John Wick: Chapter 3 - Parabellum (2019)

Ελληνικός τίτλος: John Wick -Κεφάλαιο 3

Περιπέτεια της Lionsgate, σε σκηνοθεσία Τσαντ Στάχελσκι, με τους Κηάνου Ρηβς, Χάλε Μπέρρυ, Ίαν ΜακΣέην, Λώρενς Φίσμπερν, Μαρκ Ντακάσκος, Άζια Κέητ Ντίλλον, Λανς Ρέντικ, Αντζέλικα Χιούστον.

Λίγα μόλις λεπτά μετά το τέλος της δεύτερης ταινίας, o Τζων Γουίκ έχει μόλις μία ώρα να προετοιμαστεί για τη μαζική επίθεση που ετοιμάζουν εναντίον του. Εξοστρακισμένος από την Υψηλή Τράπεζα, χωρίς κανένας να επιτρέπεται να τον βοηθήσει, θα πρέπει να αντιμετωπίσει ολομόναχος τις στρατιές των εκτελεστών που τον κυνηγούν για να διεκδικήσουν την αμοιβή των $14 εκατ.

Σε αντίθεση με τον κανόνα που λέει πως με κάθε συνέχεια μια ταινία αποδυναμώνεται, στην περίπτωση του Τζων Γουίκ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: κάθε ταινία είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Το κυριότερο δε, χωρίς υπερβολές.Θα μου πείτε, βέβαια, "μα όλη η ταινία είναι μια υπερβολή" και θα έχετε απόλυτο δίκιο. Είναι άλλο,όμως, να αποδέχεσαι τη σύμβαση της υπερβολής από την αρχή μιας ταινίας ή ενός κινηματογραφικού σήριαλ και κάτι εντελώς διαφορετικό να προσπαθείς να εντυπωσιάσεις με φτηνά κολπάκια και δήθεν σκηνοθετικές εξυπνάδες. Στην προκειμένη περίπτωση, λοιπόν, το τρίτο κεφάλαιο του Τζων Γουίκ δεν καταφεύγει σε τίποτα τέτοιο ώστε να εντυπωσιάσει και να μας αποδείξει πως είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι: ένα οργανωμένο, καλογραμμένο και άρτια χορογραφημένο μακελειό. 

Η μεγάλη έκπληξη δε ξέρετε ποια είναι; Το σενάριο. Κατ' αρχάς, μένει πιστό στην κεντρική ιστορία και στις δύο προηγούμενες ταινίες. Αποτελεί κυριολεκτικά συνέχεια των δύο προηγούμενων μέσα στο πλαίσιο των οποίων παραμένει χωρίς άχρηστα ξεστρατίσματα. Όμως, από τη μία μας δίνει κάποιες ακόμα πληροφορίες για αυτό το τεράστιο και παγκόσμιο δίκτυο εκτελεστών, ενώ από την άλλη κατορθώνει με περίσσια επιτυχία να μοιράσει τη δράση (και τι δράση!) ισομερώς με την εξέλιξη της ιστορίας, επιτρέποντας στο φιλμ και τους θεατές να ανασάνουν. Και η δράση, όμως, αποτελεί μέρος του σεναρίου, αφού αν προσέξετε αυτές τις σκηνές μακελειού, θα αντιληφθείτε  εύκολα πως είναι γραμμένες στο χαρτί, φόνο τον φόνο, σφαλιάρα τη σφαλιάρα, μαχαιριά τη μαχαιριά. Γι' αυτό και δουλεύουν, γι'αυτό και εξυπηρετούν την ταινία να πάει παρακάτω, γι' αυτό και το κεφάλαιο 3 είναι καλύτερο από τα προηγούμενα δύο. Κάθε σεκάνς μάχης είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια χορογραφία σκηνοθετημένη σαν video clip, ενώ η τεχνική του γυρίσματος -το είπα και πριν- δεν καταφεύγει σε ευκολάκια για εντυπωσιασμό. Το αντίθετο μάλιστα: μολονότι η δράση είναι καταιγιστική, τα πλάνα της παίρνουν τον χρόνο τους, με αποτέλεσμα η μάχη να διαδραματίζεται στο πανί και στο πλατώ και να μην χρειάζεται να την αφηγείται ο μοντέρ με εφιαλτικά κοψίματα ανά μισό δευτερόλεπτο. Εδώ, το μοντάζ (Ήβαν Σιφ) παρακολουθεί τη δράση, δεν την αφηγείται από μόνο του. Το ίδιο συμβαίνει και με τη μουσική (Τάυλερ Μπέητς & Τζόελ Τζ. Ρίτσαρντ), η οποία ουδέποτε καβαλάει την εικόνα ούτε πνίγει τους ήχους (στους οποίους έχει γίνει εξαιρετική δουλειά,καθώς είναι φορές που τα μπαμ-μπουμ των όπλων ακούγονται σαν beat μιας εφιαλτικής μουσικής. Άφησα για το τέλος τη φωτογραφία (Νταν Λάουστσεν) που με τα τσιμπημένα κόκκινα και τις σκιές κάνει την εικόνα του Τζων Γουίκ ανάγλυφη, καθώς κινείται στα όρια της πραγματικότητας και του video game. Για να καταλάβετε, ο Λάουστσεν ήταν και υποψήφιος για Όσκαρ στη "Μορφή του νερού". 

Επίσης, ποιος είπε πως η καριέρα του Κηάνου Ρηβς τελείωσε και πως κανείς δεν θα πάει να δει ταινία που πρωταγωνιστεί; Ή μήπως νομίζετε πως ο Τζων Γουίκ θα ήταν ο ίδιος χωρίς τον Κηάνου Ρηβς;

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.