The Lion King (2019) (IMAX) (3D)
Ελληνικός τίτλος: Ο βασιλιάς των λιονταριών
Οικογενειακή ταινία της Disney, σε σκηνοθεσία Τζων Φαβρώ, με τις φωνές των Ντόναλντ Γκλόβερ, Μπιγιονσέ Νόουλς-Κάρτερ, Τσιγουέτελ Ετζιόφορ, Τζων Όλιβερ, Τζέημς Ερλ Τζόουνς, Σεθ Ρόγκεν, Μπίλλυ Άιχνερ.
Ο νεογέννητος Σίμπα μέλλει να γενεί ο βασιλιάς της φυλής των λιονταριών που εδώ και χρόνια διαφεντεύει περήφανα ο πατέρας του, ο Μουφάσα. Αυτό που δεν ξέρει, όμως, ο μικρούλης είναι πως ο θείος του ο Σκαρ, που εδώ και χρόνια εποφθαλμιά τη θέση του αδελφού του στο Βασίλειο, στήνει μια ολόκληρη πλεκτάνη με τραγικές συνέπειες που θα αναγκάσουν τον Σίμπα να περιπλανηθεί στη ζούγκλα, πνιγμένος στις τύψεις του.
Προβλημάτισε αυτή η ταινία είναι η αλήθεια, καθώς προφανώς έφερε σε αμηχανία τόσο τους θεατές, όσο και τους κριτικούς. Ήταν, όμως, η ταινία που προκάλεσε την αμηχανία αυτή ή η ίδια η Disney που αποφάσισε να ξαναγυρίσει -σε live action και καλά- μια από τις καλύτερες ταινίες κινουμένων σχεδίων της ιστορίας της; Προφανώς το δεύτερο ήταν η αιτία της σύγχισης και του θυμού μέρους του κοινού και των δημοσιογράφων που θεώρησαν ότι τα στελέχη του κολοσσού ψυχαγωγίας καμία καλλιτεχνική πρόθεση δεν είχαν πίσω από αυτό εδώ το remake παρά μόνο τα έσοδα στα ταμεία. Όσο αμφισβητήσιμη κι αν είναι η εδώ και χρόνια πρόθεση της Disney να ξαναγυρίσει τις ταινίες κινουμένων σχεδίων με ηθοποιούς και να προσπαθήσει να τις επαναδιατυπώσει κατά το δυνατόν, προσωπικά μπορώ να την αντιληφθώ. Στο πλαίσιο αυτό άλλωστε είχαμε την ευκαιρία να δούμε το εξαιρετικό "Βιβλίο της Ζούγκλας" (πάλι σε σκηνοθεσία Φαβρώ), αλλά και το μιούζικαλ-εξτραβαγκάντσα της "Πεντάμορφης". Άλλες απόπειρες δεν ήταν τόσο επιτυχημένες, ωστόσο ήταν κατανοητές. Να πάρεις, όμως, τον "Βασιλιά των Λιονταριών" και από ταινία κινουμένων σχεδίων να την ξαναγυρίσεις σε ταινία κινουμένων (φωτορεαλιστικών) σχεδίων, είναι εν μέρει ακατανόητο.
Όμως, δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε προθέσεις, έτσι δεν είναι; Οι ταινίες είναι το θέμα μας. Και, όπως και να το κάνουμε, η ταινία είναι εξαιρετική. Υπάρχει μόνο ένα θέμα, κι αυτό είναι τεχνικό-αισθητικό: ένα φωτορεαλιστικό λιοντάρι δεν είναι φυσικό να μιλάει. Τα λιοντάρια (όπως και τα άλλα ζώα) δεν μιλάνε, δεν έχουν στόματα φτιαγμένα για να μιλάνε, οπότε η κίνηση του στόματος σε ένα φαινομενικά αληθινό λιοντάρι δεν είναι απόλυτα φυσική και "κλωτσάει" μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο ρεαλισμού της ταινίας. Γιατί κάθε πλάνο της, κάθε πλάσμα της, κάθε φυτό, κάθε κόκκος χώματος είναι τόσο ρεαλιστικά που μαγεύεσαι. Είναι απίστευτη η δουλειά που έχει γίνει σε τεχνικό επίπεδο και πραγματικά σε κάνει να παραμιλάς. Από εκεί και μετά, ο Τζων Φαβρώ, επειδή είναι έξυπνος άνθρωπος (όπως εξίσου έξυπνα είναι και τα στελέχη της Disney, αλλιώς δεν θα βρίσκονταν εκεί), δεν άγγιξε το παραμικρό από την πρωτότυπη ταινία. Κάθε λέξη, κάθε πλάνο, κάθε φωνούλα, κάθε νότα είναι ακριβώς στην ίδια θέση με το πρωτότυπο, ώστε αυτό που βλέπεις τελικά να είναι ένα restaging ουσιαστικά της πρώτης ταινίας. Σαν να βλέπεις την ίδια θεατρική παράσταση, στο ίδιο θέατρο, μετά από χρόνια, με διαφορετικούς ηθοποιούς και πιο εξελιγμένα σκηνικά. Κάποιες νέες ενορχηστρώσεις, καθώς και η ελαφρώς μεγαλύτερη διάρκεια σε ορισμένες σκηνές έχουν επιμηκύνει απλά τον χρόνο της ταινίας, αλλά πέραν αυτού είναι ο ίδιος ο Βασιλιάς των Λιονταριών που λάτρεψες τότε. Συγκινητικός, μαγικός, υπέροχος, παραμυθένιος και απολαυστικός, ακόμα κι αν τα στόματα των ζώων δεν είναι φτιαγμένα για να μιλάνε. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Αν μπορούσαμε να προσποιηθούμε πως ζούμε σε έναν κόσμο όπου δεν υπήρχε η ταινία του 1994 και βλέπαμε τούτην εδώ για πρώτη φορά, θα παραμιλούσαμε για την ομορφιά της και την τεχνική της αρτιότητα.
Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου