Once Upon a Time... in Hollywood (2019)

Ελληνικός τίτλος: Κάποτε στο... Χόλιγουντ

Δραματική κομεντί της Columbia, σε σκηνοθεσία Κουέντιν Ταραντίνο, με τους Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Μπραντ Πιτ, Μάργκο Ρόμπι, Εμίλ Χιρς, Τίμοθυ Όλυφαντ, Ντακότα Φάννινγκ, Μπρους Ντερν, Λουκ Πέρρυ, Κερτ Ράσσελ, Αλ Πατσίνο.

Ο Ρικ Ντάλτον είναι ένας ηθοποιός της τηλεόρασης, γνωστός πριν χρόνια για τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στον "Κυνηγό Επικηρυγμένων". Έκτοτε έκανε και δυο ταινίες δράσης, αλλά σήμερα ως επί τω πλείστον ασχολείται με γκεστ ρόλους κακών σε δημοφιλή σήριαλ. Στο πλευρό του βρίσκεται πάντοτε ο Κλιφ Μπουθ, κασκαντέρ, φίλος, έμπιστος, βαλές, κάτι σαν σύζυγος χωρίς το σεξ. Καλό παιδί, αν εξαιρέσεις πως σκότωσε τη γυναίκα του, λίγο απόμακρος, με αποκλειστική συντροφιά -πλην του Ρικ- τη σκυλίτσα του. Στη διπλανή έπαυλη στο Χόλυγουντ μένει η Σάρον Τέητ, μια νεαρή, φιλόδοξη ηθοποιός που στα γυρίσματα της ταινίας της ερωτεύθηκε και παντρεύτηκε τον Ρομάν Πολάνσκι. Ζει ανέμελα και ακομπλεξάριστα τη ζωή της, απολαμβάνοντας τη δημοσιότητα σαν μικρό παιδί, την ίδια στιγμή που λίγο παραπέρα, σε ένα κτήμα που κάποτε γυρίζονταν ταινίες γουέστερν, έχει εγκατασταθεί μια ομάδα χίππηδων με αρχηγό τους τον Τσαρλς Μάνσον.

Ο Κουέντιν Ταραντίνο είναι ένας άνθρωπος που κάνει σινεμά για έναν πάρα πολύ απλό λόγο: επειδή το αγαπάει. Παιδί που μεγάλωσε με ταινίες, χαμένος μέσα στον κόσμο τους, ήταν εμφανές από την πρώτη του κιόλας σκηνοθετική απόπειρα πως κάνει σινεμά για την πλάκα του, για να περνάει ο ίδιος καλά, επειδή το γουστάρει. Κι όπως κάθε τι που πηγάζει από πραγματική αγάπη, αυτό το γούστο του κάνει γκελ και στον κόσμο που έχει αγκαλιάσει όλα αυτά τα παιχνίδια του, εδώ και πολλά χρόνια. Το γεγονός πως είναι μεγάλο ταλέντο με ένα απίστευτο κινηματογραφικό ένστικτο σαφέστατα βοηθά, όμως αν κάτι έχω εκτιμήσει ως θεατής στον ίδιο και στις ταινίες του, είναι πως δεν μου το έχει τρίψει ποτέ στη μούρη. Το αντίθετο, αυτό που εισπράττω κάθε φορά είναι ένας παιδιάστικος ενθουσιασμός τύπου "έλα να σου πω τι σκαρφίστηκα τώρα". Κι επειδή είναι συναρπαστικός ο τρόπος που αφηγείται όσα σκαρφίζεται, κάθεσαι και μαγεύεσαι. Άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο, αλλά διάολε, δεν έχουν όλες οι ιστορίες και όλες οι στιγμές τον ίδιο αντίκτυπο επάνω σου κάθε φορά.

