Γαλάζιο φόρεμα (2005)

Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου, με τους Γιώργο Νανούρη, Ράνια Οικονομίδου, Μαρία Εγγλεζάκη, Ηλέκτρα Νικολούζου, Μαρκέλα. 

Η έντονη, καταραμένη σχέση μιας μάνας και του γιου της, του πολυαγαπημένου της, ο οποίος την εκμεταλλεύεται ψυχολογικά και οικονομικά για να κάνει κάθε φορά αυτό που θέλει. Από την "καριέρα" χορευτή στο Παρίσι, μέχρι την περιοδεία που της ζητά να χρηματοδοτήσει μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, ο Γιώργος κάνει το ένα λάθος επάνω στο άλλο, την ίδια στιγμή που εκείνη αρνείται να δει πως είναι ομοφυλόφιλος. Αυτοκαταστροφικός, εγωιστής, επηρμένος και ανίκανος να αγαπήσει πραγματικά, περνάει από το πεζοδρόμιο στην εγχείρηση αλλαγής φύλλου, για να φτάσει κάποια στιγμή στην οριστική διευθέτηση των "εκκρεμοτήτων" του με τη μητέρα του.

Κατ' ουσίαν, όμως, τίποτα δεν διευθετείται ουσιαστικά, αφού το σενάριο του Πάνου Παπαδόπουλου σκιαγραφεί τον βασικό του πρωταγωνιστή επιεικώς ως σχιζοφρενή, του οποίου τις πράξεις δεν τις δικαιολογεί απολύτως τίποτα. Ένα καλομαθημένο κωλόπαιδο που ξεζουμίζει τη μάνα του κάθε μέρα της ζωής του είναι, αντιπαθής όσο δεν πάει, προκλητικός και κατά βάση αναίσθητος. Έλα τώρα εσύ να ταυτιστείς με τον ήρωα και να κατανοήσεις τις επιλογές και τις αποφάσεις του. Τώρα, αν η πρόθεση του σεναριογράφου ήταν να ταυτιστούμε με τη μάνα, τότε έχει ορίσει λάθος τις προτεραιότητες στην ιστορία του. Διότι δεν είναι η μάνα η πρωταγωνίστρια, δεν είναι αυτή που ορίζει την ταινία, αλλά ο Γιώργος, τον οποίο κάποια στιγμή δεν αντέχεις ούτε να τον βλέπεις ούτε να τον ακούς. Λείπει από το σενάριο το σημείο αναφοράς, το οποίο θα καθόριζε και τη δράση. Αντ' αυτού υπάρχει ένα διαρκές σούρτα-φέρτα, κόσμος που εμφανίζεται και εξαφανίζεται ανάλογα με την χρονική στιγμή της αφήγησης, αλλά και χαρακτήρες που μένουν πλήρως ανεκμετάλλευτοι, όπως η "κοπέλα" του που εμφανίζει από το Παρίσι και η οποία ποτέ δεν καταλαβαίνουμε τι στην ευχή κάνει μαζί του και για ποιον λόγο τον ακολούθησε μέχρι την Ελλάδα. Και στο φινάλε, το μεγαλύτερο πρόβλημα του σεναρίου είναι ένα: αν το θέμα του είναι η ομοφυλοφιλία του Γιώργου και η αλλαγή φύλου, τότε συγγνώμη, αλλά και εκεί χάθηκε το τραίνο, αφού το ίδιο αντιπαθής και αδικαιολόγητος θα ήταν και ως ετεροφυλόφιλος πηδηχταράς με χαρέμι, ενώ ακόμα και η αναγέννηση του ως γυναίκα δεν οδηγεί τον χαρακτήρα πουθενά.

Αντίστοιχη του χαώδους και χωρίς στόχευση σεναρίου είναι και η σκηνοθεσία που μετατρέπει τον καλό ηθοποιό Γιώργο Νανούρη σε μια υστερική καρικατούρα και τους β' ρόλους απλά διακοσμητικούς για να του δίνουν ατάκες. Από ένστικτο σώζεται η Ράνια Οικονομίδου, της οποίας ο ρόλος, παρεμπιπτόντως, είναι ο πιο καλογραμμένος, με αρχή, μέση και τέλος.