Papillon (2017)

Ελληνικός τίτλος: Ο Πεταλούδας

Δραματική περιπέτεια σε σκηνοθεσία Μάικλ Νόερ, με τους Τσάρλι Χάνναμ, Ράμι Μάλεκ, Ρόλαν Μούλερ, Μάικλ Σόσα. 

Ο Ανρί Σαριέρ, διακεκριμένος ληστής στο Παρίσι του '30 με το ψευδώνυμο "Πεταλούδας", συλλαμβάνεται με την κατηγορία του φόνου και οδηγείται στις φυλακές της Νέας Γουινέας, καταδικασμένος σε ισόβια. Εκεί γνωρίζει τον πλαστογράφο Λουί Ντεγκά με τον οποίο συνάπτει μια σχέση συνεργασίας: ο Ανρί θα προστάτευε τον Λουί και εκείνος με τη σειρά του θα του έδινε τα χρήματα που απαιτούνταν για την απόδρασή του.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να συγκρίνω το νέο αυτό φιλμ με την αρχική εκδοχή του 1973, όπως επίσης δεν θα συζητήσω καν την αναγκαιότητα ύπαρξης αυτής της νέας απόπειρας, καθώς τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι το θέμα μας. Άλλωστε, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, δεν πρόκειται για ρημέικ της πρώτης ταινίας αλλά για επαναδιασκευή των βιβλίων που έγραψε ο ίδιος ο Πεταλούδας και στα οποία αφηγείται τη ζωή του. Δεν λέω πως είναι εύκολο να αγνοήσεις την πρώτη ταινία και να μην μπεις στη διαδικασία να κάνεις συγκρίσεις, όμως δεν κάνουμε διαγωνισμό, γι' αυτό και θα επικεντρωθούμε στο συγκεκριμένο φιλμ, στο οποίο δεν μπορείς παρά να του αναγνωρίσεις αρετές. αρχής γενομένης από τους δύο πρωταγωνιστές. O Τσάρλι Χάνναμ έχει το παρουσιαστικό και το ειδικό βάρος ενός πρωταγωνιστή για να κρατήσει όλη την ταινία στους ώμους του, καθώς προσπαθεί επάξια -και σε μεγάλο βαθμό το καταφέρνει- να ενσαρκώσει το πνεύμα, το πείσμα και τη θέληση αυτού του παράξενου αντι-ήρωα που βρίσκεται από τη μια μέρα στην άλλη σε μια επίγεια κόλαση από την οποία πρέπει οπωσδήποτε να δραπετεύσει. Στον αντίποδα, ο Ράμι Μάλεκ, πρωταγωνιστής της σειράς "Mr. Robot", στην πρώτη κατ'ουσίαν αμιγώς πρωταγωνιστική του εμφάνιση στον κινηματογράφο, λίγους μήνες προτού ενσαρκώσει τον Φρέντυ Μέρκιουρυ στο "Bohemian Rhapsody", έχει τη φάτσα και το υποκριτικό ταλέντο να πλάσει χαρακτήρα και να δώσει ζωή στον χαρακτήρα του μικροκαμωμένου, πονηρού και καταφερτζή Λουί Ντεγκά, του οποίου η συμπεριφορά είναι αμφιβόλου ηθικής. 

Σε πολύ καλό επίπεδο κινείται και το σύνολο της παραγωγής, με εντυπωσιακά φροντισμένη σκηνογραφία, και φωτογραφία που υπογραμμίζουν τον χρόνο και τον χώρο και δίνουν στο φιλμ έναν αέρα μεγαλείου, κι ας είναι κατ' ουσίαν μια μικρού βεληνεκούς ανεξάρτητη παραγωγή. Εκεί που η ταινία βγαίνει κάπως αμήχανη είναι στο σενάριο, που μοιάζει να παρασύρεται περισσότερο από τη δράση και την εικονογράφηση της ιστορίας, αντί να ενδιαφερθεί λίγο περισσότερο για τα σώψυχα των πρωταγωνιστών, αφού εκεί βρίσκεται το ζουμί. Έτσι, η σχέση Πεταλούδα-Ντεγκά περισσότερο εμφανίζεται ως δεδομένη παρά περιγράφεται ουσιαστικά ώστε να κλιμακωθεί προς το φινάλε -κι αυτό επιτυχία των ηθοποιών είναι περισσότερο παρά του σεναρίου. Το ίδιο άτολμη με το σενάριο και εξίσου εικονογραφημένη είναι και η σκηνοθεσία του Μάικλ Νόερ, Δανού στην καταγωγή σκηνοθέτη, εδώ να υπογράφει την πρώτη του αγγλόφωνη ταινία μυθοπλασίας. 

Όσο εξαιρετικά χειρίζεται την εικονογράφηση της ιστορίας, τόσο φοβάται να βουτήξει λίγο περισσότερο στα βαθιά στην ψυχή των ηρώων του, όπως επίσης και στα "νεκρά" σημεία της αφήγησης, όπως τα χρόνια του Πεταλούδα στην απομόνωση, τα οποία τα προσπερνά αναίμακτα, μολονότι δείχνει να είχε κάποιες καλές ιδέες που όμως τελικά τις φοβήθηκε. Αξιοπρεπής στο σύνολό του, με δύο πολύ καλούς πρωταγωνιστές και με δυνατή τη μεταξύ τους χημεία -κι ας μην τους βοηθά το σενάριο και η σκηνοθεσία- ο νέος "Πεταλούδας" δεν είναι μια ταινία που μπορείς να αγνοήσεις επ' ουδενί, καθώς έχει έτσι κι αλλιώς μια συναρπαστική ιστορία επιβίωσης να αφηγηθεί και το πράττει εντυπωσιακά. Η τόλμη τής λείπει και η μεγάλη στιγμή. Αλλά, θα το ξαναπώ, οι όποιες ελλείψεις ισοσταθμίζονται από τους δύο πρωταγωνιστές.