Τώρα, λοιπόν, ο φίλος μας ο Κουέντιν σκαρφίστηκε να μας πει μια άλλη ιστορία, βγαλμένη από τα σπλάχνα της μεγάλης του αγάπης: του σινεμά. Και μάλιστα όχι μόνο του κινηματογράφου αυτού καθ' εαυτού, αλλά και της τηλεόρασης που ενδεχομένως και ο ίδιος ηλικιακά δεν πρόλαβε, παρά μόνο σε επαναλήψεις. Μια ταινία για τις ταινίες και ένα σινεμά για τη μεγάλη και τη μικρή οθόνη είναι το "Κάποτε στο... Χόλιγουντ", κι αν αγαπάς το σινεμά, το βλέπεις και τα 161 λεπτά περνάνε νεράκι. Νεράκι, όμως, τόσο που κι άλλο να είχε δεν θα σε χαλούσε καθόλου. Τώρα, αν δεν αγαπάς το σινεμά και πήγες να δεις την ταινία επειδή παίζουν ο ΝτιΚάπριο και ο Πιτ και η Ρόμπι κι επειδή κάπου πήρε το αυτί σου πως δείχνει τη δολοφονία της Σάρον Τέητ από τον Μάνσον και τελικά άλλα είδες και δεν σου άρεσε, ούτε ο Ταραντίνο σού φταίει, ούτε η ταινία. 

Γιατί η ταινία είναι ποίημα. Κέντημα. Ψιλοβελονιά. Έργο τέχνης, σε κάθε πλάνο, σε κάθε καρέ, σε κάθε εικόνα της, σε κάθε οπτικοποιημένο μέρος των διαλόγων που κάποιες φορές τους επεξηγεί με εικόνες που παρεμβάλλει με μια παιδική αφέλεια και με μια νοσταλγία, γιατί έτσι μπόρεσε -ας πούμε- να γυρίσει μια σεκάνς λίγων δευτερολέπτων από ένα πολεμικό b movie. Και την ίδια στιγμή έχει έναν πρωταγωνιστή που παραδίδεται στον ρόλο του ψυχή τε και σώματι. Ο ΝτιΚάπριο μπορεί να είναι υπερήφανος για τον ρόλο (ή να πούμε τους ρόλους;) του Ρικ Ντάλτον και κάποτε, σε βίντεο που μνημονεύουν την ιστορία του, αυτή η ταινία θα κρατά το μεγαλύτερο μέρος. Τι κίνηση, τι ποζάρισμα, τι φωνή, τι εκφορά λόγου, τι βλέμμα θολό από την κούραση, τον φόβο της απόρριψης και το ποτό. Και μαζί, πόσοι άλλοι χαρακτήρες πλασμένοι για τις ανάγκες των ρόλων που παίζει στην τηλεόραση. Κι είναι τέτοιο το μεγαλείο της ερμηνείας του, που όταν -ας πούμε- τον βλέπουμε να παίζει τον κακό σε ένα σήριαλ γουέστερν, δεν βλέπουμε τον ΝτιΚάπριο να παίζει τον ρόλο του κακού. Βλέπουμε τον ΝτιΚάπριο να παίζει τον ρόλο του Ρικ Ντάλτον που παίζει τον ρόλο του κακού. Μεγαλείο!

Και δίπλα του ο Μπραντ Πιτ, επίσης σε έναν ρόλο που θα μνημονεύουν οι βιογραφίες του. Κασκαντέρ και στηλοβάτης του τσακισμένου πρωταγωνιστή, ολίγον δολοφόνος αλλά με μια ηθική στα σώψυχα, περήφανος και μόνος σαν τους καουμπόυδες που χάνονται στο ηλιοβασίλεμα. Έχει και ρολάρα, γραμμένη τόσο προσεκτικά, τόσο εξελικτικά, που το κάθε πλάνο, η κάθε ατάκα, χτίζουν τι θα συμβεί, ώστε όλα να οδηγήσουν σε εκείνο το άκρως "ταραντινικό" φινάλε. Κι επειδή πρέπει να σταματήσω να γράφω κάποια στιγμή, σκηνικά, κοστούμια, φωτογραφία είναι για πολλά Όσκαρ. Όσο για τη μουσική επένδυση της ταινίας, αυτή είναι η καλύτερη κασέτα που θα σας είχε γράψει ποτέ φίλος. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.