Doctor Zhivago (1965)

 

Ελληνικός τίτλος: Δόκτωρ Ζιβάγκο

Ιστορικό δράμα της MGM, σε σκηνοθεσία Ντέηβιντ Λην, με τους Ομάρ Σαρίφ, Τζούλι Κρίστι, Τζέραλντιν Τσάπλιν, Ροντ Στάιγκερ, Άλεκ Γκίνες.

Από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους, ήταν λες και δεν ήταν ποτέ τους γραφτό ο Γιούρι Ζιβάγκο και η Λάρα Γκισάρ να βρεθούν μαζί. Είτε ήταν οι κοινωνική διαφορά που τους κρατούσε μακριά, είτε άλλοι άνδρες και άλλες γυναίκες, αυτή η σπίθα της πρώτης τους ματιάς, στις αρχές του 20ού αιώνα, έμεινε φλόγα μόνο μέσα τους, που τους κατέτρωγε τα σωθικά, σαν να ήταν ταμένοι ο ένας για τον άλλον, αλλά ποτέ δοσμένοι. Πέρασαν σχέσεις, πέρασαν χρόνια, ήρθε ο Α' Παγκόσμιος και η Επανάσταση, ο κόσμος ολόκληρος ήρθε τα πάνω-κάτω κι έπρεπε τελικά να διαλυθούν όλα για να μείνουν οι δυο τους σε ένα παλάτι καμωμένο από πάγο. Έστω για λίγο.

Το μυθιστόρημα-ποταμός του βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας Μπόρις Πάστερνακ, μεταφέρεται στο σινεμά 9 χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία, σε μια επική υπερ-παραγωγή Βρετανίας και Ιταλίας, με τον Κάρλο Πόντι στα ηνία και το λιοντάρι της Metro να βρυχάται στις super panavivion εβδομηντάρες κόπιες του φιλμ στα σινεμά. Χωρίς καμία κλισέ διάθεση, θα πω πως τέτοιες ταινίες δεν γυρίζονται πια, όχι επειδή οι σημερινές είναι χειρότερες ή καλύτερες, αλλά γιατί πολύ απλά δεν γυρίζονται πια! Τόσο απλά. Ποιος θα ασχοληθεί με ένα αισθηματικό δράμα 3 ωρών και 20 λεπτών για δύο ανθρώπους που αγαπιούνται από την πρώτη στιγμή αλλά δεν είναι της μοίρας τους να συναντηθούν ως ζευγάρι, την ίδια ώρα που η Ιστορία ενός έθνους (και του κόσμου ολόκληρου, ενδεχομένως) περνάει από πάνω τους σαν οδοστρωτήρας, απογειώνοντας το φιλμ με μεγαλειώδεις, επικές σκηνές, ασύλληπτης πολυτέλειας και αισθητικής σκηνικά και ορδές ηθοποιών και κομπάρσων με κοστούμια και στολές περίτεχνες μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια; 

Φλύαρο ως ένα σημείο, αλλά τόσο μεγαλογχολικά καθηλωτικό, το μεγαλούργημα του Ντέηβιντ Λυν γοητεύει από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, έχοντας ως βασικό οδηγό τον Ομάρ Σαρίφ που γεμίζει -κυριολεκτικά- τη οθόνη με το βλέμμα του, που κάνει την ταινία δική του και σε παρασύρει στο δράμα του και τον έρωτά του για την εύθραυστη αλλά και αποφασισμένη ταυτόχρονα Τζούλι Κρίστι σε μια καθοριστική στιγμή για την καριέρα της. Η Σινεμασκόπ φωτογραφία του Φρέντι Γιανγκ εμπνέει ψυχή στα αχανή τοπία και τα μεγαλειώδη σκηνικά, θολώνει τα πρόσωπα και κάνει τους πάγους να αστράφτουν, την ίδια στιγμή που η μουσική του Μωρίς Ζαρ γράφει ιστορία.

Υπήρξε τεράστια εισπρακτική επιτυχία στην εποχή του με το κοινό να παραμιλά, όμως οι κριτικοί τού έκαναν τέτοια επίθεση, που ο Ντέηβιντ Λην σχεδόν είχε αποφασίσει να μην ξαναγυρίσει ταινία. Όταν πέντε χρόνια αργότερα, σκηνοθετεί την "Κόρη του Ράυαν", οι κριτικές ήταν ακόμα χειρότερες, με αποτέλεσμα να ο βρετανός σκηνοθέτης να αποσυρθεί μέχρι το 1984 όταν και γυρίζει την τελευταία του ταινία, το "Πέρασμα στην Ινδία". 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.