Grâce à Dieu (2018)

Ελληνικός τίτλος: Θέλημα Θεού

Δραματική ταινία της Mars, σε σκηνοθεσία Φρανσουά Οζόν, με τους Μελβίλ Πουπώ, Ντενί Μενοσέ, Σουάν Αρλώ, Ερίκ Καραβακά, Φρανσουά Μαρτουρέ, Μπερνάρ Βερλέ.

Η ζωή ενός καθολικού οικογενειάρχη διαταράσσεται αφάνταστα όταν μαθαίνει πως επέστρεψε στη Λυόν ο πάτερ Μπερνάρ Πρεϋνά, ο οποίος τον είχε κακοποιήσει όταν ήταν μικρό παιδί. Ο Αλεξάντρ ξεκινά επαφές με τους εκπροσώπους της αρχιεπισκοπής της Λυόν, ζητώντας να μάθει τον λόγο που ο παιδεραστής ιερέας είναι ακόμα στους κόλπους της εκκλησίας και δεν έχει τουλάχιστον απομακρυνθεί. Με το αδίκημα να έχει παραγραφεί μετά από τόσο χρόνια, ζητά μόνο ηθική δικαίωση από την εκκλησία στην οποία έχει αφιερώσει την πίστη του. Καθώς, όμως, βλέπει πως παρά την ευγενική και γεμάτη κατανόηση αντιμετώπιση που του δείχνουν, στην ουσία προσπαθούν απλά να τον κατευνάσουν ώστε η ιστορία να ξεχαστεί, εκείνος κλιμακώνει τις αντιδράσεις του, με αποτέλεσμα να εμφανιστούν και άλλα θύματα από τα αναρίθμητα παιδιά που ο παπάς κακοποιούσε μέχρι και το 1991.

Ο Φρανσουά Οζόν αφηγείται μια αληθινή ιστορία και επιστρέφει πιο ώριμος από ποτέ, αφήνοντας στην άκρη κάθε μία από τις εμμονές και τις φιοριτούρες που στο παρελθόν είχαν ταλαιπωρήσει τις ταινίες του. Να ξεκαθαρίσω πως προσωπικά τού έχω μεγάλη αδυναμία, αλλά έτερον εκάτερον. Με το "Θέλημα Θεού", τόσο στο σενάριο που το υπογράφει ο ίδιος όσο και στη σκηνοθετική/αφγηματική του προσέγγιση, παρουσιάζεται strict and to the point όπως λέμε και στα Κάτω Πατήσια. Συγκεντρωμένος στο θέμα του, αποφασίσει να χωρίσει την ταινία σε τρία διακριτά μέρη, με τους κεντρικούς ήρωες να αναλαμβάνουν δράση στο πλαίσιο μιας "σκυταλοδρομίας", καθώς με τις κινήσεις του ο κάθε ένας από τους τρεις πολύ καλούς πρωταγωνιστές, δίνει πάσα στη δράση του επόμενου. Αυτό που βρήκα πολύ ενδιαφέρον και έντιμο είναι πως παρά αυτό το σεναριακό/σκηνοθετικό παχνίδισμα, η ταινία δεν χάνει καθόλου σε συνοχή, ίσα-ίσα που κερδίζει σε αξιοπιστία. Ακολουθώντας μια ρεπορταζιακή λογική, είναι σαν να περιγράφει την αλληλουχία των γεγονότων και το ντόμινο που προκάλεσαν οι πρώτες, ήπιες αντιδράσεις του Αλεξάντρ. 

Αρωγοί αυτού του εγχειρήματος, το τρίο Μελβίλ Πουπώ, Ντενί Μενοσέ, Σουάν Αρλώ, στους ρόλους των "μπροστάρηδων" στις αντιδράσεις, με ερμηνείες φροντισμένες και καλοδουλεμένες, που η κάθε μία τους έφερε το στίγμα του παρελθόντος και του σύμπαντος του κάθε χαρακτήρα. Με εσωτερικό θυμό, εκπεφρασμένες εντάσεις αλλά μακριά από κάθε είδους υπερβολή, οι τρεις πρωταγωνιστές δίνουν -ο κάθε ένας στο δικό του "κεφάλαιο"- το ειδικό βάρος που απαιτείται για τη σταδιακή κορύφωση της ταινίας, η οποία καταφέρνει να μείνει μακριά από οποιοδήποτε εύκολο συναισθηματικό εντυπωσιασμό. Δεν είναι αποστασιοποιημένη, το αντίθετο, απλά κρατά πολύ καλά τις ισορροπίες, ξέροντας πως το θέμα από μόνο του είναι ήδη πολύ φορτισμένο για να χρειαστεί επιπλέον συναισθηματικά φτιασιδώματα. Γρήγορο στην αφήγηση, με λειτουργικό μοντάζ της Λωρ Γκαρντέτ (συνεργάτιδος του Οζόν σε αρκετές ταινίες και μοντέρ επίσης στην "Καπερναούμ") και διακριτική μουσική των Εβγκένι και Σάσα Γκαλπερίν, η ταινία εξισορροπεί την ανθρώπινη ματιά της, με τη σχολιαστική καταγγελία και τα πραγματικά ντοκουμέντα ώστε να γίνεται συναρπαστική μέσα στην αποστομωτική της ειλικρίνεια που δεν γίνεται ποτέ αυθάδεια.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.