Who killed Lady Winsley (2019)

Ελληνικός τίτλος: Ποιος σκότωσε τη Λαίδη Γουίνσλεϊ;

Αστυνομική ταινία σε σκηνοθεσία Χινέρ Σαλίμ, με τους Μεχμέτ Κουρτουλούς, Εζγκί Μολά, Εργούν Κουγιουτσού.

Η δολοφονία της επιφανούς Λαίδης Γουίνσλεϊ οδηγεί τον επιθεωρητή Φεργκάν από την Κωνσταντινούπολη σε ένα από τα Πριγκηπονήσια, όπου είχε εγκατασταθεί η αμερικανίδα συγγραφέας. Η εμφάνισή του εκεί αναστατώνει την κλειστή κοινωνία του νησιού, καθώς οι έρευνές του ξεσκεπάζουν μυστικά του παρελθόντος και φέρνουν αναστάτωση στις οικογένειες των κατοίκων.

Με αφορμή έναν φόνο και το αστυνομικό μυστήριο που τον περιβάλλει, ο σκηνοθέτης Χινέρ Σαλίμ αρπάζει την ευκαιρία να σχολιάσει την τουρκική κοινωνία του σήμερα, αλλά και να αναμοχλεύσει το Κουρδικό, θέμα που παραμένει ταμπού για τη χώρα. Βλέπετε, όμως, τόσο η κουρδική καταγωγή του ίδιου, όσο και η γαλλο-βελγική κυρίως παραγωγή της ταινίας τού επιτρέπουν αυτό το το θράσος, αφού η "Λαίδη Γουίνσλεϋ" μπορεί να μιλά Τουρκικά, αλλά δεν είναι και αυτό που θα αποκαλούσαμε "αμιγώς τουρκική ταινία". 

Έχει ενδιαφέρον, λοιπόν, η κεντρική ιδέα και οι ευκαιρίες που αυτή παρουσιάζει: μια όμορφη αμερικανίδα συγγραφέας που με την παρουσία της στο νησί είχε αναστατώσει ποικιλοτρόπως την τοπική κοινωνία, βρίσκεται δολοφονημένη και οι έρευνες -αρχικά σε αδιέξοδο- μπλέκουν το παρελθόν των ανθρώπων του νησιού και τις αντιπαραθέσεις τους. Τα γυρίσματα σε αυτό το νησί και μάλιστα χειμώνα, δημιουργούν μια κλειστοφοβική διάθεση και αυτήν την αίσθηση πως όλοι ξέρουν τα πάντα την ίδια στιγμή που κανείς δεν ξέρει τίποτα. Την ίδια στιγμή, αυτή η βαριά ατμόσφαιρα εξισορροπείται από κάμποσες πινελιές χιούμορ, ειδικά στο πρώτο μισό, με τους κατοίκους του νησιού να συμπεριφέρονται ακραία έναντι του "ξένου" που σκαλίζει τις υποθέσεις τους για χάρη του θανάτου μιας άλλης "ξένης". Ακούγονται, λοιπόν, χαριτωμένα και ενδιαφέροντα πράγματα, ενισχυμένα από μια ολίγον σουρεάλ κινηματογράφηση που ανεβάζει το χιούμορ και τη σάτιρα. Είναι ανισόβαρο, όμως, όλο αυτό, γιατί ξαφνικά, στο δεύτερο μισό, η ταινία σοβαρεύει απότομα και είναι σαν να αλλάζει ύφος με το πάτημα ενός διακόπτη. 

Αυτό που θαυμάζεις πάντως, είναι πως ακόμα και μέσα σε αυτήν την κόντρα που επικρατεί μεταξύ σατιρικής κομεντί και αστυνομικού δράματος, οι ηθοποιοί του κατορθώνουν να μην χάσουν το μπούσουλα και να παραμένουν πιστοί στον χαρακτήρα που υποδύονται, είτε στις σοβαρές είτε (κυρίως) στις πιο ανάλαφρες στιγμές. Η επίλυση του μυστηρίου δεν είναι από αυτές που θα σας αφήσουν με το στόμα ανοιχτό, αλλά ποτέ δεν ήταν αυτή και η πρόθεση της ταινίας. Η αποκάλυψη του ενόχου είναι στρωτή και απόλυτα δικαιολογημένη, αλλά εξυπηρετεί πολύ περισσότερο τη λύτρωση του βασικού ήρωα παρά την έκπληξη του θεατή. Ενδιαφέρουσα αυτή η καφετί φωτογραφία που επιβαρύνει το μυστήριο, την οποία υπογράφει ο Ανδρέας Σινάνος, ενώ στους τίτλους θα συναντήσετε μεταξύ των παραγωγών και τον σκηνοθέτη Ρομπέρ Γκεντιγκιάν. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.