Toy Story 4 (2019) (3D)

Κινούμενα σχέδια των Disney/Pixar, σε σκηνοθεσία Τζος Κούλεϋ, με τις φωνές των Τομ Χανκς, Τιμ Άλλεν, Άννι Ποτς, Τόνυ Χέηλ, Κριστίνα Χέντρικς, Κηάνου Ρηβς.

Τα χρόνια έχουν περάσει. Ο Άντι έχει μεγαλώσει και έχει φύγει από το σπίτι, ενώ τα παιχνίδια του έχουν πλέον περάσει στη μικρή του αδελφή, την Μπόνι. Και για εκείνη, όμως, έρχεται η ημέρα που πρέπει να πάει νηπιαγωγείο. Και εκεί, από κάτι άχρηστα αντικείμενα, σκαρφίζεται ένα παιχνίδι, τον Φόρκι, τον οποίο και υπεραγαπά. Ο Γούντυ, που ούτως ή άλλως φαίνεται να έχει χάσει την πρωτοκαθεδρία, αναλαμβάνει να καθοδηγήσει τον φρεσκοζωντανεμένο Φόρκυ στις υποχρεώσεις του έναντι του παιδιού του, ενώ ένα οικογενειακό ταξίδι θα βάλει τους πάντες σε πρωτόγνωρες περιπέτειες.

Και εκεί που αναρωτιέσαι εάν υπήρχε ουσιαστικός λόγος για μία ακόμα συνέχεια του "Toy Story", εδικά μετά το φινάλε του προηγούμενου φιλμ, ξεκινάει τούτο εδώ και αντιλαμβάνεσαι πως τελικά αυτά τα παιχνίδια έχουν ακόμα πολλά να πουν. Κι αν δεις το φινάλε, τότε συνειδητοποιείς πως ανοίγονται και νέοι δρόμοι για τις επόμενες -ενδεχομένως- ταινίες. Όχι, λοιπόν, το τέταρτο Toy Story δεν είναι μια εύκολη αρπαχτή που γυρίστηκε για να εκμεταλλευθεί τους ήρωες και το παρελθόν τους. Είναι μία άριστα φτιαγμένη ταινία κινουμένων σχεδίων που καταφέρνει για ακόμα μία φορά να μιλήσει στους τοσοδούληδες θεατές της αλλά και σε όλους εμάς που μεγαλώσαμε μαζί με τον Άντι και τα παιχνίδια του. Έχει ψυχή, νοσταλγία, ζεστασιά, καλοσύνη και αλήθεια το φιλμ, ενώ ειδικά στην πρωτότυπη εκδοχή, απολαμβάνεις και τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών πίσω από τα ψηφιακά σκίτσα. 

Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος που ο Τομ Χανκς μεγαλώνει, ενηλικιώνεται και ωριμάζει ως παιχνίδι και ως κηδεμόνας, όχι μόνο απέναντι στην Μπόνι, που είναι πλέον το παιδί του, όχι μόνο απέναντι στον νεαρούλη και σαστισμένο Φόρκι, αλλά και απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό. Είναι εξαιρετική η ερμηνεία της Κριστίνα Χέντρικς στον ρόλο της αρκούντως σκιαχτικής κούκλας Γκάμπυ Γκάμπυ, ενώ είναι συναρπαστική η αφέλεια και ο πανικός στη φωνή του Τόνυ Χέηλ στον ρόλο του Φόρκυ. Είναι ολοζώντανοι αυτοί οι ήρωες στην οθόνη και πλέον χάρη στο ταλέντο των δημιουργών τους και των ηθοποιών που τους ενσαρκώνουν έχουν αποκτήσει οντότητα που νομίζεις πως συνεχίζει να υπάρχει και αφού πέσουν οι τίτλοι τέλους.

Τα ευρήματα του νέου φιλμ δεν παύουν να σε γοητεύουν. Ο Φόρκυ, που από πεταμένο κουταλοπήρουνο ζωντανεύει στα χέρια της Μπόνι που τον μετατρέπει σε παιχνίδι είναι ένας από τους πιο αξιαγάπητους ήρωες που είδαμε τελευταία σε ταινία κινουμένων σχεδίων, καθώς προσπαθεί να καταλάβει πώς ζωντάνεψε, πώς γεννήθηκε, από πού ήρθε και ποια είναι η θέση του στη ζωή αυτή. Το ίδιο ευρηματικός είναι ο τρόπος που η ταινία μεταχειρίζεται τον χαρακτήρα της Γκάμπυ Γκάμπυ, της κούκλας που μιλάει, που όμως έμεινε απούλητη λόγω του ελαττωματικού μηχανισμού ομιλίας και που πλέον, μόνη της στο ράφι του μαγαζιού με τις αντίκες, βγάζει όλη αυτήν την πίκρα που γίνεται μέχρι και κακία. Όσο για τις κούκλες εγγαστρίμυθου που της κάνουν παρέα, είναι μέχρι και τρομακτικές με τον τρόπο που περπατούν, κινούν το σώμα τους και παραμένοντας πάντα σιωπηλοί. 

Και είναι και αυτή η ιδέα των χαμένων παιχνιδιών που έχουν μείνει χωρίς παιδί, είτε γιατί τα πέταξαν, είτε γιατί τα ξέχασαν είτε γιατί έσπασαν, που ανεβάζει ψηλά το θερμόμετρο της συγκίνησης και φέρνει μέχρι και δάκρυα χαράς. Ω, ναι, αυτά τα παιχνίδια έχουν ακόμα πολλά να πουν. Έχουν περάσει ήδη 23 χρόνια από την πρώτη τους ταινία και κατά πως φαίνεται θα τα χαιρόμαστε και για τα επόμενα 23. Αρκεί να τα μεταχειριζόμαστε με τον ίδιο σεβασμό και με την ίδια αγάπη που και εκείνα έχουν δώσει απλόχερα σε εμάς.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.