Euforia (2018)

Δραματική κομεντί σε σκηνοθεσία Βαλέρια Γκολίνο, με τους Ρικάρντο Σκαμάρτσιο, Βαλέριο Μασταντρέα, Ιζαμπέλα Φεράρι, Βαλεντίνα Τσέρβι, Τζάσμινε Τρίνκα.

Δυο αδέρφια έρχονται πιο κοντά, μετά από χρόνια, λόγω μιας επιθετικής μορφής καρκίνου που πλήττει τον μεγαλύτερο. Έτσι, ο Ματτέο, πλούσιος, κοσμοπολίτης και επιτυχημένος επιχειρηματίας, βάζει λίγο στην άκρη το υπερμεγέθες εγώ του για να φροντίσει τον Έττορε, που ζει ακόμα στην πατρική επαρχιακή τους πόλη. Το θέμα που απασχολεί τον Ματτέο είναι να μην μάθει κανείς πως η ζωή του αδελφού του θα σβήσει ύστερα από λίγους μήνες, οπότε αρχίζει να ακροβατεί ανάμεσα στα ψέματα που έχουν συνεννοηθεί να λέει ο γιατρός του, στην απόσταση που τον χωρίζει με τον Έττορε (που τον ζηλεύει και λίγο) και στην προσωπική του ζωή, η οποία στην ουσία της, είναι ανύπαρκτη.

Βαρύ, ομολογουμένως, το θέμα της ταινίας, αλλά όχι η αφήγησή της, αφού η Βαλέρια Γκολίνο την προσεγγίζει σκηνοθετικά (συνεπικουρούμενη από το σενάριο στο οποίο έχει δουλέψει και η ίδια), με μια τρυφερή, σχεδόν αισιόδοξη ματιά, η οποία όμως δεν γίνεται ποτέ αδικαιολόγητα ροζ. Θα έλεγε κανείς πως το θέμα της ταινίας δεν είναι ο θάνατος, αλλά η ζωή. Η ασθένεια εδώ λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος των πολυάριθμων κομματιών ενός παζλ (σαν αυτό που φτιάχνουν και στην ταινία) και που φέρνει κοντά ανθρώπους που μαθαίνουν να ζουν ξανά -και μάλιστα πιο σωστά αυτή τη φορά. Άλλωστε δεν είναι ο ασθενής Έττορε ο κεντρικός ήρωας, αλλά ο "υγιής" Ματτέο που συνειδητοποιεί πως και η δική του ζωή πάσχει από ελαττώματα, ψέματα και ανείπωτες αλήθειες, καθώς αντιλαμβάνεται πως αφού δεν μπορεί να θεραπεύσει τον αδελφό του, μπορεί να "θεραπεύσει" τρόπον τινά τον ίδιο από τα λάθη του και τους υπόλοιπους ανθρώπους που αγαπά, ακόμα κι αν τους προστατεύει από την αλήθεια, λέγοντας πολλές φορές ψέματα. Την ευφορία που κυνηγούσε όλα αυτά τα χρόνια (όσο επίπλαστη κι αν ήταν στην προσωπική του ζωή), προσπαθεί τώρα να εξασφαλίσει για όλους όσοι νιώθει πως τη χρειάζονται.

Ως αποτέλεσμα, η ταινία, όσο δυσάρεστη κι αν είναι η κεντρική ιδέα της, δεν έρχεται ποτέ να πέσει να σε (ψυχο)πλακώσει. Ο θάνατος είναι δεδομένος, αλλά αυτό είναι κάτι που γνωρίζουμε ότι θα συμβεί -σε όλους μας άλλωστε, ακόμα και χωρίς ίχνος ασθένειας. Βάζοντας, όμως, τη ζωή απέναντι από την κάμερα, η Γκολίνο επιτυγχάνει να κοινωνήσει την ίδια ευφορία και στους θεατές, την ίδια στιγμή που αποσπά και πολύ φροντισμένες ερμηνείες από τους ηθοποιούς της, κυρίως δε από τα δύο αδέλφια. Είναι υπέροχη η χημεία αλλά και η κινηματογραφική δυναμική ανάμεσα στον Ρικάρντο Σκαμάρτσιο και τον Βαλέριο Μασταντρέα, ενώ εξίσου αποτελεσματική είναι και η συνύπαρξή τους με τους β' ρόλους. Η παιχνιδιάρικη και σχεδόν πάντα ηλιόλουστη κινηματογράφηση της Ρώμης εντείνει την ευφορία του τίτλου, παρέα με τη διακριτική αλλά ενισχυτική της εικόνας μουσική του Νικόλα Τεσκάρι. Αν κάτι φαντάζει εντελώς off  είναι η σκηνή στη θαυματουργή Παναγία, που ούτε προσθέτει κάτι ούτε νόημα βγάζει.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.