C'est ça l'amour (2018)

Ελληνικός τίτλος: Αγάπη είναι

Δραματική κομεντί των Mars/Dharamsala/Arte, σε σκηνοθεσία Κλαιρ Μπερζέ, με τους Μπουλί Λανέρ, Ζυστίν Λακρουά, Σαρά Ενοσμπέργκ, Σεσίλ Ρεμύ-Μπουτάν, Αντονιά Μπουρεζί.

Ο Μαριό είναι ένας φιλότεχνος δημόσιος υπάλληλος που ζει με τη γυναίκα του και τις δύο έφηβες κόρες του σε μια γκρίζα, αδιάφορη πόλη στα σύνορα της Γαλλίας με τη Γερμανία. Κάτι το επάγγελμά του, κάτι η αγάπη του για τη μουσική και τις τέχνες δεν του επιτρέπουν να έχει απόλυτη αίσθηση της πραγματικότητας, καθώς η ζωή συμβαίνει γύρω του και αυτός τη θεωρεί δεδομένη. Έως ότου η γυναίκα του φεύγει ένα πρωί από το σπίτι, θεωρητικά για ένα μικρό διάστημα μέχρι να σκεφτεί τι θέλει να κάνει, στην πραγματικότητα όμως για πάντα. Και είναι τότε που ο Μαριό έρχεται σε μετωπική με την πραγματικότητα: τις ανάγκες και τα άγχη που αντιμετωπίζουν οι δύο κόρες του, το κενό που αφήνει μέσα του η απουσία της γυναίκας του, την αδυναμία του να εκφράσει αυτά που νιώθει, κάτι που ίσως να δημιουργεί αποστάσεις ανάμεσα σε αυτόν και τους γύρω του. Εν τω μεταξύ, δηλώνει συμμετοχή σε μια πειραματική παράσταση που ανεβαίνει στο θέατρο της πόλης, όπου όμως εργάζεται η γυναίκα του. Μια παράσταση που απαιτεί από τους συμμετέχοντες να εκφράσουν με μια πρόταση την αλήθεια τους.

Άγνοια, πανικός, θυμός, φόβος, αμηχανία. Κάπως έτσι μπορεί να περιγράψει κανείς τις αντιδράσεις αυτού του άνδρα που ξαφνικά αναγκάζεται να ενηλικιωθεί για δεύτερη φορά, αν υποθέσουμε πως υπήρξε ποτέ ουσιαστικά ενήλικος. Περισσότερο αιθεροβάμων και θεωρητικός της ζωής, ο Μαριό φαίνεται στα μάτια μας ως ένας άνθρωπος που δεν είχε και άριστες σχέσεις με την πραγματικότητα: ούτε την είχε αντιληφθεί, ούτε την είχε ξεστομίσει. Χαμένος στη μουσική του, τις εκθέσεις και τις παραστάσεις, με τη σιγουριά της ρουτίνας που του προσέφερε η δουλειά του σε αυτό το παράρτημα της Νομαρχίας, είχε την εντύπωση πως όλα πήγαιναν καλά. Πως τα πάντα θα παρέμεναν ίδια. Πως η γυναίκα του θα ήταν πάντα εκεί, Πως οι κόρες του θα παρέμεναν για πάντα παιδιά. Αλλά όχι. Μέχρι και η δουλειά του έχει αλλάξει με τα νέα δεδομένα και όπως ο ίδιος δηλώνει οργισμένος και χαμένος μετά από ένα έντονο περιστατικό στη Νομαρχία, "δεν είμαι εκπαιδευμένος για να αντιμετωπίσω κάτι τέτοιο". 

Δεν υπάρχουν όμως σεμινάρια και εγχειρίδια για τη ζωή. Μόνο η αγάπη υπάρχει. Και από αυτήν, ο Μαριό έχει κάμποση. Και όπως αντιλαμβάνεται κάθε δύσκολη μέρα που περνάει, και οι γύρω του έχουν αγάπη να μοιραστούν μαζί του. Απλά αρκεί να τους δει και να τους αφήσει τον χώρο να του τη δείξουν. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κινείται και η σκηνοθεσία της Κλαιρ Μπερζέ (που έχει γράψει και το σενάριο), στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της, μετά το "Party Girl' του 2014. Με τα κοντινά της πλάνα αγκαλιάζει τους ήρωές της, και τους δίνει διέξοδο να κοιτάξουν τους συνομιλητές τους (άρα και εμάς) κατάματα, να πουν τις αλήθειες τους, ακόμα κι αν κάνουν λάθος, ακόμα κι αν οι πράξεις ή τα λόγια τους πονάνε. Είναι γεμάτη αγάπη η ταινία, όπως και ο πρωταγωνιστής της, ο Μπουλί Λανέρ που κρύβει τόσα αισθήματα στο βλέμμα και σε αυτό το μισό χαμόγελο που μετά βίας μας χαρίζει, με μια ερμηνεία σαγηνευτική και ταυτόχρονα ανεπιτήδευτη, όπως και των δύο κοριτσιών που υποδύονται τις κόρες του. Μια μικρή ταινία για μια μικρή στιγμή που όμως καθορίζει τις ζωές μιας οικογένειας, επαναφέρει τις ισορροπίες, επανατοποθετεί τις σχέσεις και χαρίζει ζεστασιά στον θεατή από την πρώτη μέχρι την τελευταία της εικόνα. Είναι όντως αγάπη αυτή η ταινία.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.