Twarz (2018)

Ελληνικός τίτλος: Με άλλο πρόσωπο

Δραματική κομεντί σε σκηνοθεσία Μαλγκορζάτα Ζούμοφσκα, με τους Ματέους Κοσιούκεβιτς, Ανιέσκα Ποτσιάντλικ, Μαλγκορζάτα Γκόρολ, Ρόμαν Γκάνκαρτζυκ.

Ο Γιάτσεκ είναι ο ωραίος και ο μάγκας του χωριού. Κυριολεκτικά. Χεβυμεταλάς, μακρυμάλλης, με τατουάζ και αρραβωνιαστικιά την ομορφούλα Νταγκμάρα, ονειρεύεται πως θα την παντρευτεί και θα πάνε να ζήσουν στην Αγγλία. Προς το παρόν, εργάζεται στην κατασκευή του μεγαλύτερου αγάλματος του Ιησού στον κόσμο, μεγαλύτερου ακόμα και από εκείνο στο Ρίο Ντε Τζανέιρο. Και είναι εκεί όπου τα όνειρά του, η ζωή του και το πρόσωπό του θα συνθλιβούν. Μετά από ολόκληρους μήνες στο νοσοκομείο και μία μεταμόσχευση προσώπου, ο Γιάτσεκ επιστρέφει στην καθημερινότητά του κυριολεκτικά αγνώριστος. Με προβλήματα στην ομιλία και ένα πρόσωπο που μοιάζει με κακοφτιαγμένο photoshop, στα μάτια όλων των υπολοίπων είναι ένας άλλος, ένας άγνωστος και ως άγνωστο τον αντιμετωπίζει ακόμα και η ίδια του η μάνα. Μοναδική αρωγός -όχι από υποχρέωση, μα από αγάπη- είναι η αδελφή του, η οποία στέκει στο πλευρό του και του συμπαραστέκεται με αλήθειες και χωρίς να χαϊδεύει την πραγματικότητα. 

Ενδιαφέρον μα άνισο φιλμ που ανοίγει πάρα πολλά μέτωπα στα οποία αδυνατεί να ανταπεξέλθει. Με βασικό του προβληματισμό το "φαίνεσθαι" έναντι του "είναι", το σενάριο (της σκηνοθέτιδος και του Μίσαλ Έγκλερτ)  θα μπορούσε να είχε κάνει θαύματα αν είχε μείνει εκεί, χωρίς να πάει την ιστορία σε μύρια όσα μονοπάτια, προφανώς θέλοντας να σχολιάσει πρόσωπα και καταστάσεις, ξεστρατεύοντας όμως την ταινία από τη διαδρομή της. Έτσι, από τη μια καταπιάνεται με την καθολική εκκλησία σε μια απολαυστική σεκάνς εξομολογήσεων, αλλά χάνει το μέτρο με τη σκηνή του εξορκισμού, πάει να ανοίξει ένα ενδιαφέρον μέτωπο κοινωνικού προβληματισμού ως προς το αν ο Γιάτσεκ είναι ή δεν είναι ανάπηρος στο πρόσωπο του επίσημου κράτους, και μετά τον δείχνει να δουλεύει ως φωτομοντέλο για μια εταιρεία με "κοινωνική συνείδηση", θέμα επίσης ενδιαφέρον αλλά που είναι εντελώς άσχετο με το προηγούμενο. Κάθε σκηνή και ιδέα από τις προηγούμενες, θα μπορούσαν να είναι μια ταινία από μόνη της. 

Λείπει ο κεντρικός άξονας από την ταινία, η διαδρομή εκείνη που θα ακολουθήσει ο βασικός της ήρωας και εμείς από κάτω μαζί του. Αντ' αυτού έχουμε ένα παζλ από περιστατικά, εξαιρετικές ιδέες που όμως είναι τόσες πολλές μαζί που πάνε στράφι, σκηνοθετικά τεχνάσματα με τον φακό (άνευ ουσίας, αν θέλετε τη γνώμη μου) και εν μέσω όλων αυτών τον πρωταγωνιστή Ματέους Κοσκιούκεβιτς, που ακόμα και κάτω από το βαρύ προσθετικό μακιγιάζ κατορθώνει και παίζει, τόσο με το σώμα αλλά και με το πρόσωπό του. Πραγματικά με εντυπωσίασε αυτό, το πώς δηλαδή είχα την αίσθηση πως έβλεπα εκφράσεις σε ένα πρόσωπο ουσιαστικά ανέκφραστο. Μπράβο στο παλικάρι, γιατί αυτός τελικά παίρνει την ταινία επάνω του και τον θεατή από το χέρι, για να του αφηγηθεί τη σπαρακτική ιστορία του ανθρώπου που υποδύεται. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.