Thank You for Your Service (2017)

Δραματική ταινία των Dreamworks/Reliance, σε σκηνοθεσία Τζέησον Χωλ, με τους Μάιλς Τέλλερ, Μπιούλα Κοάλε, Τζο Κόουλ, Σκοτ Χέηζ, Χέηλυ Μπέννετ, Έημυ Σούμερ, Κέισα Κασλ-Χιουζ.

Τρεις στρατιώτες επιστρέφουν από το Ιράκ στο σπίτι τους και στις οικογένειές τους, σχεδιάζοντας ο καθένας τα επόμενα βήματά του. Μόνο που η πραγματικότητα δεν είναι έτσι όπως την περιμένουν να είναι, αφού τα πράγματα πίσω τους, όσο έλειπαν, έχουν αλλάξει. Η αρραβωνιαστικιά του ενός έχει φύγει από το σπίτι, παίρνοντας τα πάντα, μαζί με τις καταθέσεις τους. Η οικονομική κατάσταση του άλλου είναι άσχημη σε σημείο που έχουν αναγκαστεί να νοικιάσουν το σπίτι τους ώστε να μείνουν σε ένα άλλο, πολύ μικρότερο, την ίδια στιγμή που ο ίδιος δεν είναι ακόμα έτοιμος να εργαστεί. Τέλος, η ψυχική υγεία του τρίτου από τους φίλους είναι πολύ άσχημα κλονισμένη, με κάποιες φευγαλέες απώλειες μνήμης να κρύβουν μια πιο ανησυχητική πραγματικότητα. Τώρα, πρέπει όλοι τους να αντιμετωπίσουν μια διαφορετική "εμπόλεμη" πραγματικότητα, ενόσω κουβαλούν μέσα τους τα φαντάσματα των ανθρώπων και των επιλογών που άφησαν πίσω.

Πρόκειται για αληθινή ιστορία ακόμα τριών βετεράνων του αμερικανικού στρατού, έτσι όπως την κατέγραψε ο Ντέηβιντ Φίνκελ στο ομότιτλο βιβλίο του. Μολονότι πρόκειται περί αυτού που θα λέγαμε "σοβαρής ταινίας", με φιλότιμες ερμηνείες και ολοκληρωμένους κεντρικούς χαρακτήρες, το τελικό αποτέλεσμα δεν κάνει το γκελ που θα έπρεπε, αφού μετά το πρώτο -πραγματικά καλογυρισμένο και σαγηνευτικό- ημίωρο, κι όταν έχουν τεθεί οι βάσεις για όσα επακολουθήσουν, το σενάριο δείχνει να κάνει λούπα γύρω από το ίδιο θέμα χωρίς να αναπτύσσεται στην ουσία του. Αναμφισβήτητα, ο Μάιλς Τέλλερ (τον θυμάστε από το "Χωρίς μέτρο";) κρατάει γερά την ιστορία επάνω του, με μια δομημένη ερμηνεία, χωρίς υπερβολές και με έλεγχο του εσωτερικού του νεύρου, κάνοντας τις σκηνές του συναρπαστικές. Το τέλμα, όμως, του ήρωα που υποδύεται μεταμορφώνεται και σε τέλμα της αφήγησης, την ίδια στιγμή που η ιστορία του δεύτερου πρωταγωνιστή, που είναι και ο πιο πληγωμένο ψυχικά, αργεί να πάρει μπροστά. Ούτε από ρυθμό πάσχει το φιλμ, ούτε από έλλειψη αξιοπρέπειας, τουναντίον. Το παρακολουθείς από την αρχή μέχρι το τέλος και συμπάσχεις με τους ήρωές του, όμως δεν κατορθώνει να αποκτήσει ποτέ μια κατά δική του φωνή, με αποτέλεσμα να είναι ακόμα μία (καλή) ταινία για τους τσακισμένους πεζοναύτες που βρέθηκαν να πολεμούν στην άλλη άκρη της Γης, χωρίς να είναι απόλυτα σίγουροι και για τον λόγο. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.