Passion simple (2020)
Ελληνικός τίτλος: Το πάθος
Δραματική ταινία της Pyramide σε σκηνοθεσία Ντανιέλ Αρμπίντ, με τη Λετισιά Ντος και τον Σεργκέι Πολούνιν.
"Από τον περασμένο Σεπτέμβρη και μετά, δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω από το να περιμένω έναν άντρα: να μου τηλεφωνήσει και να έρθει σπίτι μου. Κάθε τι δικό του μού ήταν πολύτιμο, τα μάτια του, το στόμα του, το φύλο του, οι παιδικές του αναμνήσεις, η φωνή του..." Τάδε έφη Ελέν, κατάμουτρα μάλιστα στην κάμερα, σαν να μιλούσε στον ψυχολόγο της, εμάς, στα πρώτα λεπτά της ταινίας. Χωρισμένη μητέρα ενός νεαρού αγοριού και ακαδημαϊκός στο επάγγελμα, η Ελέν γνωρίζει σε μια φιλική συνάντηση τον Αλεξάντερ, έναν παντρεμένο Ρώσο που εργάζεται στην πρεσβεία της χώρας του στο Παρίσι. Και από εκείνην την πρώτη τους βραδιά, η ζωή και ο χρόνος έμοιαζαν να μένουν σε παύση για εκείνην, για να πάρουν μπρος ξανά τη στιγμή που θα άκουγε τη φωνή του στο τηλέφωνο να της κλείνει το επόμενο ραντεβού.
Μικρομηκού κατά κύριο λόγο σκηνοθέτης και μάλιστα εξειδικευμένη στο ντοκυμανταίρ, η (άγνωστη στο ελληνικό κινηματογραφικό κοινό) Ντανιέλ Αρμπίντ, στην τέταρτη μόλις μεγάλου μήκους ταινία της, συνδυάζει άριστα την εμπειρία της στη διαχείριση του χρόνου και στην καταγραφή της εικόνας, με αποτέλεσμα ένα φιλμ συμπαγές, ειλικρινές, δυσοίωνο μα και βαθύτατα σπαρακτικό στο συναίσθημα. Διασκευάζοντας η ίδια το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της Αννί Ερνώ (από δικό της βιβλίο είναι και το "Γεγονός"), κατορθώνει να αποτυπώσει στην κάμερα αυτό το πάθος που κατασπαράσσει την ηρωίδα της, με μια ματιά ελαφρώς ηδονοβλεπτική μα την ίδια στιγμή αιχμηρή και ειλικρινή. Ως μικρομηκού, γνωρίζει πώς να αφήσει στην άκρη κάθε τι περιττό, ως δημιουργός ντοκυμανταίρ γνωρίζει πώς να καταγράψει το συναίσθημα μέσα από την απλή καταγραφή της εικόνας και με αρωγούς το υπέροχο αυτό κινηματογραφικό ζευγάρι, στοιχειώνει την οθόνη με στιγμές κορυφαίου πάθους και τρόμου της απώλειας, αφήνοντας να μιλούν πότε τα πρόσωπα και πότε τα κορμιά.
Χρονικό ενός προαναγγελθέντος χωρισμού ("Ηξερα πως ήταν η τελευταία φορά που τον έβλεπα", λέει η ίδια η Ελέν στο ξεκίνημα του φιλμ), το "Πάθος" εστιάζει σε εκείνην για την οποία γνωρίζουμε δυο-τρία πράγματα και αφήνει στην ασάφεια εκείνον, αφήνοντας το βλέμμα όλων μας να προσηλωθεί επάνω του μόνο στις στιγμές που κάνουν έρωτα. Ο Αλεξάντερ είναι άγνωστος στην Ελέν, άγνωστος και σε εμάς. Ούτε τι ακριβώς κάνει στην πρεσβεία γνωρίζουμε, ούτε τι ακριβώς σκέφτεται, ούτε πού βρίσκεται τις στιγμές που δεν είναι μαζί της. Μόνο πως είναι παντρεμένος έχει πει στην Ελέν και πως κατοικεί σε έναν κεντρικό δρόμο της Μόσχας. Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, ουδέποτε ο Αλεξάντερ πλασάρεται ως ολοκληρωμένος χαρακτήρας, επειδή πολύ απλά δεν είναι και ούτε χρειάζεται να γίνει. Ο Αλεξάντερ είναι φαντασίωση, είναι ηδονή, είναι σάρκα και ιδρώτας. Και ταυτόχρονα μετουσιώνεται σε καθρέφτη επιβεβαίωσης της Ελέν, που πλέον υπάρχει μόνο όταν αντικατοπτρίζεται επάνω του. Αυτός ο κατήφορος του εξευτελισμού, η προβολή της ίδιας μας της ύπαρξης στο κορμί ενός άλλου και αυτός ο ατελείωτος θάνατος τις ώρες της απουσίας είναι η πεμπτουσία της ταινίας που όμως απευθύνεται μόνο σε μυημένους. Αν δεν το έχεις ζήσει, από οποιαδήποτε πλευρά, δεν μπορείς να αντιληφθείς στο βάθος του το φιλμ, όχι επειδή δεν στο μεταδίδει η εικόνα, αλλά γιατί πολύ απλά θα βιαστείς να ειρωνευτείς πρόσωπα και καταστάσεις.
Εξαιρετική η Λετισιά Ντος, με ερμηνεία συνταρακτική σε έναν ρόλο δύσκολο που απαιτεί γύμνια (στην ψυχή, όχι μόνο στο σώμα), μεταμορφώνεται διαρκώς στην οθόνη, με πρόσωπο που λάμπει από την ηδονή αλλά που ταυτόχρονα το σκιάζει ο φόβος της απώλειας. Σκιά του εαυτού της όταν είναι μόνη, ευτυχισμένο παιδί με μάτια που αστράφτουν όταν είναι μαζί του, διστακτική και φοβισμένη όταν ο οργασμός περνά και έρχεται η ώρα της άβολης συζήτησης. Εξίσου εξαιρετική και η επιλογή του Σεργκέι Πολούνιν για τον ρόλο του Αλεξάντερ, του οποίου η ερμηνευτική αμηχανία συνάδει απόλυτα με τη σύγκρουση που βιώνει και ο ίδιος μέσα του (δεν είναι τσόγλανος, τη θέλει εξίσου πολύ, απλά δεν μπορεί να δώσει τίποτα παραπάνω), την ίδια στιγμή που αναδίδει μια ακαταμάχητη αυτοπεποίθηση όταν είναι γυμνός μπροστά της, δίπλα της, μέσα της. Ευτυχώς δε, σε μια ταινία που διαχειρίζεται ένα τέτοιο θέμα, η Ντανιέλ Αρμπίντ όσο και οι ηθοποιοί της, δεν φοβήθηκαν την έκθεση στον φακό, με αποτέλεσμα να μην έχουμε καθωσπρεπίστικα σεντόνια να τοποθετούνται εντέχνως στα επίμαχα σημεία του κορμιού τους. Έχει δύναμη η ταινία, έχει πάθος, έχει συναίσθημα και έχει και πόνο. Αλλά πάνω απ' όλα, έχει τη Λετισιά Ντος.
Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου