The Lost Boys (1987)
Ελληνικός τίτλος: Τα παιδιά της νύχτας
Νεανικό θρίλερ της Warner, σε σκηνοθεσία Τζόελ Σουμάχερ, με τους Τζέησον Πάτρικ, Κόρεϋ Χάιμ, Νταϊάν Γουίστ, Κίφερ Σάδερλαντ, Μπάρναρντ Χιουζ, Έντουαρντ Χέρμαν, Τζέημι Γκερτζ.
Αφήνοντας πίσω της μια ζωή γεμάτη προβλήματα, μια διαζευγμένη μητέρα ταξιδεύει στη Σάντα Κλάρα της Καλιφόρνια μαζί με τους δυο της γιους, τον Μάικ και τον Σαμ, για να εγκατασταθούν στο σπίτι του πατέρα της, κάνοντας μια νέα αρχή. Παρά τον φαινομενικά ανέμελο χαρακτήρα της, η πόλη φαίνεται να κρύβει τα δικά της μυστικά, ενώ ιδιαίτερα ανησυχητικός είναι ο αριθμός των ανθρώπων που αγνοούνται από τη μια μέρα στην άλλη. Πάντως, οι κάτοικοι περισσότερο δείχνουν να ανησυχούν για τις συμμορίες των μηχανόβιων, παρά για τις εξαφανίσεις, αφού αυτά τα αγριεμένα νιάτα δημιουργούν καθημερινά προβλήματα και ανασφάλεια. Σε μια τέτοια συμμορία, ο Μάικ συναντά τη Σταρ, μια κοπέλα που τον συναρπάζει και για τη χάρη της οποίας μπαίνει στην παρέα των φίλων της, με αποτελέσματα όμως ολέθρια και αναπάντεχα.
Τα eighties γέννησαν το νέο είδος ταινιών νεανικού τρόμου στο σινεμά, τα eighties ήταν και αυτά που άρχισαν να τις αποδομούν χιουμοριστικά. Για κάθε "Ουρλιαχτό" υπήρχε και ένας "Λυκάνθρωπος στο Λονδίνο" και για κάθε ταινία με βρυκόλακα υπήρχε η "Νύχτα Τρόμου" και φυσικά αυτά εδώ τα "Παιδιά της νύχτας". Οι ταινίες με παρέες έδιναν και έπαιρναν, ακόμα και στις κωμωδίες, οπότε ποια καλύτερη ιδέα μπορούσε να υπάρξει από τον συνδυασμό παρέας, χιούμορ και τρόμου; Το εγχείρημα ανέλαβε να το υλοποιήσει οι Τζόελ Σουμάχερ, στα ξεκινήματά του μεν, αλλά στα μεγάλα τα ντουζένια του, έχοντας πρόσφατη τη μεγάλη επιτυχία που είχε κατορθώσει "Το μπαράκι του Σαν Έλμο" (που, μεταξύ μας, μάλλον είχε κάνει το Χόλυγουντ να ξεχάσει τη "Γυναίκα που ζαρώνει" του 1981). Υπερφίαλος, εικονολάτρης και παρεάκιας, ο Σουμάχερ αναδείχθηκε στον ιδανικό διαχειριστή του project, με μεγαλύτερη επιτυχία το καστ του φιλμ, το οποίο επιμελήθηκε προσωπικά, μαζί με την casting director. Το μάτι του που έκοβε για νέες, όμορφες αλλά και υποσχόμενες φάτσες, τον οδήγησε σε ιδανικές επιλογές, οι οποίες άλλωστε δικαιώθηκαν από την καριέρα που έκαναν κάποιοι από αυτούς.
Διατηρώντας έναν αέρα μυστηρίου έως ότου αποκαλυφθεί αυτό που στοιχειώνει την πόλη, πασπαλισμένο με τη χαρωπή αστερόσκονη μιας νεανικής κομεντί, ο Σουμάχερ κλιμακώνει σταδιακά την αφήγηση, για να μπορέσει να αφεθεί στο δεύτερο μισό, όταν η κατάσταση ξεφεύγει εκτός ελέγχου. Και τότε όμως είναι μετρημένος στα εφφέ και στην υπερβολή, αφήνοντας πολλές φορές κάποια υποκειμενικά πλάνα να κάνουν τη βρώμικη δουλειά, αποφεύγοντας έντεχνα μια απαγορευτική για τα εισιτήρια "ακαταλληλότητα" αλλά και το έξτρα κόστος στον -χαμηλό ούτως ή άλλως- προϋπολογισμό. Υπερφίαλο όπως ο δημιουργός του και με το στυλιζάρισμα να καπελώνει την ουσία (και μάλλον, ορθώς), το φιλμ κατόρθωσε να κάνει αναπάντεχα μεγάλο γκελ στο κοινό, αλλά παραδόξως πώς και στους κριτικούς που δεν το γρονθοκόπησαν ως άλλη μία ταινία του συρμού, αλλά του αναγνώρισαν την ποιότητα στο καστ και αυτό το κάτι άλλο που το έκανε να ξεχωρίζει ουσιαστικά, ως μια νέα πρόταση στο είδος. Για ακόμα μια φορά σε ταινία των eighties, το soundtrack τα σπάει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου