Hytti nro 6 (2021)
Ελληνικός τίτλος: Βαγόνι αριθμός 6
Αισθηματικό δράμα σε σκηνοθεσία Γιούχο Κουοσμάνεν, με τους Σέιντι Χάαρλα, Γιούρι Μπορίσωφ.
Η Λάουρα, φινλανδή φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας, ξεκινά ένα μεγάλο ταξίδι προς τον αρκτικό βορρά για να επισκεφθεί τα διάσημα πετρογλυφικά του Μουρμάνσκ. Αφήνοντας πίσω της μια σχέση με τη σπιτονοικοκυρά της, την Ιρίνα, αλλά και μια ζωή που είχε συνηθίσει σε αυτό το όμορφο διαμέρισμα που ήταν πάντοτε γεμάτο με τους καλλιεργημένους και κοσμικούς φίλους της αγαπημένης της, η Λάουρα βρίσκεται σε ένα βρώμικο, μικρό κουπέ ενός τραίνου που ξεκινά για το άγνωστο, συντροφιά με έναν άξεστο νεαρό που κι αυτός αναζητά την τύχη του, πηγαίνοντας να δουλέψει στα ορυχεία του Μουρμάνσκ, στην εσχατιά της χώρας, κάπου 1.500 χλμ. μακριά από την κοσμοπολίτικη Μόσχα.
Ό,τι πιο τρυφερό, ειλικρινές και ανεπιτήδευτο είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω πρόσφατα, το "Κουπέ Νο 6" όπως μεταφράζεται αυτολεξεί ο τίτλος (αλλά σε μια χώρα με έλλειμμα κινηματογραφικής και σιδηροδρομικής παιδείας άντε να εξηγήσεις τι είναι το "κουπέ" στους υποψήφιους θεατές) είναι από αυτές τις μικρές σε πρώτη όψη ταινίες που όμως αποκαλύπτουν μια μεγάλη ψυχή. Δυο άνθρωποι σε έναν μικροσκοπικό χώρο τον οποίο αναγκάζονται να μοιραστούν, άσχετοι μεταξύ τους και από δυο εντελώς διαφορετικούς κόσμους, ανακαλύπτουν πως η αλήθεια τους κρύβει πολλά περισσότερα κοινά από όσα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν. Καθώς το τραίνο διασχίζει τα έρημα, χιονισμένα τοπία και τις ξεχασμένες από τον Θεό πόλεις, η Λάουρα και ο Λιόχα (συναρπαστικός ο Γιούρι Μπορίσωφ) μαθαίνουν ξανά την πραγματική ανθρώπινη επαφή μέσα από τις χαώδεις διαφορές τους, αντιμετωπίζουν κατάματα την αλήθεια τους και αφήνονται σε ένα ανεπιτήδευτο ταξίδι (κυριολεκτικά και μεταφορικά) που στο φινάλε θα τους διδάξει τι είχαν, τι άφησαν, τι θέλουν και πάνω από όλα τι φοβούνται να αποκτήσουν.
Road movie (ή για να κυριολεκτήσω, rail movie) που διασχίζει κάθετα τη Ρωσία αλλά και τις ψυχές των δύο πρωταγωνιστών, το "Βαγόνι αριθμός 6" καταφέρνει μέσα στον κλειστοφοβικό χώρο όπου διαδραματίζεται, γεμάτο από τις φωνές και τις μυρωδιές των επιβατών, να αποκτήσει εύρος εικόνας, άποψης και ψυχής και να φέρει κοντά όχι μόνο τη Λάουρα και τον Λιόχα, αλλά και εμάς τους ίδιους με σκέψεις και συναισθήματα χαμένα στις συμβάσεις μας. Αν κάτι ξεχωρίζει την ιστορία που στα χέρια κάποιου άλλου θα είχε αφεθεί σε μελιστάλακτες και ωραιοποιημένες συμβάσεις, είναι πως δεν αφήνει ούτε λεπτό αυτήν την ωμή μα καλοδεχούμενη ειλικρίνεια να εκτροχιαστεί στα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα. Με ερμηνείες εξίσου ανεπιτήδευτες στα όρια του ρεαλισμού, αλλά δουλεμένες βαθιά στην κάθε έκφραση και στην κάθε ματιά. ο Γιούχο Κουοσμάνεν κατορθώνει να μας βάλει στο ίδιο κουπέ με τους πρωταγωνιστές του, σαν αόρατους συνεπιβάτες που αγωνιούν και νοιάζονται για την έκβαση αυτής της διαδρομής. Την ίδια στιγμή, αποκρύπτοντας κάθε είδους πληροφορία για το παρελθόν του Λιόχα και της Λάουρα, μας αφήνει στο ίδιο κενό γνώσης που οι δυο τους μοιράζονται ο ένας για τον άλλον, ανακαλύπτοντας κι εμείς μαζί τους, πίσω από τα νεύματα, τις λέξεις και τα βλέμματα, αυτά που τελικά μάς νοιάζουν και μας αφορούν για τον καθένα. Τι σημασία έχει άλλωστε το παρελθόν, όταν ίσως δεν υπάρχει μέλλον, αφού το μοναδικό που έχει σημασία είναι αυτό το μικροσκοπικό, βρώμικο κουπέ Νο 6, σε ένα τραίνο που ταξιδεύει ατέρμονα προς τον βορρά και τις απαρχές της ανθρωπότητας. Κι όταν αρχίσουν να σκάνε οι τίτλοι τέλους, υπό τους ήχους του "Voyage, Voyage" της Desireless, συνειδητοποιείς πως μόλις άκουσες το πιο τρυφερό, ανθρώπινο και συγκινητικό "Άντε γαμήσου" της ζωής σου.
Μέγα Βραβείο και Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής στις Κάννες, 3 υποψηφιότητες στα Βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας, Υποψηφιότηα για Σεζάρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου