L'homme fidèle (2018)

Ελληνικός τίτλος: Ένας πιστός άντρας

Κομεντί της Ad Vitam, σε σκηνοθεσία Λουί Γκαρέλ, με τον ίδιο και τους Λετίσια Κάστα, Λίλυ-Ρόουζ Ντεπ, Ζοζέφ Ενζέλ.

O Αμπέλ είναι ερωτευμένος με τη Μαριάν. Η Μαριάν τού αποκαλύπτει πως περιμένει το παιδί του καλύτερού του φίλου, του Πωλ. Ο Αμπέλ φεύγει. Τα χρόνια περνούν.Ο Πωλ πεθαίνει. Ο Αμπέλ και η Μαριάν συναντιούνται ξανά στην κηδεία του. και συνεχίζουν την ιστορία τους από εκεί που την είχαν αφήσει, αυτή τη φορά μαζί με τον 8χρονο γιο της Μαριάν, τον Ζοζέφ, που δείχνει να δυσκολεύεται με τη νέα κατάσταση. Μόνο που τώρα τον Αμπέλ διεκδικεί και η Εβ, η αδελφή του Πωλ που είναι ερωτευμένη μαζί του από μικρό κοριτσάκι.

100% γαλλικό φιλμ, αφού η ιστορία που αφηγείται, με όλο αυτό το αστικό αλλά και πολύ προχωρημένο ερωτικό γαϊτανάκι, μόνο επί γαλλικού εδάφους θα μπορούσε να διαδραματιστεί (ή τουλάχιστον, έτσι μας έχουν κάνει να πιστεύουμε, οπότε μαγκιά τους). Ένας άντρας ανάμεσα σε δύο γυναίκες, χωρίς ο ίδιος να μοιάζει διχασμένος, αλλά με τις γυναίκες της ζωής του να κινούν τα νήματα ώστε να σιγουρέψουν τη θέση τους και τα θέλω τους. Κατά έναν περίεργο τρόπο είναι φουλ φεμινιστική η ματιά του φιλμ, μολονότι σκηνοθεσία και σενάριο (του Λουί Γκαρέλ και του Ζαν-Κλωντ Καριέρ) υπογράφονται από άντρες. Άλλωστε, δεν είναι ο κεντρικός χαρακτήρας του Αμπέλ που παίρνει τις αποφάσεις. Πιο πολύ άγεται και φέρεται από τη Μαριάν, τον μεγάλο έρωτα της ζωής του, η οποία δεν διστάζει να του τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια και να του τινάξει τη ζωή στον αέρα -παραπάνω από μία φορά. Και σε αυτό το σημείο μάλιστα είναι που αναγνωρίζεις την αξία σε τούτο εδώ το μικρό (κυριολεκτικά και μεταφορικά) φιλμ: από τη μία έχει σενάριο που σκιαγραφεί χαρακτήρες (όσο ακραίοι κι αν μας φαίνονται) αλλά και που κρατά τις ισορροπίες (την ιστορία την αφηγούνται εξίσου και οι τρεις βασικοί παίχτες). Από την άλλη, η σκηνοθεσία παραμένει χαμηλότονη, αφού σοφά ο Λουί Γκαρέλ κρίνει πως αν ανέβαζε τους ερμηνευτικούς τόνους θα χανόταν κάθε ίχνος αξιοπιστίας σε ένα ούτως ή άλλως τραβηγμένο ερωτικό τρίγωνο.

Η μικρή διάρκεια της ταινίας (μόλις 75 λεπτά) της επιτρέπει μεν να μην χαθεί σε ανούσια μονοπάτια, όμως από την άλλη της στερεί την ευκαιρία να εκμεταλλευθεί λίγο περισσότερο τις ευκαιρίες που το ίδιο της το σενάριο δημιουργεί, όπως για παράδειγμα τον γιατρό που πιστοποίησε τον θάνατο του Πωλ αλλά και τη σχέση του Αμπέλ με τον μικρό Ζοζέφ. Οι ερμηνείες μού άρεσαν πολύ, τόσο από τον ίδιο τον Λουί Γκαρέλ που γνωρίζουμε και πως το έχει αλλά και πως τον θέλει η κάμερα, όσο και από τις δύο γυναίκες, κυρίως τη Λετίσια Κάστα που παίζει κυρίως με τη γλυκύτητα στο βλέμμα που βγάζει όλα τα συναισθήματα της ηρωίδας που υποδύεται. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.