Looking for Eric (2009)

Ελληνικός τίτλος: Αναζητώντας τον Έρικ

Δραματική κομεντί των Wild Bunch/Film 4, σε σκηνοθεσία Κεν Λόουτς, με τους Στηβ Έβετς, Ερίκ Καντονά, Στέφανι Μπίσοπ, Τζέραρντ Κηρνς, Στέφαν Γκαμπς, Λούσυ-Τζο Χάντσον. 

Ο Έρικ είναι ένας μεσήλικας ταχυδρόμος στο Μάντσεστερ, που μετά από ένα τροχαίο, μοιάζει να αναθεωρεί όλη του τη ζωή. Με τη δεύτερη γυναίκα του να τον έχει παρατήσει πριν από 7 χρόνια και να του έχει αφήσει τα δύο της παιδιά, ο ήρωάς μας ζει με μια κατάσταση κατάθλιψης, χωρίς να μπορεί να θυμηθεί ποια ήταν η τελευταία φορά που ένιωσε ευτυχισμένος. Στο μυαλό του και στην καρδιά του φαίνεται να κυριαρχεί ακόμα ο μεγάλος του έρωτας, η Λίλλυ, την οποία εγκατέλειψε έγκυο λίγο μετά τον γάμο τους, όταν ήταν ακόμα παιδιά. Με τους φίλους του και τους συναδέλφους του να προσπαθούν να τον φέρουν και πάλι στα καλά του, ως δια μαγείας, εμφανίζεται μπροστά του το μεγάλο του είδωλο, ο Ερίκ Καντονά, ο οποίος συζητά μαζί του την κατάσταση και του δίνει τις συμβουλές και το κουράγιο που χρειάζεται για να ξαναπάρει η ζωή του μπροστά.

Αναμφισβήτητα feelgood φιλμάκι, σίγουρα όμως όχι από τα καλύτερα του Κεν Λόουτς, ο οποίος δείχνει να πειραματίζεται με κάτι διαφορετικό ως στυλ, αλλά εμμένοντας στη θεματολογία και στο περιβάλλον της βρετανικής εργατικής τάξης την οποία γνωρίζει άριστα. Πρόκειται για παλιότερη ταινία του, γυρισμένη το 2009, άπαιχτη όμως στην Ελλάδα. Παρακολουθείται ευχάριστα, χωρίς να κουράζει, κι αυτό είναι μία από τις αρετές του φιλμ, μαζί με την αμιγώς ρεαλιστική ματιά του σκηνοθέτη και τις αβίαστες ερμηνείες των ηθοποιών που κάνουν κάθε πλάνο να μοιάζει με ντοκυμανταίρ. 

Εκεί που χωλαίνει στη σημεία είναι στο σενάριο του Πωλ Λάβερτυ, ο οποίος δεν δείχνει να κουμαντάρει ισάξια τις φαντασιόπληκτες σκηνές με τον Καντονά με αυτές που διαδραματίζονται στην πραγματικότητα. Από μόνες τους, οι συζητήσεις με τον ποδοσφαιριστή είναι σκέτη απόλαυση, τόσο με τον Στηβ Έβετς να "λύνεται" και να δίνει μια εξίσου λιτή, αλλά ουσιαστικά χιουμοριστική ερμηνεία και τον Ερίκ Καντονά να κυριαρχεί ως σταρ στην οθόνη. Ενταγμένες, όμως, στη ροή της αφήγησης, οι σεκάνς αυτές μοιάζουν ξένες, λες και βλέπεις δύο διαφορετικές ταινίες σε ταυτόχρονη προβολή, με την ίδια αμηχανία να αποτυπώνεται και στην σκηνοθεσία του Κεν Λόουτς, ο οποίος τις φιλμάρει με τον ίδιο ρεαλιστικό τόνο, στερώντας από το φιλμ μια δόση τρέλας, που ούτως ή άλλως υπαγορεύεται από την κεντρική ιδέα.

Παρ' ό,τι πολύ "αγγλικό", το φιλμ περνά στο κοινό χάρη στην ανθρωπιά του και τη ζεστή καρδιά των ηρώων του. Ο σκηνοθέτης, γνωστός για την αγάπη που κρύβει για τους χαρακτήρες της κάθε ταινίας του, αγκαλιάζει και εδώ τον ταλαιπωρημένο ταχυδρόμο και του χαρίζει την ευτυχία που τόσο τού έχει λείψει, κι είναι αυτή η λύτρωση που κάνει το φιλμ -παρ'όλες τις αδυναμίες του- να ανασάνει στο φινάλε και να σου αφήσει μια επίγευση αισιοδοξίας.