Un amour impossible (2018)

Ελληνικός τίτλος: Μια αγάπη ανέφικτη

Δραματική ταινία της Le Pacte, σε σκηνοθεσία Κατρίν Κορσινί, με τους Βιρζινί Εφιρά, Νιλς Σνάιντερ, Εστέλ Λεσκύρ, Τζενύ Μπετ.

Είναι στα ανέμελα και γεμάτα υποσχέσεις τέλη των χρόνων του ΄50, όταν η Ρασέλ, δακτυλογράφος σε μια μικρή επιχείρηση, γνωρίζει τον Φιλίπ, γόνο μεγαλοαστικής παριζιάνικης οικογένειας που βρίσκεται στη μικρή πόλη του Σατωρού όπου κάνει κάτι σαν πρακτική. Η έλξη είναι στιγμιαία, το πάθος σχεδόν ζωώδες, η σχέση τους αξιοθαύμαστη. Η μαζεμένη Ρασέλ γοητεύεται μέχρις εσχάτων από τη λάμψη της παρουσίας του και το καλλιεργημένο του πνεύμα, και του παραδίδεται άνευ όρων, ακόμα κι όταν εκείνος τη διαβεβαιώνει πως δεν θα την παντρευτεί ποτέ, ακόμα κι όταν έμμεσα της ζητά να κάνουν παιδί, μία μέρα προτού φύγει για το Παρίσι, όπου θα εγκαθίστατο για πάντα.

Μια αέναη μάχη είναι αυτή η τόσο απολαυστική ταινία δια χειρός Κατρίν Κορσινί, η οποία δείχνει να αρέσκεται στους ανέφικτους έρωτες, και να τους χειρίζεται δεξιότεχνα, όπως είχε αποδείξει και το 2015 με την "Ομορφότερη εποχή". Άλλες οι συνθήκες και το πλαίσιο της προηγούμενης ταινίας σαφώς, ίδιος όμως ο μεγάλος έρωτας που συναρπάζει, ξεσηκώνει και αλλάζει για πάντα τις ζωές των εμπλεκόμενων, οδηγώντας τις στα άκρα. Γιατί στα άκρα ζουν η Ρασέλ και ο Φιλίπ, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το ίδιος πάθος που τους κάνει ένα στο κρεβάτι και που σαλεύει το μυαλό της, είναι αυτό που τους κρατά και χώρια. Ένας έρωτας-παιχνίδι εξουσίας και υποταγής, μια σχέση-πόλεμος που αφήνει πίσω της θύματα. 

Ειπωμένη από την ματιά της κόρης τους, της Σαντάλ, η ιστορία κυλά μέσα στα χρόνια, τις εποχές και τους τόπους, αλλά το κυριότερο μέσα από τις ψυχές των δύο γυναικών -μάνας και κόρης- οι οποίες και αυτές με τη σειρά τους έχουν να αντιμετωπίσουν τη δική τους ανέφικτη αγάπη, πληγωμένες καθώς είναι από τον ίδιο άντρα. Παράλληλα, είναι και η ανέφικτη αγάπη ανάμεσα στη Σαντάλ και τον πατέρα της κι είναι αυτό το τρίγωνο που τελικά συναρπάζει και κάνει την ταινία να ξεχωρίζει σε δυναμική και συναίσθημα.

Μου άρεσε πολύ που η Κατρίν Κορσινί κράτησε αποστάσεις από τις κραυγές και κάθε ίχνος ακρότητας. Όλα τελούνται υπό το πρίσμα ενός αστικού καθωσπρεπισμού, ενώ οι κραυγές -που δεν ακούγονται ποτέ- είναι κραυγές ψυχής, καθώς η Ρασέλ γίνεται θρύψαλα μέσα της με κάθε νέα στροφή του Φιλίπ, αυτού του τέρατος με την αγγελική όψη, αυτού του ψυχρού και αμιγώς υπολογιστικού πλάσματος που νιώθει πως οφείλει να την τιμωρήσει για κάθε στιγμή αδυναμίας που ένιωσε δίπλα της. Εξαιρετική η Βιρζινί Εφιρά και ο Νιλς Σνάιντερ στους πρώτους ρόλους, ενώ καθώς φαίνεται η πραγματική τους σχέση και εκτός οθόνης βοηθά να παίρνει φωτιά το πανί όταν εμφανίζονται μαζί. Αφήστε δε που το σενάριο είναι έτσι φτιαγμένο, που το φάντασμα του Φιλίπ πλανάται διαρκώς στην οθόνη, ακόμα κι όταν έχουμε χρόνια να τον δούμε. Είναι τόσο καλογραμμένο το φιλμ που ο Φιλίπ συναρπάζει και εμάς, που του έχουμε παραδοθεί εξίσου με τη Ρασέλ και νιώθουμε να μας λείπει όταν η απουσία του από την οθόνη είναι αισθητή. Φωτογραφία (Ζαν Λαπουαρί) και μουσική (Γκρεγκουάρ Ετζέλ) συνθέτουν στην κινηματογραφική απογείωση.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.