Εκείνο το καλοκαίρι... (1971)

Η φωτογραφία είναι από τη συλλογή του Ελληνικού Λογοτεχνικού & Ιστορικού Αρχείου

Δραματική ταινία της Κλέαρχος Κοντσιώτης, σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη, με τους Έλενα Ναθαναήλ, Λάκη Κομνηνό, Ρούλα Χριστοπούλου, Ανδρέα Φιλιππίδη, Βασίλη Ανδρεόπουλο. 

Ένα παντρεμένο ζευγάρι που έχει απομακρυνθεί για καιρό, συναντιέται ξανά ένα καλοκαίρι, όταν εκείνη τού στέλνει μήνυμα πως πρέπει να συναντηθούν και να μιλήσουν. Εκείνος επιστρέφει ψυχρά από το Λονδίνο, πεπεισμένος πως η κουβέντα που θα κάνουν αφορά στο διαζύγιο. Όμως, εκείνη αφήνει εντέχνως τις ημέρες να περνούν, δημιουργώντας διαρκώς δικαιολογίες ώστε η μικρή τους κόρη να περνά περισσότερες ώρες με τον πατέρα της. Αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός της άρρωστης και ετοιμοθάνατης γυναίκας, να φέρει κοντά το παιδί τους με εκείνον, αφού μαζί θα συνεχίσουν τις ζωές τους, όταν εκείνη θα έχει φύγει.

Προσωπικά μία από τις δέκα αγαπημένες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών, αλλά και αντικειμενικά μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες και καλογυρισμένες παραγωγές, ειδικότερα δε στη δύση του ελληνικού σινεμά στις αρχές του '70. Είναι σαφέστατα ιδιότροπο φιλμ, επηρεασμένο από όλη αυτή την εστέτ όψη των seventies, που έκανε πολλές ταινίες της εποχής (τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη) να μοιάζουν σαν να έχουν πάρει LSD. Όμως, εδώ υπάρχει και το σενάριο του Πάνου Κοντέλλη (από μια ιστορία του Κλέαρχου Κονιτσιώτη) που εξυπηρετεί αυτήν τη συνθήκη. Μολονότι κάποιοι θα βιαστούν να χαρακτηρίσουν το σενάριο υποτυπώδες (κυρίως επειδή οι διάλογοι είναι σχετικά λίγοι), στην πραγματικότητα είναι αυτό που δίνει αυτήν την ξεχωριστή οπτική στην ταινία, μέσα από την αφαιρετικότητά του, και που ταυτόχρονα επιτρέπει στον Βασίλη Γεωργιάδη να στήσει όλον αυτόν τον οργασμό εικόνων και μουσικής, με ένα ύφος video clip, προτού μάλιστα μάθουμε τι θα πει video clip. 

Η εικόνα εδώ εξυπηρετεί την ιστορία, και το στήσιμο του κάθε κάδρου εξισορροπεί τους περιορισμένους διαλόγους, και ενδεχομένως να εντείνει ακόμη περισσότερο το συναίσθημα, μέχρι τη δραματική κορύφωση του φινάλε. Εξαιρετική η καρτποσταλική αλλά και κινηματογραφικά λειτουργική φωτογραφία του Παύλου Φιλίππου και του Σταμάτη Τρύπου, που σε συνδυασμό με το μοντάζ (επίσης του Παύλου Φιλίππου) και την εμβληματική πλέον μουσική του Γιάννη Σπανού αφηγούνται μια ιστορία χωρίς πολλά λόγια αλλά με περίσσευμα ψυχής. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.