Spinning man (2018)

Ελληνικός τίτλος: Βασικός ύποπτος

Θρίλερ σε σκηνοθεσία Σάιμον Κάιζερ, με τους Γκάυ Πηρς, Πηρς Μπρόσναν, Μίνι Ντράιβερ.

Ο Ήβαν Μπερτς είναι ένας αξιοσέβαστος καθηγητής πανεπιστημίου και οικογενειάρχης, του οποίου ο μοναδικός τρόπος διδασκαλίας έχει καταστήσει τα μαθήματα φιλοσοφίας που παραδίδει ιδιαίτερα δημοφιλή. Δημοφιλής, όμως, φαίνεται να είναι και ο ίδιος στα μάτια των μαθητριών του που τον βρίσκουν πολύ γοητευτικό, γεγονός που δεν τον αφήνει και παγερά αδιάφορο. Όταν μια κοπέλα της περιοχής τους εξαφανίζεται, ο Ήβαν πέφτει στο στόχαστρο της αστυνομίας που εξετάζει το ενδεχόμενο της ενοχής του, ενώ πρέπει να αντιμετωπίσει και το παρελθόν του στη σχέση του με τη γυναίκα του, η οποία δεν δείχνει και πολύ πρόθυμη να αποδεχτεί το άλλοθί του.

Ξεκινά σαν ένα πολλά υποσχόμενο αστυνομικό θρίλερ, έχοντας μάλιστα στη φαρέτρα του τον πρωταγωνιστή του, τον Γκάυ Πηρς, ο οποίος αποδίδει με εξαιρετική απλότητα και χωρίς καμία υπερβολή τον ρόλο του φαινομενικά ενάρετου καθηγητή που στην ουσία είναι ένα σεξουαλικό αρπακτικό. Αυτό το διττό στον χαρακτήρα του -χάρη στην ερμηνεία του- είναι που κάνει το φιλμ σταδιακά να μαρσάρει και να σου υπόσχεται τα καλύτερα. Είναι και ο "παιχνιδιάρης" αστυνόμος που ερμηνεύει ο Πηρς Μπρόσναν, που όχι μόνο αναζητά την αλήθεια, αλλά που απολαμβάνει και το κυνήγι- ο οποίος προσθέτει ενδιαφέρον στην ταινία, ιδιαίτερα στις σκηνές με τον ύποπτο καθηγητή, οπότε όσο περνάει η ώρα,το ενδιαφέρον σου ιντριγκάρεται όλο και περισσότερο, αφού καλείσαι και εσύ, από την πολυθρόνα του θεατή, να ανακαλύψεις την αλήθεια μέσα στο ψέμα. Διότι ο καθηγητής σταδιακά μάς φλομώνει στο παραμύθι, οπότε αναρωτιέσαι αν το κάνει για να καλύψει την ενοχή του, επειδή είναι όντως ο δολοφόνος, είτε απλά για να καλύψει άλλες βρωμιές του που μπορεί να του στοιχίσουν την ίδια του τη γυναίκα (προσγειωμένη και αποτελεσματική η Μίνι Ντράιβερ που είχαμε και πολύ καιρό να δούμε). 

Δυστυχώς, όμως, σκηνοθέτης και σεναριογράφος (Μάθιου Ώλντριχ) δεν αρκούνται σε όλα αυτά τα καλά δομημένα στοιχεία με τα οποία ξεκινούν το φιλμ και αποφασίζουν να παίξουν -για ανεξερεύνητους λόγους- με τις ανατροπές. Ως αποτέλεσμα, αρχίζουν προς το τέλος να κάνουν παιχνίδι με την πραγματικότητα και τη φαντασίωση, αλλά και με τον χρόνο, και έτσι να οδηγούν αναπόφευκτα την ταινία στην ασάφεια, χάριν καλλιτεχνικής ανησυχίας ή ενός άγχους για πρωτοπορία και αυθεντικότητα. Τι να την κάνεις, όμως, την αυθεντικότητα και τις ανατροπές όταν σε αφήνουν μετέωρο και σου στερούν τη χαρά της ολοκλήρωσης μιας ταινίας που σαφέστατα άξιζε καλύτερης μεταχείρισης στο φινάλε.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.