La traversée de Paris (1956) (Α/Μ)
Ελληνικός τίτλος: Διασχίζοντας το Παρίσι
Δραματική κομεντί της Gaumont σε σκηνοθεσία Κλωντ Ωτάν-Λαρά, με τους Ζαν Γκαμπέν, Μπουρβίλ, Λουί ντε Φυνές, Ζαννέτ Μπατί, Ζωρζέτ Ανύς, Ρομπέρ Αρνού.
Ο Μαρσέλ Μαρτέν, άνεργος ταξιτζής στο Παρίσι στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, έβγαζε το ψωμί του μεταφέροντας στα κρυφά τρόφιμα που του έδιναν οι μαυραγορίτες οι οποίοι άνθιζαν εκείνα τα χρόνια. Ένα βράδυ που ήταν κανονισμένο να κουβαλήσει ένα γουρούνι τεμαχισμένο από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη, μαθαίνει πως ο συνεργάτης του συνελήφθη από την αστυνομία επειδή τον έπιασαν με μια βαλίτσα παράνομο σαπούνι. Αδύνατον καθώς ήταν να μεταφέρει μόνος του τέσσερις βαλίτσες γεμάτες χοιρινό με τα πόδια, αναγκάζεται να συνεργαστεί με έναν άγνωστο που συναντά στο μπαρ εκείνη τη νύχτα, ο οποίος έδειχνε να ξέρει τι κάνει. Παρ' ότι δεν τον εμπιστευόταν από την αρχή, ο Μαρτέν ξεκινά μαζί με τον γεροδεμένο και απρόβλεπτο Γκρανζίλ μια οδύσσεια στους κατασκότεινους δρόμους της πόλης, γνωρίζοντας ανθρώπους και ζώντας μια απίστευτη περιπέτεια.
Σπουδαία ταινία, όχι από τις πλέον γνωστές ούτε από τις πλέον αναμενόμενες. Βασισμένη στο ομότιτλο διήγημα του Μαρσέλ Αϋμέ, γραμμένο το 1946, γυρίζεται 10 χρόνια αργότερα, με τις μνήμες όμως του Β' Παγκοσμίου και των δωσίλογων ακόμα νωπές. Ενόχλησε στα χρόνια της, καθώς το κοινό έμοιαζε να μην είναι έτοιμο ακόμα για μια τόσο κυνική ματιά στα πρόσφατα γεγονότα, χωρίς όμως αυτή η ενόχληση να βάζει εμπόδιο στις αποδόσεις της στα ταμεία των κινηματογράφων ούτε στις εκτιμήσεις των κριτικών. Με το βραβείο Ανδρικού Ρόλου να πηγαίνει στον Μπουρβίλ στο Φεστιβάλ της Βενετίας, όπου η ταινία ήταν υποψήφια και για Χρυσό Λέοντα, αλλά και με τον Ζαν Γκαμπέν υποψήφιο για BAFTA Καλύτερου Ξένου Ηθοποιού, το "Διασχίζοντας το Παρίσι" πιστοποίησε περαιτέρω την κινηματογραφική του δύναμη και το καλλιτεχνικό του μεγαλείο. Δεν είναι μόνο η εξαιρετική συνύπαρξη των δύο σπουδαίων ηθοποιών στην οθόνη (χάρη φυσικά και στο σενάριο των Ζαν Ωράνς και Πιερ Μποστ), αλλά και αυτή η τραγικά αστεία μα άκρως ρεαλιστική αποτύπωση της νυχτερινής τους οδύσσειας στην πόλη του φωτός που όμως τότε βυθιζόταν στο σκοτάδι (από κάθε άποψη). Η μικρογραφία των ανθρώπων της, η σπουδαία και ξεκαρδιστική εμφάνιση του Λουί Ντε Φυνές που μένει αξέχαστη, η αγωνία που προκαλεί η κάθε σκιά που τους ακολουθεί, αλλά και η τόσο αστεία σκηνή με τα σκυλιά που μυρίστηκαν το κρέας στις βαλίτσες τους, μετατρέπει την ταινία από νεορεαλιστικό φιλμ, σε αντιπολεμική σάτιρα και μαζί ντοκουμέντο της εποχής. Είναι να θαυμάζεις δε το μεγαλείο και την αισθητική της παραγωγής (παρά τον μικρό της προϋπολογισμό), με τα νυχτερινά πλάνα της διαδρομής στους παριζιάνικους δρόμους να γυρίζονται όλα σε στούντιο, σε πλατώ εντυπωσιακού μεγέθους και εξπρεσιονιστικής αισθητικής που προσδίδει στο δράμα και ενισχύει τη δυναμική της εικόνας που εν τέλει μένει χαραγμένη στο μυαλό.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου