Tout le monde debout (2018)

Ελληνικός τίτλος: Θα έρθω κοντά σου σιγά-σιγά

Αισθηματική κομεντί των Gaumont/TF1, σε σκηνοθεσία Φρανκ Ντυμπόσκ, με τον ίδιο και τους Αλεξάντρα Λαμύ, Ζεράρ Νταρμόν, Έλσα Ζύλμπερστάιν, Καρολύν Ανγκλάντ, Λωράν Μπατώ, Φρανσουά-Ξαβιέ Ντεμαιζόν, Κλωντ Μπρασέρ. 

Ο Ζοσλέν είναι ένας αμετανόητος εργένης γυναικάς, κοντά στα 50, που κάνει ό,τι απίστευτο μπορεί να φανταστεί κανείς για να ρίξει στο κρεβάτι μια γυναίκα. Πλούσιος, επιτυχημένος επαγγελματικά, αδιάφορος με τους ανθρώπους, πλην του κολλητού του, του Μαξ, ο Ζοζλέν είναι κατά βάθος μόνος, κάτι που φαίνεται στην κηδεία της μητέρας του, όπου δείχνει ασύνδετος με τον τόπο και την οικογένειά του. Καθώς βρίσκεται στο σπίτι της μακαρίτισσας, καθισμένος συμπτωματικά στην αναπηρική της πολυθρόνα, τον επισκέπτεται η γειτόνισσα, μια κουκλάρα, άνεργη, που φροντίζει ηλικιωμένους ή ανήμπορους ανθρώπους. Ο Ζοσλέν, μόλις βλέπει την Ζυλί, αρχίζει και πάλι τα χαζά παιχνίδια του και προσποιείται τον ανάπηρο, κάτι που αντιλαμβάνεται ότι τη γοητεύει. Όμως η Ζυλί -που ποσώς δεν ενδιαφέρεται- τον γνωρίζει στην αδελφή της, τη Φλοράνς, η οποία έχει μείνει παράλυτη μετά από τροχαίο.

Φοβάσαι λίγο στην αρχή, με τις παλαβομάρες και τις υπερβολές του πρωταγωνιστή, πως η ταινία θα κάνει την πλάκα της βασισμένη σε αστειάκια και παρεξηγήσεις, θεωρώντας πως αντιλαμβάνεσαι πού θα το πάει. Όμως, όχι. Το φιλμ, παρά την ελαφρότητα της κομεντί την οποία εξυπηρετεί όπως πρέπει, παίρνει την κατάσταση στα σοβαρά, και, χωρίς να προδώσει το ύφος του, αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου που αντιλαμβάνεται τη μοναξιά του, τις ευθύνες που φέρει ο ίδιος και πώς ένας απρόσμενος έρωτας μπορεί να τον κάνει να αλλάξει θεώρηση. Μην νομίζετε πως σας αποκάλυψα την ανατροπή του φινάλε, εννοείται πως οι δύο πρωταγωνιστές ερωτεύονται, εννοείται πως τα ψέματα του Ζοσλέν μπαίνουν εμπόδιο ανάμεσά τους και εννοείται πως το χιούμορ της ταινίας βγαίνει ακριβώς μέσα από τα ψέματα που συσσωρεύονται και τις καταστάσεις που δημιουργούν. Το θέμα, όμως, είναι με πόση αξιοπρέπεια απεικονίζονται όλα αυτά στην οθόνη και μάλιστα χωρίς politically correct ανοησίες και συμβάσεις. Η αναπηρία της πρωταγωνίστριας εξυπηρετεί την αφήγηση, αλλά δεν τη καθορίζει ως χαρακτήρα -ακριβώς το αντίθετο μάλιστα: είναι πανέξυπνη, δυναμική, επιτυχημένη και ταλαντούχα γυναίκα, ταυτόχρονα όμως με απόλυτη συναίσθηση της κατάστασής της. Άρα, το σενάριο (που επίσης είναι έργο του πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη Φρανκ Ντυμπόσκ) τη μεταχειρίζεται ως ίση -ούτε ως θύμα ούτε ως ηρωίδα της ζωής. 

Οι ερμηνείες είναι πολύ προσεγμένες από όλους τους πρωταγωνιστές, με τον Ντυμπόσκ να είναι μετρημένος και απόλυτα φυσικός μέσα στην τρέλα του και την Αλεξάντρα Λαμύ να λάμπει, παίζοντας ουσιαστικά μόνο με το πρόσωπο και το βλέμμα. Εξαιρετική η σκηνή στον οίκο ευγηρίας, με έναν υπέροχο Κλωντ Μπρασέρ στον ρόλο του πατέρα του πρωταγωνιστή.