Cyrano (2021)
Ελληνικός τίτλος: Συρανό ντε Μπερζεράκ
Μιούζικαλ των MGM/Universal σε σκηνοθεσία Τζο Ράιτ, με τους Πήτερ Ντίνκλατζ, Χέηλυ Μπένετ, Κέλβιν Χάρισον Τζούνιορ, Μπεν Μέντελσον, Μπασίρ Σαλαχουντίν.
Ο μοιραίος έρωτας του μικρόσωμου Συρανό για την πανέμορφη και αθώα Ρωξάνη, δημιουργεί μια ολόκληρη σειρά από τραγικές παρεξηγήσεις, όταν εκείνη τού εξομολογείται πως αγαπά στα κρυφά τον φίλο του, Κριστιάν ντε Νεβιγιέτ. Και από την πλευρά του, ο νεαρός στρατιώτης έχει θαμπωθεί από την ομορφιά της Ρωξάνης, μόνο που η αδυναμία του στον λόγο την απωθεί. Έτσι, ο Συρανό προσφέρεται να γράφει εκείνος τα γράμματα του Κριστιάν προς την όμορφη δέσποινα, ενώ στην ουσία αυτό που καταθέτει στο χαρτί είναι το δικό του ανομολόγητο πάθος για εκείνη.
Το κλασικό έργο του Εδμόνδου Ροστάν που έχει ζήσει αναρίθμητες αναβιώσεις στο θέατρο και στον κινηματογράφο, παρουσιάζεται ξανά, σε μια νέα μουσική μορφή, που αποτελεί μεταφορά στην οθόνη του πρόσφατου θεατρικού μιούζικαλ του 2018. Ο Πήτερ Ντίνκλατζ κρατούσε τον ρόλο του Συρανό και στο πρώτο θεατρικό ανέβασμα του μιούζικαλ, στο οποίο η δημιουργός του, Έρικα Σμιντ, επιθυμούσε να δώσει μια πιο ουσιαστική μορφή και έναν πιο τραγικό τόνο στην εμφάνιση του Συρανό. Όπως η ίδια είχε δηλώσει σε μια συνέντευξή της, δεν ήθελε να βάλει για πρωταγωνιστή ακόμα έναν όμορφο και ψηλό ηθοποιό που στο τέλος της παράστασης θα έβγαζε την ψεύτικη μύτη του και θα επέστρεφε στο σπίτι του όμορφος όπως πάντα. Η ταινία του αγαπημένου Τζο Ράιτ μένει πιστή στο διακύβευμα αυτής της νέας ανάγνωσης του έργου του Ροστάν, διατηρώντας τον ταλαντούχο Πήτερ Ντίνκλατζ στον ομώνυμο ρόλο αλλά και επενδύοντας στην τραγικότητα του χαρακτήρα και των γεγονότων. Αυτή τη σκοτεινιά άλλωστε στην ψυχή του ήρωα έρχεται να τονίσει και η μουσική των αδελφών Άαρον και Μπράυς Ντέσνερ, του συγκροτήματος των The National.
Κάπου όμως δεν πήγε τόσο καλά όλο αυτό, με το λεπτό χιούμορ του κεντρικού ήρωα να καταπνίγεται από έναν διαρκή πεσιμισμό, και το παιχνιδιάρικο ύφος του έργου να δίνει τη θέση του σε μια δυσβάσταχτη τραγωδία. Είναι πολύ βαρύ όλο αυτό ως θέαμα και η ασταμάτητη μουσική υπόκρουση σε κάθε σκηνή δεν το βοηθά ποτέ να πάρει λίγη ανάσα, ενώ "μπουκώνει" και τα μουσικά νούμερα που δεν έχουν τον απαραίτητο αέρα σιωπής λίγο πριν και λίγο μετά για να αναδειχθούν όπως έπρεπε. Ως αποτέλεσμα, όλο μαζί βγαίνει σαν ευθεία σε καρδιογράφημα αφού δεν επιτρέπει στα τραγούδια είτε να ανεβάσουν είτε να κατεβάσουν τον τόνο. Ο Συρανό του Ντίνκλατζ είναι μονίμως σκυθρωπός και κατηφής, και μολονότι αποδίδεται με υποκριτική ευπρέπεια, δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τις φωνητικές του ικανότητες στα τραγούδια. Ολίγον επίπεδη η Ρωξάνη της Χέηλυ Μπένετ, πρέπει να φτάσει στο φινάλε για να ωριμάσει ως χαρακτήρας και ερμηνεία, τρυφερός και ικανός τόσο στην πρόζα όσο και στα τραγούδια ο Κριστιάν του Κέλβιν Χάρισον Τζούνιορ, ενώ εν μέσω όλης αυτής της τραγικότητας έχει διατηρηθεί -αδικαιολόγητα κατ' εμέ- ως καρικατούρα η μορφή του Δούκα ντε Γκις (Μπεν Μέντελσον), ίσως ο μοναδικός χαρακτήρας που έμεινε πιστός στο πρωτότυπο κείμενο, αλλά που μέσα στο τρέχον πλαίσιο φαντάζει ως ξένο σώμα.
Race blind casting, γυρίσματα στην Ιταλία που απογυμνώνουν το έργο από τον παριζιάνικο χαρακτήρα του, άρτια σκηνογραφία και κοστούμια, συμπαθητικά τραγούδια (χωρίς όμως να ξεχωρίζουν το ένα από το άλλο) και μια γενικότερη αγάπη στο όλο εγχείρημα συντελούν σε ένα σίγουρα ενδιαφέρον πείραμα αλλά και σε ένα άνισο αποτέλεσμα, το οποίο φυσικά και σε κερδίζει χάρη στη δύναμη της ίδιας της ιστορίας, όμως στο τέλος σε αφήνει αμήχανο.
Η ταινία είναι υποψήφια για Όσκαρ Κουστουμιών.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου