Aladdin (2019) (3D)

Ελληνικός τίτλος: Αλαντίν

Μιούζικαλ φαντασίας της Disney, σε σκηνοθεσία Γκάι Ρίτσι, με τους Γουίλ Σμιθ, Μένα Μασούντ, Ναόμι Σκοτ, Μαργουάν Κενζάρι, Ναβίντ Νεγκαχμπάν, Νασίμ Πεντράντ.

Ο Αλαντίν, ένα κλεφτρόνι στους δρόμους της Άγκραμπα, συναντά τυχαία και ερωτεύεται την πριγκίπισσα Γιασμίν, που κυκλοφορεί κρυφά στην πόλη, προσποιούμενη τη θεραπαινίδα της, τη Ντάλια. Στην πόλη μπαινοβγαίνουν πρίγκιπες-υποψήφιοι γαμπροί, καθώς η Γιασμίν είναι σε ηλικία γάμου. Η ίδια όμως ονειρεύεται όχι μόνο να παντρευτεί αυτόν που θα αγαπήσει, μα και να διοικήσει η ίδια τη χώρα της, κάτι που ο νόμος δεν το επιτρέπει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, βέβαια, είναι ο βεζύρης Τζαφάρ, που θέλει να γίνει σουλτάνος στη θέση του σουλτάνου, αναζητώντας το μαγικό λυχνάρι του οποίου το παντοδύναμο τζίνι μπορεί να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του. Και ο μοναδικός που μπορεί του να το αποκτήσει για λογαριασμό του είναι ο Αλαντίν.

Η ταινία κινουμένων σχεδίων του 1992 παίρνει και αυτή τη σειρά της στα ρημέικ με ηθοποιούς που η Disney πραγματοποιεί τα τελευταία χρόνια, και μετατρέπεται σε μια εντυπωσιακή, μαγική περιπέτεια και ταυτόχρονα σε ένα φαντασμαγορικό μιούζικαλ. Ο Γκάι Ρίτσι, όταν αναγκάζεται να ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο μοτίβο και ένα δεδομένο σενάριο, φαίνεται να τα καταφέρνει πολύ καλύτερα από όταν αφήνεται στους "δημιουργικούς" αυτοσχεδιασμούς που καταλήγουν στην πλήξη των Σέρλοκ Χολμς, ας πούμε. Εδώ, χειρίζεται υποδειγματικά το υλικό του, στήνει πραγματικά εντυπωσιακές σκηνές δράσης, αναδεικνύει το μεγαλείο των μουσικών σεκάνς με προδιαγραφές παλιού, καλού Χόλυγουντ, ενώ την ίδια στιγμή σκηνοθετεί όπως πρέπει τους νεαρούς ηθοποιούς του, οι οποίοι παίρνουν τους φορμαρισμένους ρόλους τους και τους δίνουν ψυχούλα, μέσα σε όλο αυτό το φανταστικό περιβάλλον. 

Εννοείται πως ο Γουίλ Μιθ, στον ρόλο του τζίνι, παίρνει ως σταρ την ταινία επάνω του και είναι απολαυστικός, χωρίς να μιμείται στο παραμικρό την ερμηνεία του Ρόμπιν Γουίλλιαμς. Το τζίνι του Σμιθ είναι είναι ένας μπλε παιδαράς, παιχνιδιάρης, αστείος αλλά και πονόψυχος και πλάκα-πλάκα αρκούντως ρεαλιστικός... για τζίνι. Από το υπόλοιπο καστ ξεχώρισα λίγο περισσότερο τον Τζαφάρ του Μαργουάν Κενζάρι, που μέσα από τη λύσσα του για μεγαλείο βγάζει και έναν πόνο που κάνει τον χαρακτήρα του έως και συμπαθή (αν ο τύπος σου είναι οι μανιακοί, μεγαλομανείς, παντοδύναμοι μάγοι). Σε ό,τι αφορά το πρωταγωνιστικό δίδυμο Μένα Μασούντ-Ναόμι Σκοτ, εκεί έχεις την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε θέατρο του Λονδίνου και απολαμβάνεις αυτά τα νέα και ταλαντούχα παιδιά, που όχι μόνο "τα λένε", αλλά και λάμπουν πραγματικά στα μουσικοχορευτικά νούμερα. 

Η μοναδική μου μικρή ένσταση αφορά στο μουσικό μέρος της ταινίας, το οποίο μολονότι ενσωματώνει άριστα τις παλιές αγαπημένες μελωδίες και δίνει ένα εξαιρετικό, νέο σόλο στη Γιασμίν, έχεις την αίσθηση πως θα χρειαζόταν δύο ακόμα τραγούδια για να γυρίσει η ζυγαριά πιο πολύ προς το μέρος ενός ακραιφνούς μιούζικαλ. Αν μη τι άλλο, είναι σφάλμα που ο Τζαφάρ δεν έχει το δικό του σόλο που θα βοηθούσε τόσο τον ρόλο όσο και τη φαντασμαγορία της ταινίας. Παρ' όλα αυτά, θα περάσετε υπέροχα. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.