο δάσος που περικλείει το σπίτι τους, ανακαλύπτει ένα νεκροταφείο κατοικίδιων ζώων που, όπως της εξηγεί ο συμπαθέστατος γείτονάς τους, βρίσκεται εκεί για πάρα πολλά χρόνια. Μόνο που ο τόπος αυτός κρύβει πολλά περισσότερα μυστικά από όσα γνωρίζουν.

Δεύτερη μεταφορά στον κινηματογράφο ενός από τα καλύτερα βιβλία του Στήβεν Κινγκ, μετά την απόπειρα της Μαίρη Λάμπερτ το 1989 ("Νεκροταφείο ζωντανών" είχε παιχτεί στην Ελλάδα). Αυτή τη φορά, ομολογώ πως η ταινία, μολονότι αυθαιρέτησε στην αρχική ιστορία, συνέλαβε περισσότερο το πνεύμα και το ύφος του βιβλίου, με ένα φροντισμένο τελικό αποτέλεσμα. Πάντως, απορίας άξιον παραμένει πώς τα βιβλία του Κινγκ, παρ' ότι εκ φύσεως έτοιμα για το σινεμά, ατυχούν στην πλειοψηφία των κινηματογραφικών τους εκδοχών. 

Στην προκειμένη περίπτωση, η ταινία -που τη θεωρώ πιο καλή από την προηγούμενη- πατάει όσο χρειάζεται στο πρωτότυπο υλικό, αυθαιρετεί για λόγους που εξυπηρετούν την έκπληξη όσων γνωρίζουν την ιστορία αλλά το πράττει έξυπνα, οδηγώντας το φιλμ σε ένα ακόμα πιο μακάβριο φινάλε. Εκεί που υστερεί είναι στην έλλειψη συναισθήματος, αφού το μεγάλο τραγικό συμβάν που πυροδοτεί τον τρόμο της τρίτης πράξης, περνάει από την οθόνη πολύ εύκολα, μολονότι δίνει την ευκαιρία για θρήνο -έκφραση απαραίτητη ώστε να δικαιολογηθεί το απονενοημένο του πρωταγωνιστή. Επίσης, ποτέ μου δεν κατάλαβα για ποιον λόγο και στις δύο κινηματογραφικές μεταφορές διατήρησαν το φάντασμα του Βίκτορ Πάσκοου (δεν λέω περισσότερα) που ως ιδέα  δείχνει εντελώς ψεύτικη στην οθόνη, αφαιρώντας από το σύνολο τη ρεαλιστική ατμόσφαιρα που θα ενίσχυε περισσότερο τον τρόμο του εξωπραγματικού. Ειδικά στη συγκεκριμένη ταινία, αφού μπήκαν στον κόπο να ξαναγράψουν την ιστορία, αυτό τι το κράτησαν; 

Ο Τζων Λίθγκοου στον ρόλο του γείτονα αποτελεί σταθερή αξία με φάτσα και στήσιμο που γεμίζουν την οθόνη. Μου άρεσε ο Τζέησον Κλαρκ στον πρώτο ρόλο, όπως και η μικρή Ζετέ Λώρενς που παίζει την κόρη του. Το ξαναλέω, είναι πολύ καλύτερη ταινία από την προηγούμενη, όμως και αυτή, όπως και δεκάδες άλλες τρόμου τα τελευταία χρόνια, πέφτει στην παγίδα να αδιαφορεί για τις λεπτομέρειες που θα της επέτρεπαν να ξεχωρίσει πραγματικά. Λες και υπάρχει πάντα κάποιος που ψιθυρίζει στο μυαλό όλων των συντελεστών "έλα μωρέ, ταινία τρόμου κάνουμε, ποιος θα ασχοληθεί"; Έτσι, για ακόμα μία φορά, την εύκολη λύση δίνει το subwoofer της αίθουσας που διεγείρεται διαρκώς ώστε να υποδεικνύει στους θεατές πότε έρχεται η επόμενη σκηνή που θα τρομάξουν. Πάντως, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, από κάτι Καλόγριες που είδαμε τελευταία, αυτό το "Νεκροταφίο ζώων" είναι σκάλες ανώτερο. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.