Le sens de la fête (2017)

Ελληνικός τίτλος: Έτσι είναι η ζωή

Κομεντί της Gaumont, σε σκηνοθεσία Ολιβιέ Νακάς και Ερίκ Τολεντανό, με τους Ζαν-Πιερ Μπακρί, Ζιλ Λελούς, Ζαν-Πωλ Ρουβ, Βενσάν Μακαίν, Εγέ Χαινταρά, Σουζάν Κλεμάν, Μπενζαμέν Λαβέρν. 

Ο Μαξ Ανζελύ έχει μία διακεκριμένη εταιρεία διοργάνωσης εκδηλώσεων και catering, η οποία τού απορροφά όλον του τον χρόνο. Αποφασισμένος να την πουλήσει, αφοσιώνεται εκείνη την ημέρα στον γάμο του Πιερ, ενός απαιτητικού και εκνευριστικού νεαρού που έχει διατάξει σχεδόν να γίνουν όλα στην εντέλεια και απολύτως σύμφωνα με τις εντολές του. Ο Μαξ, πηγαίνει στον πύργο του 17ου αιώνα όπου θα γίνει η τελετή και η δεξίωση, και συνειδητοποιεί πως αυτή θα μπορούσε να είναι ίσως η πιο απαιτητική ημέρα της ζωής του.

Εξαιρετική και απολαυστικότατη ταινία συνόλου, με άριστα δουλεμένο σενάριο, υπέροχες ερμηνείες και ένα καστ που παίζει ο καθένας τους μοναδικά, από τον πρωταγωνιστή μέχρι τους δύο μαλαισιανούς σερβιτόρους. Έχει ρυθμό, έχει χιούμορ, είναι απόλυτα ρεαλιστική και ταυτόχρονα διασκεδαστική μέσα στην υπερβολή της. Ειδικά, ανθρώπους που πλήττουν σε γαμήλιες δεξιώσεις (εγώ, ας πούμε), η ταινία θα τους κάνει να τις αντιπαθήσουν ακόμα περισσότερο, αν αναλογιστούν το άγχος, την τρέλα, την πίεση και τους αυτοσχεδιασμούς όλων αυτών που εργάζονται από πίσω.

Από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις, με αυτό το ψυχαγωγικό διαμαντάκι! Από τον σχολιασμό της εργασιακής πραγματικότητας στη Γαλλία και το μεταναστευτικό που χρειάζονται μόλις δύο ατάκες για να δώσουν το στίγμα; Για τα επαγγέλματα που χάνονται, όπως του φωτογράφου; Για τους διαλόγους που ρέουν και οι οποίοι παίρνουν δύναμη μέσα από την ίδια τη γαλλική γλώσσα που ταυτόχρονα δίνει και τον ερμηνευτικό τόνο; Για το πόσο περίτεχνα χώρεσε το σενάριο όλους αυτούς τους χαρακτήρες και κατόρθωσε να μας τους συστήσει επαρκώς; Για το πώς σε περιπαίζει διαρκώς με τα αστεία της, κάνοντας στροφή 180 μοιρών ακριβώς τη στιγμή που νομίζεις ότι θα γίνει slapstick; 

Για το είδος της είναι υποδειγματική ταινία, καθώς συνδυάζει μια ρεαλιστική πραγματικότητα με το χιούμορ (και την καλοδεχούμενη πλάκα, ώρες-ώρες), χωρίς να γίνει ποτέ χυδαία ή εύκολη. Είναι αληθινοί όλοι αυτοί που παρελαύνουν στην οθόνη -και είναι πολλοί. Τους αναγνωρίζεις όλους, έναν προς έναν, όχι μόνον επειδή κάνεις αναγωγές σε οικεία δεινά, αλλά επειδή όλοι οι ήρωες έχουν ταυτότητα. Για να μην συζητήσουμε για το μέγεθος της παραγωγής που καλείται να κουλαντρίσει τέτοιο πλήθος, τόσα σκηνικά και τόσους κομπάρσους. Κι όμως, όλα δουλεύουν ρολόι, η ταινία έχει σωστό timing, μοντάζ που δίνει τέμπο και υποστηρίζει τις ερμηνείες, και -θα το ξαναπώ- έχει σενάριο που στηρίζεται στον λόγο και τη γλώσσα, καθώς αρκεί η εκφορά μίας λέξης για να βγει το αστείο, χωρίς γκριμάτσες, χωρίς μούτες και χωρίς αγριοφωνάρες. 

Και μετά, έρχεται αυτό το γλυκό φινάλε, που σου ζεσταίνει την καρδιά, σε συγκινεί και σου λέει πως τελικά, αυτή είναι η έννοια της γιορτής (όπως είναι και ο πρωτότυπος τίτλος): Να έρθουμε όλοι πιο κοντά ο ένας στον άλλον.