Adrift (2018)

Ελληνικός τίτλος: Μετά την καταιγίδα

Δραματική περιπέτεια της STX, σε σκηνοθεσία Μπαλτάσαρ Κορμακούρ, με τους Σέιλιν Γούντλεϋ και Σαμ Κλάφλιν.

Η Τάμι Όλντχαμ και ο Ρίτσαρντ Σαρπ, τρελά ερωτευμένοι και με την ίδια αγάπη για τα ταξίδια και τη θάλασσα, ξεκινούν ένα ταξίδι από την Ταϊτή στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια, για να παραδώσουν ένα ιστιοπλοϊκό στους ιδιοκτήτες του. Αυτό που δεν γνωρίζουν είναι πως στη διαδρομή τούς περιμένει ένας από τους πιο ισχυρούς τυφώνες στην ιστορία. Και κάπως έτσι ξεκινά μια αληθινή και συναρπαστική ιστορία αγάπης και επιβίωσης.

Είναι όντως συναρπαστική η ταινία, γεγονός που καταφέρνει από την πρώτη κιόλας σκηνή, με τον τυφώνα να χτυπά ανελέητα το σκάφος. Ο έμπειρος στη δράση σκηνοθέτης, εκμεταλλεύεται το καλογραμμένο σενάριο γεμάτο από πισωγυρίσματα στον χρόνο, με αποτέλεσμα και να μας συστήνει τους δύο κεντρικούς ήρωες, αλλά και να μην αφήνει τη δράση να κρεμάει ποτέ. Είναι πολύ έξυπνο πως ο τυφώνας βρίσκεται διαρκώς στο κέντρο του φιλμ, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, άρα κρατά αμείωτη την ένταση, αφού δεν είναι απλά ένα περαστικό γεγονός. Εκεί που η ταινία τα χαλάει, όμως, είναι στην αποκάλυψη του φινάλε, η οποία όσο καλή διάθεση κι αν έχεις, δεν σε πείθει με τίποτα, ενώ ενδέχεται να σε θυμώσει κιόλας, αφού νιώθεις πως τόση ώρα η ταινία σε κορόιδευε. 

Πολύ καλή η χημεία ανάμεσα στους δύο όμορφους πρωταγωνιστές, οι οποίοι αποδίδουν διακριτικές ερμηνείες ακόμα και μέσα στον κακό χαμό που τους περιβάλλει -πρωτίστως η Γούντλεϋ που σχεδόν κρατάει την ταινία μόνη. Έξοχα γυρισμένες οι σκηνές στη θάλασσα, με τη σκηνοθεσία να εμφανίζεται πλήρως αρμονική μεταξύ της δράσης και του ρομαντικού love story, σε συνενοχή με το μοντάζ (Τζων Γκίλμπερτ) που αλλάζει ρυθμό αντίστοιχα. Ατμοσφαιρική η φωτογραφία του Ρόμπερτ Ρίτσαρντσον, λειτουργική η μουσική του Βόλκερ Μπέρτελμαν. Αν είχαν προβλέψει αλλιώς το φινάλε μόνο...

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.