Rocketman (2019)

Μιούζικαλ της Paramount, σε σκηνοθεσία Ντέξτερ Φλέτσερ, με τους Τάρον Έτζερτον, Τζέημι Μπελ, Ρίτσαρντ Μάντεν, Μπράυς Ντάλλας Χάουαρντ, Στήβεν Μάκιντος.

Η ιστορία του Ρέτζιναλντ Ντουάιτ που μέσα σε ένα ψυχρό και χωρίς αγάπη σπιτικό, ανακάλυψε το ταλέντο του για τη μουσική, τόλμησε να κυνηγήσει τα όνειρά του, να τα πραγματοποιήσει και στο τέλος να τα αφήσει να τον κατασπαράξουν, προτού βρει ξανά τη δύναμη να σταθεί στα πόδια του. Ο Έλτον Τζων απογυμνώνει κατά το δυνατόν τη ζωή του, και αφηγείται πώς το μικρό μοναχικό αγόρι έγινε ο μέγκα σταρ της διεθνούς μουσικής, κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του και μπόρεσε να ορθοποδήσει πιο δυνατός και πιο ειλικρινής.

Τοποθετημένο χρονικά μεταξύ των παιδικών του χρόνων και των αρχών του '80, όταν μπόρεσε να ξεφύγει από τον εθισμό του στα ναρκωτικά και το αλκοόλ, το "Rocketman" είναι ένα "ενήλικο¨" μιούζικαλ και όχι απλά μια μουσική βιογραφία. Έχοντας ως βασικό άξονα τις εξομολογήσεις του Έλτον Τζων στο κέντρο αποτοξίνωσης, όπου ο χαρακτήρας του απογυμνώνεται σταδιακά (κυριολεκτικά και μεταφορικά), η ταινία ξετυλίγει τη μέχρι τότε ζωή του, από μικρό παιδί μέχρι τα χρόνια της μεγάλης δόξας και της παρ' ολίγον καταστροφής. Αυτό το συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο εξυπηρετεί ιδανικά την ταινία, αφού επιτρέπει στο σενάριο του Λη Χωλ να μείνει επικεντρωμένο στο θέμα του -τη γέννηση, την πτώση και την αναγέννηση ενός ειδώλου- χωρίς να χάνεται σε μύρια όσα μονοπάτια και περιστατικά. Με τον τρόπο αυτό, η ταινία αποκτά ένα πιο συγκεκριμένο πλαίσιο και δεν γίνεται απλά άλλη μια βιογραφία. 

Εκεί που ξεχωρίζει κυρίως είναι στη μιούζικαλ μορφή που υπηρετεί. Το "Rocketman" δεν είναι μια βιογραφία με εμβόλιμα τραγούδια. Είναι μιούζικαλ εν τη γενέσει του. Μάλιστα καταφέρνει με την εμπνευσμένη χρήση των τραγουδιών σε συγκεκριμένες στιγμές αλλά και με την ευρηματική σκηνοθεσία (και ενορχήστρωση) των επιλεγμένων τραγουδιών του Έλτον Τζων να τα κάνει να ακούγονται φρέσκα και καινούργια, γραμμένα λες ειδικά για την ταινία. Ο σκηνοθέτης Ντέξτερ Φλέτσερ, με εμπειρία ήδη στο κινηματογραφικό μιούζικαλ με το "Ερωτευμένοι στο Εδιμβούργο" (αλλά και  ολοκληρώνοντας το "Bohemian Rhapsody", μετά την αποχώρηση του Μπράυαν Σίνγκερ), απογειώνει την ταινία στα σημεία, με κάποια μουσικά νούμερα τόσο δημιουργικά ιδωμένα που παρέπεμψαν το μυαλό μου σε πράγματα που έκανε ο Μπομπ Φόσσι στην ταινία "Η παράσταση αρχίζει". Είναι πολύ καλή η δουλειά που έχει γίνει στο μουσικό μέρος του φιλμ, καθώς τα τραγούδια δεν γίνονται video clip, αλλά μουσικά νούμερα που όχι μόνο προωθούν την αφήγηση αλλά αποκτούν και τη δική τους καλλιτεχνική οντότητα. 

Την ίδια καλή δουλειά φαίνεται να κάνει και με τους ηθοποιούς του, καθώς καθοδηγεί τον Τάρον Έτζερτον να αναμετρηθεί με την περσόνα του Έλτον Τζων, αλλά όχι και με τη μορφή του, αφού -κακά τα ψέματα- δεν μοιάζουν σε τίποτα. Ο Έτζερτον, όμως, είναι ταλαντούχο παιδί και αφήνεται περισσότερο να αγκαλιάσει την ψυχή του χαρακτήρα που ενσαρκώνει και μια ευρύτερη κινησιολογία του, χωρίς να πέσει στην παγίδα της καρικατουρίστικης μίμησης. Ναι, ο Έλτον Τζων του Έτζερτον δεν μοιάζει με τον Έλτον Τζων, αλλά σε πείθει πως παρακολουθείς τη ζωή του Έλτον Τζων, κι αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία από μίμηση όψης και φωνής σαν να συμμετέχει στο "Your face sounds familiar". Αφήστε δε, που όταν ο Έτζερτον ανοίγει το στόμα του για να τραγουδήσει σε παίρνει και σε σηκώνει με το εύρος της φωνής του και της σωστής "μίμησης" του τόνου του Έλτον Τζων, σε σημείο που περίμενα στα end credits για να βεβαιωθώ πως τραγουδάει αυτός και δεν είναι ντουμπλαρισμένος. Κι επειδή έχει πιάσει και την ουσία του χαρακτήρα, κατορθώνει να βγάλει και ψυχή στην ερμηνεία του στα μουσικά νούμερα, ανεβάζοντας την υποκριτική του σε υψηλά επίπεδα. Όλα αυτά να τα βλέπουν και μερικοί-μερικοί που τον θεωρούσαν απλά ως "τον πιτσιρικά από το "Kingsman 1 & 2". 

Ο δε Τζέημι Μπελ επιβεβαιώνει για ακόμη μία φορά την πίστη μου πως μπορεί να εξελιχθεί σε καρατερίστα ηθοποιό, στην μετρημένη αλλά ουσιαστική παρουσία του στον ρόλο του κολλητού και στιχουργού του Έλτον Τζων, Μπέρνι Τώπιν. Απλά, τόσο ο χαρακτήρας του όσο και οι υπόλοιποι β΄ ρόλοι "υποφέρουν" από τις συμβάσεις του μιούζικαλ που τους θέλουν περισσότερο περιγραφικούς και statement, παρά ολοκληρωμένους χαρακτήρες, χωρίς όμως αυτό να μειώνει στο παραμικρό τους ηθοποιούς που τους υποδύονται. Η φωτογραφία του Τζων Ρίτσμοντ απογειώνει την ατμόσφαιρα, ενώ αρμονική και λειτουργική είναι και η μουσική του Μάθιου Μάργκεσον που δένει απόλυτα με τα μουσικά μέρη, δανειζόμενη μελωδίες από τα τραγούδια. Εννοείται πως έχει γίνει εξαιρετική δουλειά σε σκηνικά, φωτισμούς και κοστούμια, ενώ θα αναφερθώ ειδικά (για το πατριωτικόν του πράγματος) στην ελληνικής (ή ίσως κυπριακής) καταγωγής Μπέλλα Άβα Γεωργίου που υπογράφει το μακιγιάζ και τις κομμώσεις.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.