Dumbo (2019) (3D)

Ελληνικός τίτλος: Ντάμπο

Οικογενειακή περιπέτεια φαντασίας της Disney, σε σκηνοθεσία Τιμ Μπάρτον, με τους Κόλιν Φάρελ, Ντάννυ ΝτεΒίτο, Εύα Γκρην, Μάικλ Κήτον, Άλαν Άρκιν, Νίκο Πάρκερ, Φίνλεϋ Χόμπινς.

Ένα περιπλανώμενο τσίρκο β' διαλογής αποκτά ένα νεογέννητο ελεφαντάκι, το οποίο θεωρούν πως θα τους επιστρέψει στις εποχές της μεγάλης δόξας, σαν αυτές που ζούσαν πριν από τον πόλεμο και τη γρίπη που τους έχουν αποδεκατίσει. Το μικρούλικο, όμως, μολονότι χαριτωμένο, έχει τεράστια αυτιά που το κάνουν να φαίνεται σαν αποκρουστικό τέρας στα μάτια των μισών και σαν ψεύτικο στα μάτια κάποιων άλλων. Ο ιδιοκτήτης θέλει να το ξεφορτωθεί, μαζί με τη μητέρα του, αλλά τελικά αναγκάζεται να το κρατήσει. Μόνο όταν ανακαλύπτουν τυχαία πως μπορεί να πετάξει, ο μικρός ελέφαντας αποκτά αξία για όλους, και πολύ περισσότερο για έναν μεγιστάνα της ψυχαγωγίας που επιθυμεί διακαώς να τον αγοράσει.

Επαναδιατύπωση της κλασσικής ταινίας κινουμένων σχεδίων της Disney του 1941, δια χειρός Τιμ Μπάρτον, στο πλαίσιο αναβίωσης όλων των κλασσικών φιλμ σε εκδοχή live action. Εδώ, ο αγαπημένος σκηνοθέτης είναι μέσα στα νερά του, αφού το σενάριο του Έρεν Κρούγκερ έχει όλα όσα αγαπά στις ταινίες του: απόκληρους, ανάπηρους, φρικιά, εφιαλτικά πάρκα ψυχαγωγίας και εντυπωσιακό σκηνικό περίγυρο. Βασισμένη σε γενικές γραμμές στο βιβλίο των Έλεν Άμπερσον και Χάρολντ Περλ, η ιστορία που αφηγείται ο σεναριογράφος πηγαίνει τους ήρωες ένα βήμα παρακάτω, γράφοντας ουσιαστικά ένα διακριτό δεύτερο κεφάλαιο, από τη στιγμή που ο μεγιστάνας της ψυχαγωγίας αγοράζει το μικρό τσίρκο και οδηγεί τα μέλη του στη Wonderland, μια διεστραμμένη εκδοχή της Disneyland (κάτι το οποίο έχει πλάκα αν σκεφτεί κανείς πως η ταινία είναι της Disney).

Ο Τιμ Μπάρτον παίρνει την κεντρική ιστορία (στον βαθμό που τον εξυπηρετεί σε μια ταινία όπου δύο μικρά παιδιά παίρνουν τη θέση των ποντικών στην αρχική) και στήνει έναν καμβά και ένα σύμπαν αρκούντως δικά του, αλλά και ενταγμένα στο κοινό και την αφηγηματική φιλοσοφία της Disney. Εκεί φαίνεται πως του την έπεσαν και κάποιοι, αφού τον κατηγόρησαν για "συμβιβασμό", κάτι που προσωπικά αδυνατώ να κατανοήσω, εκτός αν περίμεναν μια οικογενειακή ταινία της Disney να βγει τελικά ακατάλληλη δια ανηλίκους, ώστε να μπορέσει ο Μπάρτον να αναδείξει μια άλλη, σκοτεινή εκδοχή. Τέλος πάντως, δεν μας νοιάζει τι περίμεναν κάποιοι, αφού αυτό που μας ενδιαφέρει είναι τι τελικά είδαμε. Κι αυτό που απολαύσαμε στην οθόνη για τις δύο περίπου ώρες που διαρκεί η ταινία είναι οικογενειακή ψυχαγωγία αξιώσεων που πραγματικά απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες, την ίδια στιγμή που αντιμετωπίζει με περίσσιο σεβασμό το πρωτότυπο υλικό του -εν προκειμένω την ταινία του '41. Αν κάπου βγάζει μια αμηχανία (όμοια με αυτήν που είχα εισπράξει και στην "Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων" που είχε γυρίσει ο ίδιος) είναι στον συγκερασμό της μαγείας του παραμυθιού από τη μία με τον ρεαλισμό από την άλλη. Αυτό που είχε καταφέρει απόλυτα στον "ενήλικα" Ψαλιδοχέρη, ας πούμε, δεν κατορθώνει να επαναλάβει με την ίδια επιτυχία όταν ξέρει πως γυρίζει ταινίες για οικογενειακό κοινό, λες και για κάποιον λόγο αυτολογοκρίνεται (και μην αρχίσει κανείς τις εξυπνάδες περί λογοκρισίας από την Disney, διότι και ο "Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης" δικός της ήταν.

Πέραν αυτού, το καστ αποδίδει ολόσωστα τους ρόλους, τόσο φυσικά και όσο καρικατουρίστικα χρειάζεται (ή μήπως να πω καρτουνίστικα;), ο Ντάννυ ΝτεΒίτο βγάζει έναν πόνο μέσα από την κωμική περσόνα του, ο ανάπηρος Κόλιν Φάρελ (έχει χάσει το ένα χέρι του στον πόλεμο) ταυτίζεται με τον χαρακτήρα του "ελαττωματικού" Ντάμπο, όπως και τα ορφανά από μητέρα αξιαγάπητα παιδιά του, ο Μάικλ Κήτον είναι απολαυστικά κακός και η Εύα Γκρην στα πιο όμορφά της. Εξαιρετικό το πάντρεμα ηθοποιών και ψηφιακών πλασμάτων (ο Ντάμπο μοιάζει τόσο αληθινός αλλά και τόσο καρτούν ταυτόχρονα), αρκούντως σκοτεινής προδιάθεσης η φωτογραφία του Μπεν Ντέηβις, υπέροχη η μουσική του Ντάννυ Έλφμαν -ποιου άλλου;

Ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.