Thunder Road (2018)

Ελληνικός τίτλος: Ο δρόμος του κεραυνού

Δραματική κομεντί σε σκηνοθεσία Τζιμ Κάμμινγκς, με τον ίδιο και τους Κένταλ Φαρ, Νίκαν Ρόμπινσον, Τζόσλυν ΝτεΜπόερ, Τσέλσι Έντμουντσον.

Ένας αστυνομικός σε μια μικρή πόλη, διαλύεται μετά τον θάνατο της μητέρας του, τον οποίο αδυνατεί να αντιμετωπίσει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η τέως γυναίκα του, η οποία του ζητάει διαζύγιο, διεκδικεί την αποκλειστική κηδεμονία της δεκάχρονης κόρης τους, ώστε να φύγει από την πόλη μαζί με τον νέο σύντροφό της.

O Τζιμ Κάμινγκς έρχεται σχεδόν από το πουθενά και σαρώνει την οθόνη σε αυτήν τη 12λεπτη σκηνή γυρισμένη σε μονοπλάνο, στην κηδεία της μητέρας του. Και σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις, να κλάψεις ή να θυμώσεις με αυτόν τον 30χρονο, σχεδόν όμορφο, δυσλεκτικό κατά τα λεγόμενά του αστυνομικό που παραληρεί μπροστά στο φέρετρο, προσπαθώντας να μιλήσει στους παρευρισκόμενους για τη μητέρα του, τη σχέση του μαζί της, τη ζωή της, την αγάπη της για το μπαλέτο κι ένα τραγούδι του Μπρους Σπρίνγκστην, το "Thunder Road" (εξ ου και ο τίτλος της ταινίας) που σημάδεψε τη ζωή τους. Είναι τραγική η φιγούρα του αστυνόμου Τζιμ Αρνώ, και σαφέστατα διαταραγμένη, όπως διαπιστώνουμε και από τη συμπεριφορά του κατά την πρώτη του περιπολία μετά την κηδεία. Είναι, όμως, καλός άνθρωπος, παρά τα ζόρια που τραβάει μέσα του και έξω του.

Τα ίδια ζόρια κουβαλάει ως ένα σημείο και η ταινία, που μολονότι έχει μια φρεσκάδα και έναν χαρισματικό και ταλαντούχο δημιουργό, φέρει ταυτόχρονα και τη σφραγίδα του τυπικού ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά, αυτήν την τόσο αναμενόμενη off beat όψη που την εξοβελίζει στα όρια της υπερβολής. Όμως, είπαμε, είναι ένας καλός άνθρωπος ο αστυνόμος Τζιμ Αρνώ και έχεις την τάση να του συγχωρέσεις τα λάθη και να του κάνεις μια μεγάλη αγκαλιά (αφού προηγουμένως βέβαια σε έχει φτάσει στα όρια να τον αρχίσεις στα χαστούκια). Είναι αυτά τα σκαμπανεβάσματα στις αντιδράσεις του που δεν μπορείς να κατανοήσεις κάποιες στιγμές, και που ταυτόχρονα νιώθεις πως δημιουργούν και κάποια κενά στην ιστορία του ήρωα. Αναρωτιέσαι αν ήταν πάντα τόσο... "εκκεντρικός" ή αν το έκαψε τώρα που έχασε τη μαμά του, αλλά και πάλι γιατί τέτοιο κάψιμο, γιατί τόσος πόνος; Από την άλλη, αν ήταν από πριν έτσι ακραίος σε αντιδράσεις, δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς, πώς είναι δυνατόν να τον πήραν στην Αστυνομία και να του έδωσαν όπλο.

Η αλήθεια είναι, όμως, πως όλα αυτά ενδέχεται να σε απασχολήσουν την επόμενη μέρα αφού έχεις δει την ταινία. Γιατί, όσο τη βλέπεις, παρασύρεσαι τόσο πολύ στον κόσμο του χειμαρρώδη Τζιμ Κάμινγκς που με μια συναρπαστική ερμηνεία, κάνει όλο το έργο δικό του, ενώ σε κάποιες "μικρές" στιγμές αναδεικνύεται και σε έναν ευρηματικό σεναριογράφο και σκηνοθέτη, όπως χαρακτηριστικά στη σκηνή που η κόρη του τού ζητά να παίξουν ένα παιχνίδι με παλαμάκια. Πολύ καλός ηθοποιός, όπως φαίνεται, ο Κάμινγκς έχει τη δυνατότητα ασύλληπτων ψυχολογικών μεταπτώσεων μπροστά στην κάμερα και μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου, ενώ κατορθώνει να κρατά το βλέμμα σου καρφωμένο επάνω του, και την καρδιά σου δοσμένη στον κωμικοτραγικό ήρωα που υποδύεται. Κι ας θυμώνεις μαζί του κάποιες στιγμές. Είπαμε, είναι καλός άνθρωπος ο Τζιμ Αρνώ, και του συγχωρείς τα ζόρια που τραβάει. Τον αγαπάς και του δίνεσαι, παρά τις αδυναμίες. Όπως κάνεις και με την ταινία.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.