Cronaca di un amore (1950) (A/M)

Ελληνικός τίτλος: Το χρονικό μιας αγάπης (Ένοχος έρως)

Δραματική ταινία της Fincine, σε σκηνοθεσία Μικελάντζελο Αντονιόνι, με τους Λουτσία Μποζέ, Μάσιμο Τζιρότι, Φερντινάντο Σάρμι, Τζίνο Ρόσι. 

Ένας μιλανέζος μεγαλοβιομήχανος, παντρεμένος εδώ και 7 χρόνια με μια κατά πολύ νεότερή του γυναίκα, αναθέτει σε έναν ιδιωτικό ερευνητή να ψάξει το παρελθόν της, τόσο από περιέργεια όσο και από ζήλια. Οι έρευνες του ντετέκτιβ, όμως, φέρνουν πάλι κοντά την Πάολα με τον νεανικό της έρωτα τον Γκουίντο, με τον οποίο είχαν χαθεί για χρόνια ολόκληρα. Καθώς ο έρωτάς τους φαίνεται να είναι ακόμα ζωντανός, μια παθιασμένη, αλλά αδιέξοδη σχέση, ξεκινά.

Βεραμέντε ιταλιάνο αλλά με αέρα χολυγουντιανού νουάρ "Το χρονικό μιας αγάπης" (που στην Α' Προβολή του στην Ελλάδα είχε παιχτεί ως "Ένοχος έρως") συστήνει στο κινηματογραφικό κοινό της εποχής τον Μικελάντζελο Αντονιόνι που εδώ υπογράφει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Βασισμένη σε δική του ιστορία, το σενάριο που συνυπογράφει με άλλους 4(!) συνεργάτες αφηγείται την ιστορία ενός καταραμένου ζεύγους που τη σχέση τους σκιάζει πάντοτε ο θάνατος. Μια γυναίκα-αράχνη, που ποντάρει στη φαινομενική αλλά βαθύτατα εγωιστική αθωότητά της, έχει την ευκαιρία να ξαναζήσει τον μεγάλο έρωτα στο πλευρό του παλιού της αγαπημένου, που -πόσο ειρωνικό!- φέρνει κοντά της η έρευνα του άντρα της για το παρελθόν της. Βγαλμένοι λες σαν από αρχαία τραγωδία, οι ήρωες της ταινίας δείχνουν να μην έχουν καμία δύναμη επάνω στις ζωές τους, τις οποίες προδιαγράφει ένας αόρατος συγγραφέας, λες και είναι υποταγμένοι στο πεπρωμένο, στο οποίο δεν έχουν την παραμικρή δύναμη να αντεπεξέλθουν.

Με μια πανέμορφη Λουτσία Μποζέ, εδώ στον δεύτερο ρόλο της, να μοιάζει λες και βγήκε από χολυγουντιανό νουάρ, αθώα, ακαταμάχητη, πονεμένη, αλλά στην ουσία γεννημένη δολοπλόκα και οπορτουνίστρια, και έναν μεγάλο σταρ της εποχής στο πλευρό της, τον Μάσιμο Τζιρότι, η ταινία μαγεύει τα βλέμματα και κρατά αμείωτη την προσοχή από το πρώτο μέχρι το τελευταίο της καρέ. Σε ένα γκρι ασπρόμαυρο Μιλάνο που φιλμάρει εξαίρετα ο Έντζο Σεραφίν, ακόμα ρημάδι από τον πόλεμο να προσπαθεί να ξαναγεννηθεί ως μια σύγχρονη μητρόπολη, οι δύο τραγικοί ήρωες πολεμούν να στήσουν ξανά τις ζωές τους από την αρχή, όχι όμως και χωρίς θύματα. Κοφτοί και μεστοί διάλογοι, ολοκληρωμένοι χαρακτήρες, πλήρεις ερμηνείες και μια εν μέρει αποστασιοποιημένη κινηματογράφηση που δεν παίρνει το μέρος κανενός (μαζί με τη μουσική του Τζιοβάννι Φούσκο και τους τζαζ αυτοσχεδιασμούς στο σαξόφωνο που κοντράρουν το συναίσθημα), κάνουν την ταινία χάρμα ιδέσθαι και εξαιρετικά σύγχρονη σε ύφος και ιστορία, παρά τα χρόνια της.