Une vie violente (2017)

Ελληνικός τίτλος: Ο Κορσικανός

Δραματική περιπέτεια της Pyramide, σε σκηνοθεσία Τιερρύ ντε Περέτι, με τους Ζαν Μικελάντζελι, Μαρί-Πιερ Νουβώ, Ανρί-Νοέλ Ταμπαρύ, Ντέλια Σεπούλκρε-Νατίβι, Σεντρίκ Απιέτο, Ντομινίκ Κολομπάνι, Πωλ Γκαράτε, Ζαν-Ετιέν Μπρα, Αναΐς Λεσκιάρα, Πωλ Ρονιόνι.

Ο Στεφάν βρίσκεται στο Παρίσι όπου ουσιαστικά κρύβεται από το βίαιη ζωή του (όπως είναι και ο πρωτότυπος τίτλος). Η εν ψυχρώ εκτέλεση ενός συντρόφου του στην Κορσική, τον αναγκάζει να επιστρέψει όχι μόνο στον τόπο του αλλά και στις μνήμες εκείνων των ανέμελων, απολιτικών χρόνων και των γεγονότων που τον μετέτρεψαν σε ριζοσπάστη ακτιβιστή ενός απελευθερωτικού μετώπου, που όμως διατηρούσε επικίνδυνους δεσμούς με τη μαφία. 

Είναι μια ευχάριστη έκπληξη αυτή η άνιση όμως στο σύνολό της ταινία, αφού το γαλλικό σινεμά είναι αλήθεια πως σπάνια ασχολείται με την Κορσική και τις εντάσεις της, οι οποίες υπήρξαν μέσα στα χρόνια εξίσου βίαιες με αυτές στην Ιρλανδία ή στην Ισπανία με τους Βάσκους. Είναι έκπληξη επίσης καθώς μας συστήνει έναν δυναμικό σκηνοθέτη με ματιά και λόγο, εδώ μόλις στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του. Κορσικανός και ο ίδιος, γνωρίζει τον τόπο και τους ανθρώπους του, με όλες τις ιδιαιτερότητες και τον πόνο τους. Εξ ου και επιλέγει μόνο κορσικανούς στην καταγωγή ηθοποιούς να ερμηνεύσουν όλους τους ρόλους, δίνοντας μια επιπλέον δόση ρεαλισμού στην αφήγηση και το ύφος. Ο Τιερρύ ντε Περέτι γνωρίζει πολύ καλά το θέμα του, όπως γνωρίζει και από σινεμά. Απλά διακατέχεται από μια αμηχανία σε κάποιες στιγμές, με αποτέλεσμα ο λόγος του να μην ακούγεται ολοκληρωμένος. Σε συνδυασμό με μια φλυαρία στο σενάριο που φιλοσοφεί λίγο περισσότερο από όσο θα έπρεπε (το υπογράφουν ο ίδιος και ο Γκιγιώμ Μπρεώ) και κάποια σκηνοθετικά τεχνάσματα (δυο-τρεις σεκάνς με πλάνα σαν από home video ή σαν από τηλεοπτικό ρεπορτάζ, άνευ λόγου και αιτίας), μοιάζει να ξεστρατίζει από το κατά τα άλλα φροντισμένο στη δομή του σύνολο.

Κάπου ανάμεσα σε ένα αμιγώς πολιτικό σινεμά και μια γκανγκστερική ταινία, "Ο Κορσικανός" έχει δυναμική, αγριότητα, αλήθεια και χαρακτήρα. Με την κάμερα πολλές φορές να στέκει ακίνητη και να παρακολουθεί αμέτοχη τη δράση, αφήνει ελεύθερη τη ματιά σου να πηγαίνει ακριβώς εκεί που πρέπει επάνω στην οθόνη, την ίδια ώρα που εντείνει το συναίσθημα, χωρίς όμως να το καθοδηγεί. Αυτά τα στατικά πλάνα δίνουν μάλιστα την ευκαιρία στους ηθοποιούς να πλάσουν ανενόχλητοι και με "θεατρική" άνεση σκηνές ρεαλιστικές και καλοπαιγμένες, όπως εκείνη στο τραπέζι με τις γυναίκες, ή τη σκηνή στο καφενείο. Λίγο μάζεμα και μια πιο ξεκάθαρη ματιά, θα αναδείκνυαν ακόμη περισσότερο τις αρετές του Κορσικανού που στο σύνολό του σε κερδίζει από την πρώτη, σκληρή σκηνή του, μέχρι τον φόβο που σε καταλαμβάνει σε εκείνο το traveling στα πεζοδρόμια της πόλης, λίγο προτού πέσουν οι τίτλοι τέλους. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.