Mile 22 (2018)

Περιπέτεια της STX, σε σκηνοθεσία Πήτερ Μπεργκ, με τους Μαρκ Γουώλμπεργκ, Λώρεν Κόχαν, Ίκο Ουβάις, Τζων Μάλκοβιτς. 

Μία μυστική ομάδα επίλεκτων πρακτόρων της CIA αναλαμβάνουν να οδηγήσουν με ασφάλεια έναν αστυνομικό μιας χώρας της νοτιοανατολικής Ασίας στις ΗΠΑ, καθώς εκείνος είναι ο μόνος που κατέχει τον κωδικό που ξεκλειδώνει έναν σκληρό δίσκο που περιέχει πληροφορίες για τον εντοπισμό πυρηνικού υλικού. Αυτό που δεν γνωρίζουν είναι πως και μυστική υπηρεσία της Ρωσίας βρίσκεται στο κατόπι του, έχοντας παρεισφρήσει στο δίκτυο επικοινωνίας.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως η νέα κινηματογραφική σαιζόν (εφόσον η ταινία άνοιξε στους κινηματογράφους αμέσως μετά τον Δεκαπενταύγουστο) ξεκίνησε με μια δυνατή -για το είδος της- ταινία. Κι αυτό γιατί ως τέτοια ξεκινά: γρήγορη, με δυνατό ρυθμό, μοντάζ που κόβει την ανάσα, ασταμάτητη δράση, αγωνία, πυροβολισμούς, εκρήξεις και πολύ ξύλο. Ναι, εντάξει, δεν ασχολείται με χαρακτήρες και εμβάθυνση στους ρόλους, αλλά ποιος νοιάζεται όταν το ζητούμενο είναι να μεταφερθεί ένας αμφιβόλου ηθικής διπλός πράκτορας από το σημείο Α στο σημείο Β, καλύπτοντας μια απόσταση 22 μιλίων, με την αστυνομία και τον στρατό της χώρας να τους κυνηγούν, και τους Ρώσους να παρακολουθούν από κοντά; Και μέχρι εκεί, η ταινία τα πηγαίνει μια χαρά. Με τον μονίμως τσαντισμένο Μαρκ Γουώλμπεργκ να ηγείται της επιχείρησης, τον Τζων Μάλκοβιτς να τη συντονίζει από το μικρόφωνο και τον Ίκο Ουβάις στον ρόλο του διπλού πράκτορα να κάνει μια πολλά υποσχόμενη εμφάνιση ως action hero (ο οποίος δέρνει εξαιρετικά), η ταινία δείχνει πως ανταποκρίνεται σε αυτό που υπόσχεται: μια good old καταιγιστική περιπέτεια, με σαρωτικές εικόνες και ήχους που τεστάρουν τις αντοχές των ηχείων της αίθουσας. 

Όμως, έρχεται το φινάλε και τα γκρεμίζει όλα. Ή για να ακριβολογήσω, το μη φινάλε. Χωρίς να θέλω να αποκαλύψω στοιχεία της υπόθεσης, ας πούμε απλά πως εκεί που έχεις φτάσει στο τέλος της τρίτης πράξης, με το σενάριο να έχει κάνει την ανατροπούλα του, και περιμένεις την τελική μάχη όπου θα γίνει της κακομοίρας, πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Και λες "δεν είναι δυνατόν". Όχι πως η ταινία μένει ανολοκλήρωτη, μένει όμως χωρίς κλιμάκωση. Για να το πω πιο απλά, έτσι όπως τελειώνει, σε δύο πράγματα καταλήγεις: είτε πως μόλις παρακολούθησες τον πολύ καλό πιλότο μιας τηλεοπτικής σειράς, που έθεσε τη βάση για όσα ακολουθήσουν στα επόμενα επεισόδια, είτε πως η ταινία έχει και δεύτερο μέρος, το οποίο έχουν ήδη προετοιμάσει. Αλλιώς πώς δεν εξηγείται, ειδικότερα αν σκεφτείς πως το μόνο που χρειαζόταν είναι ακόμα ένα εικοσάλεπτο, για να έρθουν τα πράγματα στη θέση τους, να 'φχαριστηθείς λίγο ξύλο ακόμα και για να μην νιώθεις βγαίνοντας από την αίθουσα πως έλαβες μέρος σε foreplay 90 λεπτών, χωρίς να φτάσεις ποτέ στο προκείμενο.