Aline (2020)
Δραματική ταινία της Gaumont σε σκηνοθεσία Βαλερί Λεμερσιέ, με την ίδια και τους Συλβαίν Μαρσέλ, Ντανιέλ Φισώ, Ροκ ΛαΦορτύν.
Στο Κεμπέκ, στα τέλη των '60s, η Συλβέτ και ο Ανγκλομάρ Ντιέ υποδέχονται το 14ο παιδί τους, την Αλίν. Δεν περνάει πολύς καιρός προτού όλοι ανακαλύψουν πως η μικρή είναι ευλογημένη με φωνή-δώρο εξ ουρανού, οπότε και επιχειρούν να της ανοίξουν τον δρόμο προς το τραγούδι. Κάπως έτσι, στέλνουν μια κασέτα της στον παραγωγό Γκυ-Κλωντ Καμάρ, με τη βοήθεια και την αγάπη του οποίου θα ξεκινήσει μια λαμπρή καριέρα που θα ταξιδέψει την Αλίν Ντιέ στα πέρατα του κόσμου.
Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για να καταλάβει κανείς πως έχουμε να κάνουμε με τη βιογραφία (κατά κάποιον τρόπο) της Σελίν Ντιόν, γεγονός που είναι εμφανές από την αφίσα κιόλας της ταινίας. Η πολυτάλαντη Βαλερί Λεμερσιέ, γράφει (μαζί με την Μπριζίτ Μπυκ), σκηνοθετεί και υποδύεται τη μεγάλη ντίβα του τραγουδιού, χωρίς όμως να έχει (κατά πως φαίνεται) και την επίσημη έγκριση της ίδιας. Οπότε, τα ονόματα αλλάζουν, ορισμένα γεγονότα (όπως η Eurovision) δεν κατονομάζονται παρ' ότι περνούν ανώνυμα από την οθόνη και προφανώς δεν θίγονται ούτε πρόσωπα ούτε συνειδήσεις. Περί αγιογραφίας πρόκειται, που ακολουθεί τη ζωή και την καριέρα της Αλίν Ντιέ από τη γέννησή της μέχρι τον θάνατο του συζύγου της στις ημέρες μας, περνώντας από τους μεγαλύτερους σταθμούς της διαδρομής της. Ομολογώ πως το εγχείρημα -μολονότι ψυχαγωγικό και άρτιο καλλιτεχνικά- προκαλεί συνολικά μια αμηχανία ενώ θέτει και κάποια ερωτήματα. Ας πούμε, εάν η ίδια η Σελίν Ντιόν δεν επιθυμούσε να δώσει εκ των προτέρων την ευλογία της, για ποιον λόγο να προχωρήσεις με την ταινία χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα, δεδομένης μάλιστα της αγιογραφικής προσέγγισης που επιλέγεις, η οποία δεν φαίνεται να προσβάλει κανέναν. Με πιο απλά λόγια, αν είχες κατά νου να αφηγηθείς μια ιστορία για τα παρασκήνια, τις συγκρούσεις και τα συμφέροντα πίσω από τη δημιουργία και την άνοδο μιας σύγχρονης σταρ, η ψευδωνυμία θα είχε κάποια λογική. Η "Aline" όμως ούτε συγκρούσεις έχει, ούτε συνωμοσίες, αλλά ούτε και μια ματιά σατιρική που θα δικαιολογούσε τη συγκεκριμένη προσέγγιση. Οπότε, παρακολουθείς της βιογραφία της Σελίν Ντιόν που όμως δεν είναι η Σελίν Ντιόν αλλά η Αλίν Ντιέ και μολονότι την απολαμβάνεις, έρχεται αυτή η αμηχανία που ανέφερα πριν και σε απομακρύνει συναισθηματικά.
Η Βαλερί Λεμερσιέ είναι εξαιρετική στον πρωταγωνιστικό ρόλο, με έκφραση, κίνηση και ομιλία που την ταυτίζουν απόλυτα με το είδωλο το οποίο υποδύεται, ενώ φροντισμένοι είναι και όλοι οι βασικοί β' ρόλοι, αν και οι γονείς είναι φορές που ρέπουν προς την καρικατούρα (γεγονός που πυροδότησε και κάποιες αντιδράσεις εκ μέρους τους). Καλογισμένο συνολικά το φιλμ, συγκινητικό, τρυφερό αλλά και με την κατάλληλη δόση χιούμορ, αποζημιώνει τον θεατή (ιδιαίτερα αυτόν που αγαπά τη Σελίν Ντιόν), την ίδια στιγμή που προσφέρει χορταστικές μουσικές στιγμές χάρη στη φωνή της Βικτοριά Σιό που ντουμπλάρει στα τραγούδια τη Βαλερί Λεμερσιέ, επιτυγχάνοντας εξαιρετικά τη χροιά της Σελίν (ή της Αλίν, όπως το βλέπει κανείς). Η ταινία συγκέντρωσε 10 υποψηφιότητες στα Σεζάρ, με τη Βαλερί Λεμερσιέ να κερδίζει το βραβείο Α' Γυναικείου Ρόλου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου