Godzilla: King of the Monsters (2019) (3D)

Ελληνικός τίτλος: Γκοτζίλα ΙΙ -Ο Βασιλιάς των Τεράτων

Περιπέτεια φαντασίας της Warner, σε σκηνοθεσία Μάικλ Ντόχερτυ, με τους Κάυλ Τσάντλερ, Βέρα Φαρμίγκα, Μίλλι Μπόμπυ Μπράουν, Κεν Γουατανάμπε, Τσαρλς Ντανς, Μπράντλεϋ Γουίτφορντ, Τόμας Μίντλντιτς.

Πέντε χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, που στοίχισαν τη ζωή στον γιο της οικογένειας Ράσσελ, η μυστική οργάνωση Μόναρκ έχει εντοπίσει και απομονώσει την τοποθεσία και άλλων Τιτάνων. Όμως, η ομάδα των ακραίων ακτιβιστών οικολόγων του Τζόνα Άλαν επιτίθεται βίαια στις εγκαταστάσεις της Μόναρκ και με τη βοήθεια μιας συσκευής φωνητικού εντοπισμού και επικοινωνίας, σκοπεύει να ξυπνήσει τους Τιτάνες και να επαναφέρει την ισορροπία στον πλανήτη. Αυτό που δεν γνωρίζουν, όμως, είναι πως αυτό που αποκαλούν "Τέρας Μηδέν", το τρικέφαλο πλάσμα Γκιντόρα, δεν επιδέχεται κανενός ελέγχου. Τώρα, η μοναδική ελπίδα του κόσμου μας είναι ο Γκοτζίλα.

Ένα σενάριο αχταρμάς που μπλέκει τις οικολογικές αναζητήσεις, το οικογενειακό δράμα και τα γιγάντια τέρατα εν μέσω εκκωφαντικών κρότων και τριγμών από τα subwoofer, κάνουν αυτό το sequel της ταινίας του 2014 να δείχνει μικρό σε σχέση με το μέγεθος των πλασμάτων του. Φαίνεται πως δεν της βγαίνει της Warner αυτή η αναβίωση των ταινιών της Toho (η οποία είναι και συμπαραγωγός), καθώς ούτε την αθωότητα και την αφέλεια εκείνων των φιλμ επιτυγχάνουν ούτε τiς αντιμετωπίζουν με την ουσιαστική, ώριμη ματιά ενός σύγχρονου blockbuster. Έτσι, επιστρατεύονται ανέμπνευστα όλα τα διαθέσιμα κλισέ μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθεί η δράση, η οποία είναι ομολογουμένως καταιγιστική. Όμως, επειδή και εκεί χάνεται ολίγον το μέτρο, υπάρχουν στιγμές που αποζητάς λίγη ησυχία -κυριολεκτικά- ώστε να πάρεις μια ανάσα και να αντιμετωπίσεις την επόμενη ολοκληρωτική καταστροφή. Για ακόμα μία φορά δε, επιλέγονται οι νυχτερινές -και πολύ συχνά υπό βροχή- σκηνές, ώστε να καλύπτονται οι όποιες ατέλειες στα CGI, την ίδια στιγμή που η μετατροπή σε 3D δεν μοιάζει να προσθέτει τίποτα ουσιαστικό. Δεν είναι κακό, αλλά υπολείπεται σε φρέσκες ιδέες, οπότε αυτοπεριορίζεται στο πλαίσιο ενός ακριβού φιλμ με ύφος b movie. Ως τέτοιο, δουλεύει και μάλιστα εντυπωσιακά. Απλά, κάπου μέσα σου, έχεις την αίσθηση πως σε αυτόν τον "νέο" Γκοτζίλα άξιζε κάτι παραπάνω.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.