Nightmare Alley (2021)
Ελληνικός τίτλος: Το μονοπάτι των χαμένων ψυχών
Δραματική ταινία της Searchlight σε σκηνοθεσία Γκιγέρμο ντελ Τόρο, με τους Μπράντλεϋ Κούπερ, Κέητ Μπλάνσετ, Τόνι Κολέτ, Γουίλλεμ Νταφόε, Ρούνυ Μάρα, Ρίτσαρντ Τζένκινς, Ρον Πέρλμαν, Ντέηβιντ Στράδαιρν.
Ο Στάντον Καρλάιλ, περιπλανώμενος τυχοδιώκτης, βρίσκει καταφύγιο και δουλειά σε ένα περιοδεύον καρναβάλι, όπου γνωρίζεται με ένα ζευγάρι πνευματιστών, των οποίων κάποια στιγμή κλέβει το μεγάλο νούμερο. Ερωτευμένος με το "ηλεκτροφόρο κορίτσι", τη Μόλυ Καχίλ, της προτείνει να φύγει μαζί του και να παρουσιάσουν το νούμερο που έχει στο μυαλό του, σε αξιοπρεπή κλαμπ του καλού κόσμου. Σε ένα τέτοιο γνωρίζει την ψυχολόγο Λίλιθ Ρίττερ, η οποία του ανοίγει την πόρτα στην υψηλή κοινωνία την οποία εξαπατά με τη βοήθειά της, παριστάνοντας το μέντιουμ.
Το μεγάλο Χόλυγουντ επιστρέφει και ο Γκιγέρμο ντελ Τόρο μάς βυθίζει σε έναν κόσμο που γνωρίζει πολύ καλά: έναν μικρόκοσμο απόκληρων, επιφανών απατεώνων, φρικιών και άλλων καθώς πρέπει τεράτων που ζουν ανάμεσά μας. Σε μια μεγαλειώδη παραγωγή με επιβλητικά και επιτηδευμένα στουντιακά σκηνικά που ορίζουν την ταινία αυτή καθ' εαυτή και ενισχύουν έναν υψηλής αισθητικής ρετρό χαρακτήρα, ξαμολά το λαμπερό του καστ σε έναν κόσμο γεμάτο κινδύνους, ατιμία, προδοσία, έρωτα και εξαπάτηση. Ο Μπράντλεϋ Κούπερ, μοναδικός στον ρόλο του ακαταμάχητου τυχοδιώκτη και με τη στόφα των παλιών, ορθόδοξων χολυγουντιανών σταρ, παίρνει την ταινία στους ώμους του και μαζί της εμάς συνοδοιπόρους στο επικίνδυνο μονοπάτι που ακολουθεί. Ανήθικος, αδίστακτος μα την ίδια στιγμή εύθραυστος και ακαταμάχητος, μετατρέπει τον αντιπαθή Στάντον Καρλάιλ που υποδύεται σε χαρακτήρα με τον οποίο εν τέλει συμπάσχουμε, καθώς έχουμε κι εμείς παραδοθεί στην άνευ όρων γοητεία που εξασκεί στα υποψήφια θύματά του. Η Κέητ Μπλάνσετ ενδύεται το ύφος της χολυγουντιανής βαμπ, σε έναν ρόλο που ενισχύει με πόζα και επιτήδευση, έχοντας για μεγαλύτερο όπλο της τη φωνή της, που ακούγεται σαν να αντηχεί όλες αυτές τις εκθαμβωτικές, βραχνές σταρ της χρυσής εποχής.
Ταινία όψης, ύφους και στυλ περισσότερο, παρά ερμηνειών, το "Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών" υπακούει απόλυτα στο ύφος του δημιουργού του, που ξαναδιαβάζει με σύγχρονες vintage τάσεις το μυθιστόρημα του Γουίλλιαμ Λίντσεϋ Γκρέσαμ, το οποίο είχε ξαναπάρει τον δρόμο του για το σινεμά, το 1947, με τον Τάυρον Πάουερ στον ρόλο του απατεώνα πνευματιστή. Η εμφανής ανάγκη του ντελ Τόρο στη νέα ταινία δεν είναι να κάνει ρημέικ της παλαιότερης (της οποίας το σενάριο δεν αναφέρεται στους τίτλους ως πρωτότυπο υλικό) αλλά να ξαναδιαβάσει το βιβλίο και να μιμηθεί οπτικά το περιβάλλον και το ύφος της εποχής που διαδραματίζεται, ως σινεφίλ παιχνίδι φωτός, σκιάς και χρωμάτων. Ουδόλως τον ενδιαφέρει ο ρεαλισμός μα ακριβώς το αντίθετο: η εξαπάτηση. Ως ένας "απατεώνας" πνευματιστής και ο σκηνοθέτης, ταξιδεύει το μυαλό μας στις μεγάλες οθόνες άλλων εποχών, παίζοντας με την τεχνικολόρ παλέτα και τα θολά φίλτρα (φωτογραφία: Νταν Λάουστσεν), χτίζοντας απόλυτης γεωμετρικής ακρίβειας σκηνικά και τοποθετώντας την κάμερα σε απόλυτη συνάρτηση με το κέντρο του χώρου, πλάθοντας οπτικές ψευδαισθήσεις μεγαλείου και παραζάλης, τις οποίες συνοδεύει με συγκρατημένη μεγαλοπρέπεια η μουσική του Νέηθαν Τζόνσον. Ενδεχομένως, κάπου μέσα σε όλο αυτό, χάνει τη δύναμη και την εσωτερικότητα στους χαρακτήρες, αφού τους εντάσσει και αυτούς στο γκραντιόζο και στην υπερβολή του vintage φετιχισμού του. Είναι σαφής άλλωστε και μια διακριτική ειρωνεία στη ματιά του, αφού η ιστορία έτσι κι αλλιώς δεν στερείται υπερβολών, τις οποίες αν παρέθετε με απόλυτο ρεαλισμό μπορεί και να φάνταζαν αστείες. Έτσι, αφήνεται στην παραίσθηση και στα ταχυδακτυλουργικά του πλάνα, στήνοντας το δικό του περιοδεύον μπουλούκι από θαυματοποιούς και ηλεκτροφόρες γυναίκες. Όπως επίσης αφήνεται στον Μπράντλεϋ Κούπερ. Απόλαυση.
΄Το "Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών" είναι υποψήφιο για τέσσερα Όσκαρ: Καλύτερης Ταινίας, Σκηνογραφίας, Κοστουμιών και Φωτογραφίας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου